Trail A Cova da Bruxa -Muros- (12-03-2023)

 Bruxas, habelas hailas

No alto de Muros, que ven as vin eu.

Todos os que chegamos a Muros pola mañá e viñemos por Val do Dubra, olliño, que iso si que foi unha carreira entre a néboa, sobre todo no alto das Paxareiras (AC-400). 

Nada máis chegar (cheguei con tempo), non ai maior agarimo que ver aos amigos e amigas do trail. Alí estaban moitos e moitas e as primeiras impresións do día eran para falar da néboa 😂 .

CÓNTOCHE...

Na miña cabeza levaba, ademáis de disfrutar das vistas, autoavaliarme nunha distancia que hai moito tempo que non corro, unha distancia "pequena" e que vendo o perfil, ía ser moi rápida. 

Eu ai tempo que ando a gasoil (algún me denominou nas rr.ss. como "o do motor Barreiros".Os galegos sabemos de que falamos 🚜) e non a gasolina, pero hoxe viña a guerrearme conmigo mesmo. 

Na cabeza traía aguantar o primeiro enviste das gacelas, nunha primeira parte que parecía moi rápida e despois tirar de cabeza nas dúas subidas fortes do día. 

O posto no que creía que podía estar era entre o 7 e 8 (vendo a xente inscrita que coñecía e sumando a xente que non o teño fichado e che da "o cambiazo").

SAÍDA

Alí aparaceron na liña de saída máis dos que eu pensaba 😂. 

Hoxe hai un novo, un chaval de La Bañeza que ten como apodo "El Potro", e non era outro que Pablo Villa. 

Bromas a parte, todos os que alí estabamos, gustaríanos estar no podium ao seu lado, así que hoxe só quedaban dous caixón dos 3. 

Co pistoletazo de saída, teño a mellor posición, polo que saio diante de todo, aguantando a mesma ata onde finalizan os flashes e teléfonos móbiles grabando 😂, aí suelto un pouco o acelerador, pero como ben dixen, vou con todo e así me poño a correr detrás dun grupo reducido que non sei a canto saíron, pero a min deume a 3:42/km o km1 e a 4:25/km o km2.

Sobre o km3 adianto a Pablo Vecino e Roberto Tuñas (un pouco antes, fixera o mesmo con Edu Fabeiro, creo que ao sair da vila). 

Por diante, Pablo Villa, Manuel Páis, Iván Sangiao e Manuel Piñeiro.

Na pista que baixaba mirando cara as bateas, consigo enlazar con Iván Sangiao e pasalo antes de chegar á granxa (km 5.3) que había antes de comezar a subida a Cruz de Pelos.

Aquí, a distancia co grupo dianteiro era pequena para o ritmo que levaba a carreira. 

No alto de Cruz de Pelos, consigo xuntarme con Manuel Piñeiro, onde intercambiamos unhas palabras baixando. De Pablo Villa e Manuel Pais, nin rastro xa. 

Sobre o km8.5, onde comeza un cortalumes cun descenso moi pronunciado, consigo sacarlle unha pequena distancia a Manuel Piñeiro para deixalo definitivamente ao finalizar este cortalumes. 

Só penso en tirar, tirar e tirar ata onde o corpo aguante, sabedor das "pasadas" e categoría dos corredores que me preceden. 

Con esa ansia de tirar, nun momento que levanto a cabeza do chan, por un sendeiro (ou río) polo que baixaba moita auga, vexo ao lonxe a Manuel Pais que, pouco a pouco vou recortando distancia. Fago a goma de vez en cando, polo que a distancia varía entre uns 50-100 metros. Consigo finalmente enlazar con él nun cortalumes que picaba cara arriba e onde na súa cota había unha construcción (km11.2) para coller de novo monte abaixo. Durante toda esta baixada polo cortalumes e despois pola pista, ata chegar a un camiño de carros que collíamos á esquerda (km 12.5), seguimos xuntos, intercambiando posicións para tirar cara adiante. 

Pero non é ata o inicio da última e gran subida, onde consigo poñerme diante e impoñer un ritmo (andando) un pouco superior ao de Pais. Pouco antes de chegar ao último repeito, miro cara atrás e xa non o vexo (pola néboa), polo que sigo tirando con todas as miñas forzas para sacar un pouco máis de tempo nesa subida. 

Durante bastante tempo levo un ritmo rápido e cómodo, polo que me sinto con forzas. Houbo un tramo que tiña que ir moi atento para ver a balizaxe, xa que coa néboa era moi complicado. Menos mal que levaba o track no relóxio que me axudou a elexir máis rápido nalgún cruce. 

Ao chegar ao avituallamento 2, a distancia co perseguidor xa era considerable (escoitaba os aprausos ao lonxe) pero había que seguir apretando e, o caso é que aínda tiña enerxía para facelo. 

A partir de aquí, o percorrido cambiaba completamente, meténdonos por un sendeiro ratoeiro que despois chegaba a un rego. O ritmo non era malo e sabía que era superior ao do meu perseguidor.

Pola miña mente xa circulaba a idea de que podía facer segundo por detrás de Pablo Villa. O que non contaba era que, uns metros antes de rematar ese rego, e despois dunha caída xusto onde estaba a corda, me aparecese coma un lóstrego o amigo Roberto Tuñas, creo recordar que cando me falou (non o vin chegar) lle botei un "mecangoendios" ao cal me respondeu él cun "que pasa?" (pensou que me pasara algo fisico... o que me pasou foi pola cabeza😅😅). En fin, cousas das carreiras. 

Xusto onde estaba o fotógrafo (aquí a foto), me pasa e xa non son capaz de seguirlle o ritmo, aínda que me tranquilizou ao dicirme que os de atrás veñen "moi moi atrás". Aínda así, íao perseguindo a un ritmo de 5:12/km.

Saimos do sendeiro e entramos nunha pista de zahorra. A distancia con Tuñas xa é considerable, pero aínda queda unha pequena subida que se desvía á dereita por outro anaco de pista de zahorra e as forzas de ambos levámolas moi igualadas. Cando vou detrás del, chámame a atención un corredor ao que me estou aproximando e non ten pinta que sexa da andaina nin do trail curto, era Manuel Pais. Sorpréndome de velo alí, pois xa o deixara antes do último avituallamento e non ía con moi bo ritmo e non me adiantou en ningún sitio. Ao chegar a xunto del, dime que se perdeu e que vai fora de carreira (cousa lóxica). Déixoo antes de chegar a esa curva de dereitas para continuar por esa zahorra e entrar despois nun fermoso sendeiro que nos levaba ás primeiras casas da vila. 

Xa se oía o spiker ao lonxe, pero non daba chegado a liña de meta. Estou facendo estes últimos quilómetros a 4:51/km e remato a 3:51/km, sabedor dese 3º posto e contentísimo de como disfrutei e disputei esta carreira.

Un podium moi loitado e unha foto nese podium cun auténtico campión internacional como é Pablo Villa e por suposto Roberto Tuñas, non se consigue todos os días.

DATOS

🕒 2:06:10 h

🏆 3º absoluto

💓 154 ppm

💧 2 Tailwind té matcha cafeína

👟 Vectiv Infinite 

💦🍌 1 Recovery Tailwind chocolate 😋 (ao finalizar)

Quito

Trail da Filloa 45K (12-02-2023)

 

Como sacar un fermoso percorrido

dentro dun mar de eucaliptos

Notábase que ía ser unha maña fresca, de xiada. Conforme te ías achegando a Zas, o termómetro do coche seguía baixando ata chegar aos 0ºC na saída de meta. 

Aínda me deu tempo de tomar un café quentiño e ir ao baño. Por diante, non sabía moi ben que me depararía este primeiro dorsal da tempada. 

Na liña de saída, moito rostro coñecido e facendo cálculos mentais, deberiamos estar sobre o posto 5º-9º. Na miña cabeza, e "lendo" a carreira o día anterior, botáballe que podía andar sobre as 5 horas, 5:10 horas.

SAÍDA

Foi moi moi rápida, o esperado se está Iván Sangiao, corredor que lle gusta saír coma un foguete. 

Detrás del, un pequeno grupo que xa non distingo ao lonxe e despois, corredores que sairon con moitas espectativas, pero que na primeira subida pequena xa se lle acabou a chispa. 

Eu comecei co meu ritmo simplón, onde comeza a fluir o sangue (que lle custa facelo) e sabedor do ritmo e da estratexia que levaba (aguantar os primeiros 28 km e chegar a eles con patas para manter un ritmo cunha marcha máis). Se iso saía ben, a carreira sería un éxito para min.  E digo isto 👉porque do que se trata é de superarte a ti mesmo. Aí radica o éxito e o fracaso.

Bueno, pouco antes de chegar ao primeiro avituallamento, consigo enlazar con Roberto Tuñas, incluso logo sacarlle uns metros, pero teño que parar a atar ben os cordóns (coa emoción da carreira, non me acordei de facelo antes da saída). Aquí volve a adiantarme e sacarme uns 100 metros. Subimos o Monte Brondo, ao lonxe vense algúns corredores. Vou de 7º e por detrás, parece que hai un gran espacio sen corredores. Imos mellor do esperado, pero aínda estamos comezando, non podemos nin emocionarnos, nin estresarnos por como está a carreira. 

Recordo que, polo km 20 ía pensando o fermoso percorrido que fixo a organización dentro deste mar de eucaliptos que hai na zona. Un percorrido moi traballado, que nos metía por moitas carballeiras, cuns sendeiros ratoeiros e ben limpos para non despistarse, zonas moi rápidas, outras moi técnicas, impresionoume o que fixeron. E foi aquí tamén, onde tiven que apartarme a facer "de vientre", que xa me daba a min a alma que ía pasar despois de non facer un bo almorzo. Aquí volveu pasar Tuñas, que xa non entendía nada co panorama que viu 😅.

A todo isto, e sacando nos avituallamentos e fotógrafos, non vin a ninguén máis que a  Roberto Tuñas, co que ía intercambiando posición según o percorrido e as sensacións de cada un 😅. 

Recordo que no avituallamento do km 28, chegamos xuntos, collemos un soft de auga e saimos de novo. 

Sería a partir de aquí, onde a carreira podía dar un xiro, tanto pola cantidade de quilómetros e estrés que xa levaba o corpo, como tamén porque quedaba subir o Pico Meda polas dúas vertentes.

Por un momento, pensei que o ritmo que levaban os de diante (que non souben máis deles dende o km 3) non poderían aguantalo todos e, por outro, pensei que a min xa me estaban chegando os case que 30 km que levaba nas patas. 

O caso foi que non desistín (pero sempre controlando) e non tardamos en ver a un corredor ao lonxe (km 30) que, pouco a pouco iríamos acercándonos (Tuñas mais eu). Aínda que se negaba a caer nas nosas redes (tardou tempo) foi xusto despois da Ruta da Auga cando fomos capaces de xuntarnos os 3.

Chegamos case xuntos ao avituallamento do km 36 e foi aquí onde decidín non parar, ao ver que eles metían a man aos seus softs. Conseguín apretar un pouquiño para distanciarme e cando mirei para atrás, despois dunha curta subida, vin que fixera oco. Era o momento (máis psicolóxico que outra cousa) de tirar. Quedaba por diante, toda a subida (volta) a Pico Meda e a baixada á meta no polideportivo de Zas. Non desistín, non miraba cara atrás e era consciente de que podía "facer pupa". No alto do Pico Meda, cando voltei a cabeza, vin que lle levaba unha distancia considerable, pero que podía non ser suficiente para chegar nesa posición á meta, polo que, con cabeza e corazón, conseguín levar un ritmo un punto por enriba do que desexaría, pero que podía aguantalo (non sei canto tempo).

Recordo, antes de chegar á aldea de Teixidón, pedirlle paso ás e aos "andaríns" que amablemente se apartaban da trazada para que puidese pasar. 

Logo viña unha planicie, con moitos andaríns e no que non veia ningún corredor/a, nin por diante, nin por detrás. Por diante, xa había mooooito tempo que non sabía nada deles, pero preocupábame o que viña por detrás. Pensei que en calquer momento me ían a pasar coma raios. Fíxoseme eterno o percorrido ata meta. O sendeiro estaba cheo de auga e barro e non había forma de escoitar ao spiker. Onde estaba esa ansiada meta 🏁??. Por fín, ao lonxe, parece que hai algo de festa, agora si, chegamos a meta en 4º posición cun tempo de 4:48:25 h.

Atopeime moitísimo mellor do esperado, cun ritmo que non pensei que tivera e cunha sensación de que as cousas van por bo camiño. 

DATOS

🕒 4:48:25 h

🏆 1º veterán (4º absoluto)

💓 145 ppm

💧 4 Tailwind (2 neutro + 2 té matcha cafeína) + 0.5 litros auga

👟 Vectiv Infinite TheNortFace

💦🍌 1 Recovery Tailwind chocolate 😋 (ao finalizar) + filloa de Zas

Quito