lunes, 4 de marzo de 2024

Ultra Quiroga Trail Challenge (62 km) 24-02-2024)

 Quiroga nunca defrauda


E este ano intuíase con frío e neve en cotas altas. Comezamos...

Levaba a intención de durmir no coche, pero a última hora quedou cama libre e acopleime ao grupo Couto-Mella. Total, 4 persoas comigo e Salva Moreira


Venres
. O día na Coruña está chuvioso, pero máis auga cae conforme vou tirando cara Quiroga, concretamente ata Lugo, pasóuseme pola cabeza "a onde vou eu con este tempo". Menos mal que dende alí ata Quiroga a cousa foi a menos.

Chego a Quiroga cunha temperatura mellor da esperada. Collo dorsal, charlo ata coas paredes e finalmente atopo a Pablo Mella e Diego Couto. Instalámonos nas habitacións e a cear. Recollemos cedo para poder preparar a roupa e material e meternos na cama. As 6.00 horas daban a saída das ultras e eu tiña pensado despertar ás 3.50 horas. Salva chega para cear con nós, polo que xa estamos todos. 

Sobre as 23 horas xa estaba durmindo e non recordo espertar ata que tocou o reloxo. Unha boa noite, pois non son eu de durmir a noite previa a unha carreira destas. 

Almorzo, vístome e descanso un pouco antes de ir ao baño, parte importante antes da saída dunha carreira.

Con todo xa feito, imos para a saída. O día non está moi apacible. Hai fresco, chove e analizo interiormente a carreira. 

ESTRATEXIA DE CARREIRA (inicial):

Saír tranquilo ata Outeiro, poñer un ritmo vivo ata voltar a Outeiro e finalizar eses últimos 20km con mentalidade gañadora. 

ESTRATEXIA NUTRICIONAL (inicial):

A base de Tailwind endurance, con 60gr de CH por soft. Ata Outeiro serían 3 con medio plátano. Parada en Outeiro para comer sólido e cargar outros 3 soft. Avituallamento Outeiro volta, parada para comida sólida e 1 soft e plátano dende aí á meta. 


SAÍDA:

Intento abstraerme dos corredores que por alí andan para non "picarme", polo que me poño na parte de atrás na liña de saída. Cando saímos para a estrada, xa veño que os primeiros me levan case medio quilómetro de distancia. Non me preocupa, posto que veño facer a miña carreira. 

Como era de esperar, todo vai poñéndose no seu sitio na primera subida, xusto ao saír da estrada principal e coller a pista asfaltada. 

Vou moi abrigado, co chubasqueiro posto por enriba da camisola térmica e mochila, guantes térmicos e maias longas. 

O monte vese con moita auga e en algunha zona, moi esbaradizo. A choiva vai e ven. 

Vou pasando corredores pouco a pouco. Chegamos ao túnel de Montefurado e alí atópome con Maneiro (que ía ao ultra 90K) e Elousa, cos que vou un bo anaco ata que vexo que van de "cháchara" con outro corredor e que vou incómodo co seu ritmo, polo que decido adiantalos e levar un ritmo cómodo para min. 

E así foi pasando a carreira. Pasei Paradaseca sen parar no avituallamento, o mesmo que fixen en Rugando. Dende aquí, a carreira xa vai rota e non sei moi ben como vai a cousa, nin por diante nin por detrás.

Recordo de ir cun corredor durante bastante tempo e que o deixei ir cando tiven que parar de urxencia para necesidades fisiolóxicas (21km-2.37h). Ao lonxe, xa se podían ver as montañas nevadas e pouco a pouco xa se avistaba Outeiro

Subindo cara a aldea, comezan a darme ánimos a xente que alí estaba esperando aos seus e xa me comentan que as distancias ultras se acortan polas condicións adversas nos picos altos.

Chego ao avituallamento onde a organización me confirma que iso é así (acerto 100%), e que a carreira continúa directamente cara Quiroga, cuns 20km para o final.

En verdade, fun demasiado cómodo ata alí, como tiña plantexado e o acortamento me descentra por completo. Entro no avituallamento e vexo moito alboroto de corredores e crúzome con Xosé María, "o letrado", que sae de inmediato. Pensei, "se quedan 20km, pouco necesito", polo que collíns uns anacos de plátano, unhas aceitunas, un puñado de patacas fritas, un soft de Tailwind endurance e arrancando. 

Na saída de Outeiro, non vexo balizas, polo que lle pregunto a un paisano que hai alí e me dí, cara abaixo, e aló fun, con demasiada presa para deixar a todo ese grupo de corredores que había no avituallamento de Outeiro. E tanto me fun que por un momento pensei, "onde van os que saíron diante miña, que non me puideron coller tanto". Ata que desconfiei de min mesmo e parei mirar o track. Si, estaba fora, bastante fora do percorrido. Tocaba voltar a subir e enlazar de novo coa carreira. E sí, aló arriba víanse os corredores. Vaia cagada. Consigo coller de novo a balizaxe, pero bastante por detrás de todo aquel que deixara no avituallamento. 

Tocaba subir ao Alto da Torca, e a neve xa estaba no sendeiro, e canto máis subiamos, máis caía e máis neve había. Aínda que non me gusta a neve, teño que recoñecer que se me deu ben esta subida, adiantando a varios corredores, a un deles, Xenxo, recoñecino días despois nas fotos. Íamos tan abrigados que non recoñecía a ninguén. E cheguei ao "cresteo" da Torca, alí xa pegaba o vento e a ventisca facía dese tramo algo épico. Sen cambiarme de roupa dende a saída, comezaba a estar incómodo e tiña algo de frío, mais sabía que ía ser só ese anaco, no momento que voltásemos ao outro lado da montaña a cousa cambiaría de novo. 

E por fin, comezamos a baixar. Unha baixada que disfrutei, pero que había que ir con cuidado pola neve. Aquí adiantei algún corredor máis. 

Unha vez baixado o cortalumes e meternos á esquerda cara o monte, a baixada por él véxoa complicada, pero quero abrir distancia co corredor que acabo de adiantar, polo que arrisco un pouco e claro, aló fun de fuciños. Despois de levantarme algo contusionado, decido non pasarme e chegar tranquilo á pista. Unha vez nela, vexo un corredor ao fondo e que pouco a pouco o vou collendo. Teño un momento de subidón e non tardo en collelo e pasalo. É Adán Carbo. Sorpréndome un pouco por un lado e penso que, tan mal non debo ir. Non tarda en collerme él de novo na baixada. Consigo irlle ao ritmo durante todo o percorrido do río do Castelo das Eiras e incluso lle adianto no último avituallamento, pero levo unha dor no nocello que non me deixa baixar en condicións e xa no Souto (km39), cando se ve de lonxe Quiroga, doulle paso e espero que a distancia cos de atrás sexa suficiente para conservar a praza. 

Pero non me da chegado Quiroga, paso polos viñedos e miro cara atrás, señal que non vou ben e xa espero algún corredor. Toco de frente cunha das carreiras máis pequenas, que me animan e incluso vexo que moitísima xente me recoñece e me anima polo meu nome, o que me dá un plus para dar todo o que me queda dentro e cando me dou conta, xa estou na estrada principal, no que me atopo aos da andaina. De aquí ao final, non pode collerme ninguén, pensei. E así foi. Xa se escoita o spiker ao lonxe. 

E cheguei por fin á meta, muscularmente moi ben, pero co nocello moi tocado e cunha sensación rara, difícil de explicar, entre orgullo e decepción. 


DATOS:

🏃 43 km   📈 2400m+   📉 2400m-

⌚ 5:19:11h

🏆 2º Veterán A (7º xeral)


💦3 Tailwind endurance+plátano+

      2 geles+aceitunas+patacas fritas

👟 Tomir NNormal 

🛍 Marathon Running Shop


CONCLUSIÓNS:

Imos avanzando progresivamente. Encóntrome mellor que en Terras de Burón. 

A estratexia nutricional foi desastrosa, ao non cumprir co que tiña previsto e ao descentrarme no avituallamento de Outeiro. Aínda así, non sei como aguantei con tan pouca inxesta de hidratos.

A recuperación despois da carreira foi moi boa, sen dores no corpo. 

A nocello hai que fortalecelo un pouco máis e mirar se ten algunha solución. 


Quito








 
   

 

sábado, 3 de febrero de 2024

Maratón das seimeiras (27.01.24). Trail Terras de Burón

A Fonsagrada ten 
moito que ensinar


Gran fin de semana que pasei na Fonsagrada, especialmente co ambiente e colegueo do día anterior. 

Estou firmemente pensando que estas carreiras hai que disfrutalas dende o día anterior. 

Con saída dende A Coruña ás 17 horas do venres, aló fomos compartindo vehículo Marcos Varela (o chofer), Martín Pardo, Roberto Vázquez máis eu. A viaxe faise moi amena falando de carreiras, aventuras e traballo (todos nós somos bombeiros), o que ven sendo "arranxando o mundo".

Xa na Fonsagrada, tiñamos habitación de 4 na pensión Cantábrico, polo que metemos os "cachibaches" todos na habitación e fomos recoller o dorsal. Hai boa tarde e non tardamos en darlle ganancia á hostelería local. Non tardamos tampouco en xuntarnos cos jarnachos, cos cales íamos cear. E que tan ben o pasamos, ademáis de cear moi ben no restaurante Cantábrico (o mesmo nome que a pensión pero non teñen nada que ver en canto a empresa). Esto xa parecía unha festa co ben que o pasamos, pero había que ir durmir.

Sobre ás 22.30 horas xa estábamos na habitación, con todo preparado para antes da saída (almorzo colocado, roupa e material para a carreira ben colocado para non perder moito tempo).

Durmir, o que ven sendo durmir, non durmimos moito, xa que nunha pensión, chea de "runners" e con algúns con gañas de festa, pois... tivo que sair Marcos a pedirlles que baixasen a voz para intentar polo menos, descansar. Tardei eu algo máis en ir ao baño e pecharlle a porta da habitación aos "amigos" e xa de paso, comentarlle que non eran horas de fuliada. Sobre as 00.20 horas pararon de facer ruido os fenómenos.

Ás 6.00 toca diana e todo arranca para comezar o día. Almorzo forte, material e roupa no seu lugar e con tempo suficiente para poder ir ao baño antes da saída e (crucemos os dedos) non ter que parar en carreira. Tivemos sorte 😅.

7.40 horas xa estamos na cámara de chamadas, onde entramos os primeiros. Hai unha boa temperatura para correr e non vai chover. 

Pouco a pouco vai entrando xente, e saudámonos coma de costume, cun sorriso e con moita alegría de volver a ver a xente do trail. 



SAÍDA:
Colócome no medio do grupo para non estorbar. O que ven sendo, o lugar que creo que me corresponde...

Por diante, todo tipo de fauna, galgos, rebecos, algún castrón...

O maratón en liñas xerais era, a primeira parte tiraba cara abaixo e a segunda metade cara arriba, en liñas xerais, recalco.

Ata o primeiro avituallamento (Aldomán - km11), recordo ir moi rápido, entre pistas, camiños e sendeiros á beira do río e moi corrible. Neste tramo, coincido con Adrián López varias veces, cara arriba adiantaba eu, cara abaixo adiantábame Adrián. Tamén recordo de pasar a Fito

Entre Aldomán e Airixín (km15), o terreo vólvese espeso, cun sendeiro espectacular que nos vai levando pola beira dun río e onde vemos espectaculares estampas, onde destaca a seimeira de Vilagocende. Aquí xa temos lama a barrer, a humidade da zona e a choiva de días pasados xa se nota no sendeiro. 

Entre Airixín e San Martín de Suarna (km25). Seguimos con ritmo moi alto e aínda non chegamos á metade do percorrido. Pasamos por un fermoso lugar, a Pena do inferno, cunha ponte colgante que hai que pasar amodo, xa que se menea bastante. Logo, outra vez a zoupar pola outra beira do río Suarna. Nesta zona, adianto a Miguel Portal, que ata aquela non o vira en carreira. Fun un bo anaco falando con él, cando o terreo o deixaba, falando de estratexias de carreira ata que pouco a pouco, fun deixándoo atrás.

Non tardei en baixar o ritmo, xa que a carreira comeza a ascender moi suave. E aí, polo km19, temos o cronometraxe intermedio. Ollo, coas coñas, levamos 900m+ e sen enterarnos. A partir de aquí, sí que a cousa se pon máis seria e o desnivel vaise facendo maior. Comeza o tempo de camiñar rápido. E é aí polo km20, cando vexo ao lonxe a dous corredores, xusto antes de coller á esquerda monte arriba. Son capaz de acercarme o suficiente para ver que son Iván Montes e Sergio Pensado. Aquí pasou algo, e supoño que petaron no grupo dianteiro. Efectivamente, Sergio comenta que non se atopa ben físicamente. Logo de pasalo, consigo conectar con Iván pouco antes da metade do cortalumes (ao lonxe e xa case no alto, vexo 3 corredores máis).
Despois de preguntarlle a Iván quenes son eses corredores que vemos no alto do cortalumes, sigo co meu ritmo e Iván vaise quedando un pouco. Non tarda en contactar de novo comigo na baixada e continuamos xuntos un bo anaco. E de súpeto, nunha forte baixada empinada saíndo da estrada á esquerda, comeza a temblar o chan, miro cara atrás e ben coma un lóstrego Sergio Pensado. O primeiro que fago é buscar unha escapatoria para que non me leve por diante. Mi madriña a maneira de baixar deste fenómeno 🙆‍♂️.

Cando a cousa se tranquiliza, volvemos a estar xuntos, polo menos ata o avituallamento de San Martín de Suarna. Aquí collo auga e métolle un anaco de plátano. Saio diante...

Avituallamento de San Martín de Suarna (km25). Chegamos aquí os 3 prácticamente xuntos (Iván, Pensado mais eu). Eu collo auga rápido e saio, polo que lles collo unha pequena distancia. Durante un bo tempo, vou só, pero nunha desas subidas abertas, distingo dúas de tres siluetas, eran Maneiro e "o letrado" Xosé María. Non me precipito en ir a collelos, xa que as forzas non son moitas e aínda queda case a metade da carreira. Sobre o km27 xa contacto con eles, non sen esforzarme e facer moitas veces "a goma". Despois de tantearnos varias veces, paso por diante o túnel que cruza a estrada, pero non tardan de novo en collerme. As forzas son similares. E así imos ata o seguinte avituallamento.

Avit de Queixoiro (km33,5-ida). Xusto antes de chegar a este avituallamento, e na entrada da aldea, dunha curva aberta de dereitas, déuseme por mirar cara atrás (signo indiscutible de que as forzas comezan a flaquear) e vexo non moi lonxe a Miguel Portal que ven fresco e con moi bo ritmo. Non tarda en pasarme xusto despois do avituallamento e xa non penso nin en facer un amago de seguilo. Ahh, e vou por detrás do letrado e de Maneiro que me sacan uns 100 metros.

Polo km35 Maneiro párase un momento e logro contactar con él. Durante un bo anaco imos xuntos. 

Avit. de Queixoiro (km38-volta). Dende aquí a meta, só recordo que nunha desas subidas polo monte, vemos a Sangiao e pouco a pouco imos acercándonos a él. Eu consigo adiantalo e seguir co me ritmo. Por diante, non levo moi lonxe a Xosé María "o letrado" e por detrás, por detrás xa non miro, pero vanse quedando Sangiao e Maneiro. Bueno, sí que miro. En Paradanova, xusto antes de pasar o túnel da estrada, miro cara atrás, pero non vexo a ninguén. Por diante, xusto ao meternos na pista de zahorra, ao saír do túnel, nunha gran recta, miro cara adiante... e xa non vexo a Xosé María. Quitoume neste anaco moito tempo. Vense as primeiras casas da Fonsagrada, así que hai q apretar o cu e rematar canto antes. E así é como chego ás rúas que me levan cara meta. O cansancio xa vai a menos, sabendo que a meta está cerca e que mereceu a pena o sufrimento final. Contento de chegar e ademáis, cun tempo moi inferior ao que pensaba (que era entre 5:15 e 5:30 h.).


🏃🏼 44 km
📈 2325m+
📉 2325 m-
⏱️ 4:50:00 horas
💚 140 ppm (❤️ 176 máx)

💦 4 endurance fuel de Tailwind sabor neutro
🏁 Recovery sabor chocolate 🍫 Tailwind

👟 Tomir de NNormal
       (da tenda de confianza Marathon Running Shop)








clasificación xeral








  


 












domingo, 17 de diciembre de 2023

Trail do Cervo (09.12.2023). Trail do Maneses

 

Fomos á lameira de

Campo Lameiro


A participación foi meditada, posto que ata un par de horas antes do peche de inscrición aínda non tiña claro que puidese ir. 

Pero aló fun, co GPS para que me dirixise ao lugar. A verdade é que nunca souben onde quedaba Campo Lameiro. Despois de erguerme ás seis da mañá, aló fun cun tempo algo revolto e sabendo que o monte tería auga polo que chovera días antes e a noite anterior sobre todo. 

Faláranme que era o concello onde máis chovía de Galicia e que a temperatura nos altos do monte ía ser baixa. 

Despois de parar 2 veces o coche para ver se realmente me estaba mandando o GPS ao lugar exacto, cheguei con tempo para incluso, recoller o dorsal, tomar un café e poñer o traxe de faena tranquilamente.


COMEZAMOS

Despois duns exercicios de quecemento e mobilidade, puxémonos na liña de saída. Quizáis ía algo abrigado, con mallas longas, camiseta térmica, buff e chubasqueiro. Algún mirábame raro...

A saída foi rápida e "en seco", non caía auga. Antes de que chegase a facer o primeiro quilómetro xa vin que me sobraba o chubasqueiro, polo que non mo pensei e recollino como puiden para meter no cinturón. Non tardei tampouco en percatarme da cantidade de auga que tiña o monte, nin de onde lle ven o nome a este concello, había lameira para todos e todas. 

Bueno, pois non tardei tampouco moito en ver ás velocidades que se sae nos trails curtos (si, esta é a primera carreira da pretempada e non traía nin km e pouco adestramento feito).

Non era capaz de coller un bo ritmo, e canto quería tirar un pouco, subíanseme as pulsacións máis do debido, polo que durante os 6 ou 7 primeiros quilómetros fun facendo "a goma" con varios corredores.

Tamén ía con moita precaución posto que nalgún lugar costábame atopar a baliza de señalización do percorrido (demasidas cousas que atender). 

E foi precisamente a partir dese quilómetro 7 onde atopei un corredor que levaba un ritmo moi similar ao meu. Era Carlos Guerra Magán, do Club Atletismo Cambados. Eu creo que andivemos intercambiando posición continuamente, pero dende aquí a distancia entre nós nunca superou os 100 metros. 

E así foi como chegamos ambos a un avituallamento e nos din que imos cuarto e quinto. Iso quere dicir que non íamos tan mal (eu pensei que irían sobre uns 9 ou 10 por diante). Pois coa tranquilidade de que a carreira comezaba xusto antes do cortalumes, sobre o km 8, aló fomos os dous pouco a pouco e cando nos demos conta, vemos ao trío de cabeza, aos cales pasamos nun plis plas, coroando o alto Abel Barros (Atletismo Moraña), eu e Oscar. Non tardamos en escaparnos cara abaixo Oscar mais eu. 

Aínda que me quixen escapar nalgunha ocasión, teño que recoñecer que nalgún cruce costoume ver as balizas, polo que decidín ir acompañado o máximo posible, posto que 4 ollos ven máis que dous. 

E así foi como entre lameira e lameira, río, sendeiro e monte, fomos chegando a Campo Lameiro, tan rápido que cando lle preguntei a Oscar o que faltaría, él me contestou que xa estábamos preto da meta e que faltaba menos dun quilómetro.

E así foi, chegamos ao asfalto e xa víamos o arco de meta. Aquí, con tantos quilómetros xuntos, e sen preguntarlle, supuxen que o mellor sería entrar os dous da mán. Oscar non comentou nada, polo que entendín que estaba dacordo, e así foi como entramos en meta.

O "problema" para a cronometraxe era saber a quen poñía primeiro o cal, tanto me tiña e foi a máquina de cronometraxe a que determinou que o dorsal de Oscar entrara primeiro. E aquí remataba este trail curto para min, onde non pensaba nin por asomo que puidese entrar no podium nin moito menos atoparme como me atopei. 

E foi rematar a carreira e poñerse a chover. Ducha, pinchos, conversas cos amigos traileros e con veciños de Ponteceso e entrega de trofeos. Dende que comezou a chover, marchei dalí sen que parase. Mi madriña. 


DATOS:

🏃‍♂️ 16.6 km      📈 815m+     📉815m-

⏱ 1:46:03 h

🏆 2º absoluto (entrando con el 1º)

💚153 ppm (💓 189 ppm)

💧 1 tailwind (+1 tailwind antes) + 1 recovery Tailwind chocolate ao finalizar


👟 Tomir de NNormal

🛍 Marathon Running Shop 






Quito


 





domingo, 17 de septiembre de 2023

Canfranc-Canfranc (08-09-2023)

Los 100 km más largos del mundo.

Doy fe de ello


Era el objetivo del año. Desde diciembre llevábamos trabajando sin prisa pero sin pausa. Y llegó el día. 


Después de 900 km de coche, llegamos a Canfranc Estación (José Manuel Santos Pose, Estela y yo), ese precioso pueblo entre las montañas. Se hacía de noche, pero aún nos cogimos el dorsal y nos fuimos a cenar con tranquilidad. Nos apetecía pizza, así que no debería haber fallo.

Nos fuimos a dormir y a esperar a que llegasen ya de madrugada otros dos compañeros (Joserra y Sergio Dieste). A la una de la madrugada ya intentábamos dormir algo. 


A la mañana siguiente o durante el día, se uniría también Jon, un hombretón vasco con mucha retranca gallega... Tampoco tardaría mucho en aparecer Oscar Canosa ese grandullón ourensano curtido en mil batallas. Cada uno jugará en una distancia distinta. Tenemos para todos los gustos.

Viernes. Un pequeño paseo mañanero, y a repasar el material de carrera y las bolsas de vida. Todo en orden. Comida y a dormir una pequeña siesta antes de cenar tempranito (19:00 horas). Yo digo que fue una merienda un poquito más cargada de lo normal. 

21:15 horas. Toca ponerse en el cajón de salida. Llevo las dos bolsas de vida y antes de entrar en el cajón de salida, revisión de material. Todo en orden. 


22:00 horas. SALIDA

Como era de esperar, se sale rápido y a los pocos metros lo entiendo. Se forma un poco de tapón a pocos metros de la salida. No hay problema, queda muuucha carrera. Poco a poco el grupo se comienza a estirar y consigo, por lo menos, andar a mi ritmo, donde comienzo a adelantar gente. 

La subida es un continuo zig-zag donde vas cogiendo altura, pero donde se puede trotar tranquilamente, siempre y cuando tengas sitio. 

Un par de km después de la salida, ya todo el grupo va en fila india. Los primeros ya no se ven y yo consigo un ritmo cómodo para subir. 

En la ascensión en fila india, llevo detrás a una chica (mejor no digo el nombre) que viene con una respiración forzada y pidiendo paso. Al principio no le hago caso, pues vamos todos en fila india y a mi también me gustaría llevar un ritmo mayor, pero la carrera no lo permite. Pero después de pedirme no sé cuantas veces paso, me paro y le digo "pasa anda, a ver a donde llegas". Total, que no llega a ninguna parte. Ahí va, delante mía durante varios cientos de metros, aunque seguía pidiendo paso. Poco antes de llegar al Paso del Sarrio, el sendero se hace ancho, por lo que le pasamos varios corredores. 

En este punto, intento coger un ritmo cómodo para mi, que me lleve a la cima sin estrés. Es aquí donde veo unas pernacas y un tipo que se ve curtido en estas carreras. Comenzamos a entablar conversación. Es Alberto de Cantabria (Aberto Sánchez Bustara). El chico es conocido por varios corredores que participan y con los que intercambia varias palabras durante el recorrido. Se le ve confiado de lo que hace y dice, así que, aquí está mi ritmo durante un tiempo.

Y llegamos al Paso de Sarrio, lugar donde fichamos dorsal y tiempo y donde está prohibido correr y adelantar. Pues ahí viene de nuevo la corredora que os hablo un poco más arriba, intentando "fichar" delante de los que estamos en la fila. Claro que allí ya le dijeron un par de cosas amablemente.

Justo al inicio de la prohibición en el Paso de Sarrio, nos pide paso (oh dios mío). Yo le dejo pasar porque me estaba estresando, al igual que unos pocos corredores más, que la ponen a caldo, con toda la razón. 

Ya pasada la prohibición y bajando hacia Canfranc pueblo hay sitio y sitio para adelantar o coger tu ritmo. Yo bajo tranquilo y aún así, adelanto algún corredor aunque tengo que hacer una "parada de campo". 

Avituallamiento Canfranc pueblo. Paro, me alimento un poco, relleno agua y saco las zapas para sacarle las piedras que hay dentro. Me temo que se está haciendo alguna ampolla producidas por las piedrecitas que me han entrado en las zapas. 

Comienza la temida subida a Collarada. Justo al salir del pueblo, veo a Alberto que salió del avituallamiento antes que yo, por lo que apuro un poco y subimos juntos. El ritmo es perfecto y poco a poco comenzamos a coger participantes. No tardamos en pasar también a la chica que, con esa respiración tan fuerte no creemos que pueda aguantar mucho. Llegamos a la cota más alta de la carrera. Hace calor y me siento bien físicamente. Próximo destino, Ibón de Bucuesa.

Durante este recorrido, voy charlando con Alberto. La carrera a su lado se hace muy amena y los km van pasando sin darnos cuenta. Después de reponer agua en Bucuesa, comenzamos a subir Campanales IP, donde Alberto se encuentra con más conocidos y cuando me doy cuenta le llevo unos cuantos pares de metros, así que llego al Ibón de Ip con un poco de adelanto con respecto a él y sus amigos. Aquí repongo fuerzas y lleno de agua (muy importante en esta carrera y con esta temperatura que tenemos). Llego a algún avituallamiento sin líquido y aún es de noche. También aprovecho para sacar de nuevo, piedras de las zapas. Las ampollas ya las noto más de lo que me gustaría. Aquí, dentro del refugio, parece que nos conocemos todos, que llevamos toda la vida corriendo juntos. Todo es compañerismo, relación amigable, preocupación de como va el adversario,...

Pero es aquí donde Alberto dice que se quiere retirar pero donde todos le animamos a no hacerlo, ya que vamos muy bien y el ritmo no parece fuerte. Yo le digo que lo espero un poco más adelante, que tengo que parar a cagar de campo (y ya es la segunda vez en la noche).

Y si, subiendo la Tronquera, nos unimos de nuevo muchos de los que estábamos en el avituallamiento de Ibón de Ip, incluído Alberto

Pasamos la Tronquera y comenzamos el cresteo hacia la Moleta y cuando nos damos cuenta, allí estábamos.

Ahora toca una larga bajada que no recuerdo muy bien como era. Durante este recorrido, se le rompe un bastón a Alberto, que intentamos arreglar pero no somos capaces. Al final tuvo la suerte que le dejase un bastón un voluntario de la organización, pero comenzaba a sentirse débil (según él), aunque yo intentaba animarlo. Fue un poco antes de llegar a donde se dividían las carreras de 100 y 70?, antes de las Negras, donde definitivamente lo dejo. Justo en este punto, vuelvo a sacar piedras de las zapatillas, aún queda un par de km para llegar al avituallamiento, pero el dolor de las ampollas ya hace que no aguante piedras en las zapas. Continuo hacia el avituallamiento de Las Negras. Me paro para comer algo, coger líquido, reírme un poco con los y las voluntarias y poco a poco vienen llegando corredores que les pregunto por Alberto (algunos lo conocen) y me dicen que casi seguro abandonará aquí. 

En este punto, quiero nombrar también a Patxi Arbizu (por lo que puedo saber, gran corredor de ultradistancia) y a Luís Washington Toaquiza (corredor ecuatoriano). El primero estaba a punto de salir del avituallamiento cuando yo llegaba y el segundo me adelanta en el avituallamiento mientras yo me lo tomo con calma. 

Salgo del avituallamiento, y como ya era normal, tocaba de nuevo, parar para hacer de campo (no me lo puedo creer, que está pasando. 3ª). Mientras, me adelanta otro corredor, José Antonio Romero Martínez (corredor que destaco en esta crónica porque tendrá un papel importante en ella). El paisaje es espectacular con la cascada de Las Negras como colofón. Toca subir hacia Pico Royo, pero me lo tomo con calma, veo a lo lejos como Patxi y Toaquiza se van alejando, con algo más de ritmo y muy cerca llevo a José. Comienza la bajada hacia Formigal (parking Anayet), donde está la primera base de vida. Desde el Pico Royo, voy casi sin líquido y el calor es asfixiante. Tengo ganas de llegar y poder beber y comer, además de cambiarme de ropa. Llego unos segundo por detrás de Patxi y José. El calor en la base de vida es asfixiante también. Aquí se toma todo con calma. 

Aquí tengo un punto de inflexión. Mi objetivo era hacer la carrera en 24 horas. Para ello tenía previsto llegar aquí en 11:30 horas y llego con 11:45 horas. Vamos bien para conseguirlo? Yo creo que con esta calor sería un suicidio, además viendo que casi no me llega el litro y medio de agua entre avituallamientos. Me preocupa también hacer de campo tantas veces (llevo 3 y no es normal). Así que me tomo un descanso amplio aquí y vamos a por 25 horas. 

Aquí me tomo una ensalada de pasta, me tomo mi recovery y lleno de agua. También me tomo alguna pieza de fruta. Me cambio de ropa, me limpio el sudor con toallitas y me pongo crema solar. Listos para enfrentarnos a otra nueva cumbre. El Vértice Anayet nos espera. Las vista son preciosas. El sendero asciende poco a poco y está lleno de senderistas que suben o bajan. Familias enteras, amigos, peques, ancianos. Es impresionante lo que aman aquí la montaña. 

En cada regato de agua que paso (aquí si hay agua), me mojo la gorra e intento "ducharme" en el agua de los riachuelos. Se agradece mucho con esta calor. También pienso en toda esa gente que me encuentro. No me extraña que "sufran" un poco para ver esta maravillosa montaña. Mires para donde mires hay una preciosa estapa. 

Jose el murciano

Una vez pasado el Vértice Anayet, toca una larga bajada en dirección a Canal Roya. La bajo tranquilo pero sin pausa. El calor es cada vez mayor y por esta cara de la montaña parece que no hay brisa alguna. En esta larga bajada, cojo a Jose que va sin agua. Aún queda mucho tiempo hasta llegar al avituallamiento de Canal Roya, pero yo no puedo darle de la mía que, además de poca, llevo desde la base de vida que no soy capaz de tragar nada sólido y me estoy alimentando de agua y Tailwind. Aunque cada uno tiene su ritmo, nos vamos adelantando uno a otro, estando siempre a no más de 100 metros de distancia. 

Y, por fin, llegamos al avituallamiento Canal Roya. Todo el que allí llega (de otras distancias también), llega con ganas de beber. A mi me pasa lo mismo. Bebo bien, lleno de agua. Intento comer algo sólido y sólo me entra medio plátano. No sé si me quiero quedar aquí más tiempo refrescándome o salir de ese horno de sitio. Al final, salgo un poco más tarde que Jose aunque lo cojo antes de llegar a la primera cuesta. Toca subir Larraca (1 km vertical). Lo hacemos por un bonito sendero entre árboles, pero también hay alguna zona soleada. Ojo, el calor a esta hora del día es asfixiante y en cada zona de sombra con algo de brisa paramos unos segundos, tanto Jose como yo. Ya vamos juntos. Aquí ya nos presentamos. Será Jose de Murcia. Antes de llegar al pico íbamos sin agua, menos mal que había un puesto de líquido ahí arriba. En esta zona vuelvo a perder de vista a Jose, ya que tengo que parar de nuevo (como puede ser si no estoy comiendo casi nada). Ahora toca un cresteo que tiene su aquel en alguna zona. Hay que disfrutar del paisaje. En mi cabeza sólo pensaba en llegar al siguiente avituallamiento para ver si podía comer algo y encontrarme mejor. Pero ese cresteo si hizo por momento interminable. Quien me conoce sabe que nunca me doy por vencido. Pensaba que me tocaba el momento malo de carrera. La pájara del siglo. Aunque voy a trote, me siento mal. 

Avituallamiento Ibón de Truchas. (son las 15:30 horas del sábado). Llego con una cara de muerto. Menos mal que tienen una carpa y me resguardo del sol. Allí está a punto de salir del avituallamiento, Jose el murciano. En este punto me viene a la cabeza, por lo mal que estoy, el que quizás tenga que abandonar. No soy capaz de comer nada, ni casi beber. Las pulsaciones son bajas y siento el cuerpo raro. Después de unos minutos pensando en no se que. Pido Coca-Cola. Parece que me sienta bien. Lleno de agua y sigo bebiendo Coca-Cola. Logro comer un plátano. Le meto algo de chocolate, bien, soy capaz de comer sólido. Comienzo a "sobrevivir". Un bocadillo, algo de fruta. Bien. 

Pues decido salir aunque sea andando. Una pena, pues salgo por una pista con apenas desnivel que tendría que hacer corriendo y no andando. A los poco metros, decido poner música (recordaba que llevaba unos cascos por si me hacían falta y esta era la ocasión). Música épica, por supuesto. También me tomo un ibuprofeno. Con la música me evado mentalmente y cuando me doy cuenta estoy trotando. Buaaah, que gran alegría. Poco a poco voy cogiendo ritmo y comienzo la subida al Puerto de Jaca.

Comienza otro bonito cresteo. Ya no me acuerdo de la pájara, aunque sigo muy por debajo de la cantidad de alimentación que tengo que tomar. El ritmo no es el que me gustaría, pero tampoco es malo. De repente, me encuentro a Jose. Oh, Dios mio. A mi se me sube la moral, pero me temo que tiene algún problema. Efectivamente, lleva una rodilla tocada que no le deja correr. Aunque voy con él un buen rato, me invita a que continúe, pues cree que se va a retirar. Lo dejo atrás. Continúo hacia el próximo destino. Comienzo la bajada que nos llevará a la frontera de Somport y cuando iba por una ancha pista que nos llevará a este lugar, miro hacia atrás y ahí viene Jose.

-Pero tú no estabas jodido... -sí, pero sólo me duele cuesta arriba. Pues ahí vamos de nuevo juntos. Yo voy jodido cuesta abajo por las ampollas y Jose jodido hacia arriba por la rodilla. 

Y así pasamos Somport hacia Candanchú, la segunda base de vida. 

Base de vida de Candanchú. Llego cansado, con 80km en las patas y no sé cuanto de desnivel, pero es buena hora aún y queda subir el temido Aspe. 

Jose, que no las tenía todas consigo, decide probar a ascender el Aspe, si se encuentra mal, dará vuelta y aquí se acabará la cosa. Yo me tomo mi tiempo para hidratarme (iba muy por debajo de lo que bebo habitualmente) y de comer algo sólido que me llenase. Mi recovery Tailwind que me sienta genial, algo de fruta y poco más. Me cambio de ropa y me pongo de nuevo, ropa fresca. El calor sigue en el ambiente. Salgo por fin del avituallamiento y me encuentro corredores que ya no sé si son de nuestra distancia o de otras. El caso es que hacia la ascensión del Aspe me encuentro fuerte y con ganas. Al rato veo a lo lejos a Jose, y me motiva cogerlo. No tardo mucho en hacerlo. Va renqueando, pero le voy animando. Recuerdo otra parada de rigor "de campo". Comenzamos la pedrera de subida. Hay que cogerla con calma. Al fondo vemos a un corredor. Dios a donde hay que subir... Saltando de piedra en piedra, en otra zona intentando que los pasos sumen y no resten al estar la piedra suelta, llegamos por fin al punto del bucle del Aspe. Nos dicen que podemos dejar los bastones allí mientras subimos a picar y bajar. Así lo hacemos y de paso ya ponemos los frontales. En nada se hará de noche. 

Comenzamos la bajada del Aspe. Una bajada de piedra suelta al principio y con mucho desnivel, que nos hace poner los cinco sentidos. Resbalamos por las piedras, pero conseguimos llegar a una zona más amable, de piedras grandes que casi hay que ir saltando. Comienza a intuirse un sendero. De repente, vemos un relámpago y antes de que llegue el trueno, se pone a llover. Entre parar y poner el chubasquero, ya estamos empapados. Seguimos bajando pues el relámpago no cayó cerca. Pero la lluvia va a más. Estamos llegando a zona de hierba y nos decimos, ufff, a los que pille esta lluvia arriba o comenzando a bajar, que tengan mucho cuidado que está peligroso. Se hizo de noche. Tenemos que estar llegando al avituallamiento de Motriz Tuca, pero antes de llegar, en la pradería, nos caemos varias veces por la hierba y por las piedras, pero por fin llegamos al avituallamiento. Hay mucho viento y lluvia.. Aquí vuelvo a parar para ir al baño (ya no comento nada más de esto, pero si hay alguno de los que lee esto que me pueda dar una explicación a esto, se lo agradezco). Me tomo un poco plátano, un par de huevos fritos, cocacola y alguna cosilla más. Aquí nos adelanta un corredor que llevábamos viendo desde casi Candanchú. Nos comenta que las pasó putas para bajar. Sale antes que nosotros, que nos abrigamos un poco y salimos tras él. Casi no se ve con la lluvia que cae. El recorrido está complicado con tanta agua, resbalamos varias veces. En algún sitio es la hierba mojada y en otro el barro, lo que nos hace caer e ir con precaución. Sólo tenemos ganas de acabar pero aún nos queda el Estiviellas, unos 400m+ que se nos hizo infernal. La lluvia no nos dejaba ver, el viento era racheado y de lado y aún por encima la visibilidad era poca. En una de estas, Jose se cae y vemos que pudo precipitarse y no contarla. Aquí decidimos extremar más las precauciones y pisar más seguro. También hablamos de mirar los teléfonos, por si la organización nos mandara algún mensaje de seguridad, puesto que los rayos cada vez se ven más cerca y no sabemos si la tormenta viene o se va, y nosotros estamos subiendo un pico, cuando se supone, que deberíamos estar bajando de la montaña. Los teléfonos era imposible con la cantidad de agua que caía. El teléfono hacía lo que le daba la gana. Continuamos. La subida se hizo interminable y sólo deseábamos llegar a la cima y comenzar a bajar, sobre todo por el viento que había. Y por fin, después de un largo tiempo, comenzamos a bajar y con ello el viento amainó y la lluvia fue a menos. Fue aquí donde encontramos un sitio donde resguardarnos y poder poner más ropa de abrigo, ya que estábamos con frio. Nos ayudamos mutuamente y ya sólo quedaban las 123 curvas antes de llegar a meta. El ritmo de Jose era mayor que el mío, por eso le dije que tirase y que nos veíamos en meta, cosa que denegó. Yo tenía en este momento el cuádriceps derecho deshecho, por lo que sufría muchísimo en la bajada, sobre todo en las curvas cerradas (que eran todas). Y después de cagarnos un par de veces en las putas zetas, por fin estamos en las afueras de Canfranc. Ya vemos la meta, por fin. Y así llegamos, trotando y juntos y dando las gracias por la compañía. Quizás si yo fuese solo, la cosa se complicaría más de lo que estaba. Lo mismo me dijo Jose, la importancia de ir juntos. A Jose de Murcia lo recordaré toda la vida por la carrera y las dificultades que pasamos juntos. 

Aunque yo estaba cansado, me tomé mi tiempo en el avituallamiento de meta. Lo que mejor me entraba era el caldo Aneto. 4 vasitos le tomé. Aquí había otros corredores con los que intercambié vivencias. Después un poco de comida, muy poca y con ganas de irme para la ducha. En la salida del avituallamiento me encuentro a Jon que, amablemente, me coge las cosas y me va a buscar las bolsas de vida mientras yo me voy para el albergue a ducharme. 

El objetivo de 24 horas quedó muy lejos. El de 25 horas también, pero tal y como se presentó el día en cuanto a fenómenos atmosféricos y acontecimientos varios, tengo que estar orgulloso de ser uno de los únicos 32 participantes que finalizaron la carrera. Las carreras son así. Muy contento por esa 12º posición entrando con el 11º.


DATOS:

🏃 104 km   📈 8848m+   📉 8848m-

⌚ 25:48:56 h

🏆 12º general (entrando con el 11º) (32 finishers)

💚 116ppm (💗 156 máx.)


💦 Tailwind (con y sin cafeína) + Agua + CocaCola + caldo Aneto

🍲 fruta (plátano, naranja, sandía), chocolate, frutos secos, sandwich membrillo, sandwich

 crema cacahuete. 2 huevos fritos


👟 Tomir NNormal (de salida a Candanchú) y Vectiv TheNortFace (Candanchú-meta)

🛍 Marathon Running Shop


ENTREVISTA INGRÁVIDOS RADIO MARCA

ENTREVISTA RADIO NORDÉS CADENA SER

NOTICIA EN QUEPASANACOSTA.GAL

REPORTAJE LA VOZ DE GALICIA.



quito