Maratón Trail do Castelo #QuirogaTrailTrallenge (16-02-2019)

Esta é unha carreira

das que hai que vivir dende o día anterior

Non só porque a saída do ultra e maratón é ás 8 da mañá, senón polo ambiente trailero que se respira en Quiroga dende a tardiña do venres.

Levantárame cunha tortícolis de cabalo, pero parecía que ía a menos ao longo do día.  

Á chegada xa atopamos xente coñecida que nos fixo moita ilusión saudar e parlar con ela, así como no Chapacuñas, lugar emblemático xa nesta carreira. Tivemos sorte ao chegar ao bar (ou algo de pillería), porque foi chegar e ter mesa para cear. E alí, ceando, parecíamos o Papa cando sae no papamobil, saudando por aquí, saudando por aló. Xente na pila. 

Non tardamos en arrancar tampouco, pois había que preparar a cama no albergue e durmir algo, que logo chegaban as 6 da mañá, hora de levantarse.

Hai que dicir que durmimos ben, pero coma sempre, non chegan as horas. Cando nos demos conta, xa estábamos espertos para ir almorzar e cambiados para a carreira. Pero claro, e que faltan 5 minutos para a saída e aínda estamos na habitación. Oh my god!.

SAÍDA:

Estou saíndo pola porta do albergue e están coa conta atrás para a saída. É igual, xa vou quentando nos primeiros metros da carreira. 

Non tardo en darme conta que, aínda que levo soamente unha camiseta e un par de "bragas", non fai tanto frío como esperaba e quizáis pase calor (e non fallo). 

Nada máis sair da estrada xeral, e cando comeza a poñerse costa arriba, levaría sobre uns 30 corredores por diante, contando o que me estaba a pasar nese momento, o barbas que, ou chegou tarde ou algo lle pasou, pero é moi raro que este saia á hora. Pouco a pouco o grupo vaise alongando e poñendo de a un, polo que intento non quedarme no grupo de atrás e dou ese empurrón de 20 metros para agarrarme a él. 

Pouco a pouco cada un vai collendo o seu sitio polo ritmo que levamos, mentres se sigue alongando o grupo (ou imos dicir que xa non hai grupo). Vou adiantando algún que outro corredor, que vou deixando conforme pasan os km, posto que os ritmos son tan iguais que soamente se saca espacio en grandes distancias. No primeiro avituallamento (km8), no que non paro, deixo atrás a 3 corredores (creo que do ultra), dos que ía "a roda", pensando que me collerían máis adiante, cousa que non sucedeu. Non saín cómodo nin me sinto cómodo. Non teño o ritmo nin as sensacións deseadas, por non dicir que non teño sensacións, ou máis ben, teño unhas sensacións de ir coma un "tractor coa reductora posta" (os de aldea sabedes do que falo e os da cidade, que me pregunten cando me vexan, ou que compren libros jajjaj).

Seguimos. Aló polo km10, escoito o meu nome moi preto. A voz era a de Iván Brea que ía por diante (ultra). Levábame escasos 100 metros (en subida) e alí estivo ata o comezo da baixada cara Outeiro (km15), onde me coloquei detrás del e aínda fomos falando camiño do avituallamento da preciosa aldea. Neste si que parei, a coller auga, comer algo e beber. Prácticamente levaba o mesmo tempo que o ano anterior, pero como dixen, as sensacións eran outras ben distintas. Aquí, cada un foi polo seu lado (Iván para o Montouto -ultra- e eu aldea abaixo). Non tiña moi claro os corredores que levaba diante, pero logo me sacou de dudas Javi Rubio. 5 corredores diante miña. Bueno, comezaba o sector no que o ano pasado me atopara tan ben, a ver cómo se prestaba neste 2019. Aínda que non me notaba mal, seguía sen esa sensación de correr libre. Despois de pasado un tempo, podo ver ao lonxe dous puntos de colores movéndose e podo incluso coller algunha referencia. 2 minutos é o que me separan dos corredores de diante. Ía xa polo km20 e teño por costume nese km mirar para atrás, posto que sobre esta distancia soe collerme un tal José Angel Díaz Bautista (si, ese mesmo). As vistas eran impresionantes e abertas, e sí, por alí o vexo vir. Sobre uns 700 metros por detrás.

A distancia foise acortando pouco a pouco ata que non avituallamento de Rugando (km26), chega prácticamente comigo. Él xa non para e eu doulle un "ala, vai indo". 

O que me durou a min beber e coller 2 anacos de laranxa e un de plátano, xa desapareceu polo asfalto abaixo.

Eu seguín ao meu, en solitario, papando algo de calor, en terra de ninguén ata aló polo km29, no que pasando unha vagoada, volvo a ver ao lonxe a José Angel, que xa dera caza aos 2 de diante. Esto deume ánimos, posto que había tempo que non os vía e parecíame que estaba máis preto deles nestos momentos. Collendo referencias, vexo que vou un pelín máis rápido que algún deles, pero as pernas comezaban a estar menos alegres do pouco alegres que saíran. E si, foi no km30 aproximadamente cando o corpo comezou a sufrir, a cabeza a pensar un pouco máis e o cansancio a facerse notar. E pasóuseme pola cabeza ..."quedan 12km, e hai que chegar a Paradaseca con algo de forzas, posto que de aí a meta algún pincha e esperemos que non sexa eu". E reservando combustible, como se dun fórmula 1 se tratase, así fun pouco a pouco chegando a Paradaseca. E como non, a costa da saída da vila coñécea todo o mundo. Esas rampas non deixan indiferente a ninguén. E de súpeto, vexo con moitas dificultades a un dos predecesores, un rapaz de melenas pasándoas putas. Chego con él ao avituallamento, onde como algo, e encho de auga, mentres vexo a súa cara desencaixada. "Me retiro" -espetoulle a un dos da organización. "Bueno, pois eu vou indo" -díxenlle eu. E efectivamente, algún caeu. Agora era cuestión de non decaer e facer unha baixada forte coma a do ano anterior, pero oh deus meu, aí ven un dos do maratón ... "boas Quito, que tal??", -qué tal?? pois peor que tí, vou mallado, desfeito, así que tira -díxenlle-. Mala sinal. Comezan a collerme por detrás. O que vai mal son eu.

Hai que dar todo o que teño (que non é moito) nestos escasos 5km que restan a meta. Intento apurar na baixada e consigo dar caza a ese rapaz que me adiantou, pero non foi pola velocidade de baixada non, foi porque parou a mexar cousa que, nestas circunstancias, dura máis do normal, polo que unha vez adiantado, xa non foi capaz de collerme de novo.

Pero a cousa non ía ben, os cuádriceps non aguantaban nas baixadas e parecía que ía pisando ovos. E foi xusto no Castelo, nesa curva pechada de dereitas, onde me adianta un corredor a toda mecha (Martín Fontán). Mal asunto. Non tardo en decatarme que pode vir por aí abaixo algún que outro corredor, de aí as presas deste. Xa non me importaba o posto, senón chegar a meta dunha vez. Martín case non a conta tampouco, posto que 500m máis adiante de onde me adiantou estaba acalambrado e só lle dou vida volver a verme. Liscou de novo como puido. 

Xa non quedaba nada (ou iso parecía). Faltando 600m para a chegada, un pouco antes de entrar na estrada xeral, un pouco antes do cruce si (ben sabedes ónde) alí me pasa Barral do TribuTrail "a fume de carozo". "Merda, que veñen os indios todos por aí abaixo" -pensei. E a duras penas cheguei por fin a meta. Esa meta que tanto agardaba e tan sufrida.











Finalmente,

6º posto na xeral (4:53:42), cando pensaba que ía 8º.

4º veteranos que, por eso de non repetir podium, subinme como 2º vet. A.

Quito

Carballo Trail Race (03-02-2019)

Fair Play no

Carballo Trail Race

Con gañas de participar na primeira carreira do 2019. Non era outra que o trail de Carballo.

Custoume levantarme tan cedo, pero máis me custou sair do coche para ir recoller o dorsal co termómetro marcando 0ºC.

regalo dun amigo

Recollida de dorsal, encontro con amigos e a prepararse para a saída. E desos amigos, houbo un que se acordou de min antes de sair da casa.

E xa sen tempo, meterse no autobús dirección á praia de Razo e directos ao bar para tomarlle algo quente cos veciños (Pelé, Dani e Adrián). Alí dou tempo a falar e a rir un pouco antes de voltar salir ao exterior.

Xa non quedaba nada, todo o mundo preparado no areal para que se dese a saída e así foi, un visto e non visto. Chegar e sair.

Esos primeiros metros había que facelos con cabeza, posto que podían pasar factura ao longo dos 29 km. Cun vistazo rápido á cabeza do pelotón, xa me din conta ónde tiña que estar neses primeiros metros. E sen entrar en calor, xa veu a primeira costa do día. Aquí xa se comezaba a ver quen era de asfalto e quen era de monte. O pelotón comeza a estirarse e xa se comeza a diferenciar o grupo de adiante (moi nutrido) e o resto do pelotón. Eu fago por estar no grupo de cabeza.

Comezamos a subida cara Santa Mariña que xa vai poñendo a cada un no seu sitio, polo menos nun primeiro momento. Por aquí recordo adiantar a Victor Cousillas, que creo que saiu algo forte e estaba a recuperar un pouco. Eu intento levar un ritmo alegre pero non asfixiante, aínda que vaia perdendo de vista por diante a algún corredor. E o que eu pensaba que era a subida a Santa Mariña, convértese na subida a Monte Neme (literal), non hai descanso e si un longo cortalumes no que visualizo a menos corredores por diante dos que me gustaría, pero sigo co meu ritmo, sabedor do que queda e do que podo dar. Por aquí adianto a Victor de Km Vertical que animo a que me siga, pero non accede.

Xa polo que queda da canteira de Monte Neme, vexo que me vou acercando a algún corredor nos falsos chans e collo algún nalgunha baixada. Cando me dou conta, nunha das poucas zonas técnicas, paso coma un lóstrego a 4 corredores (e eu que non son bo baixador). E xa chegando abaixo, levo un ritmo moi similar a un corredor alto e esbelto que non coñecía (ata que rematamos e fun collendo datos ;)). O ritmo que levaba era bo e adapteime a él. Xuntos entramos no tunel por debaixo da estrada que, por certo, que calorciño había alí. E xa, sen darno conta, estábamos na meta do trail curto, no que vexo de refilón ao amigo Pi Fraga e un pouco máis adiante a Laura, a muller de Carlos Bardanca á que lle pregunto cantos van diante, contestándome -sodes os dous primeiros. Mmmmm, non pode ser, posto que Carlos saiu diante miña e non o adiantei por ningún lado. Pensei, unha de dúas; ou vai moi rápido e xa non o viu pasar (era o máis probable) ou que estivese apuntado no trail curto pero, se fose así, qué facía Laura despois da meta do curto. Algo non cadraba.

aquí o momento dos temblores

Bueno, dende aquí, fun ás veces con Aitor (que era así como se chamaba o corredor que ía diante miña) e ás veces deixábame caer un pouco. Por atrás a distancia parecía que se ía facendo máis grande ata o punto de non ver a ninguén nuns centos de metros. Pero esto ía cambiar. Xa chegando ao avituallamento intermedio (o dos piratas), sentín como temblaba o chan, ao principio non lle dín importancia (sería que me faltaba osíxeno na cabeza), pero pouco a pouco noto máis temblores, coma cando se pon a trotar un cabalo percherón. Ñoooo, que raro, e dóuseme por mirar cara atrás. Alí viña Carlos Bardanca que sabe demos de ónde saiu e viña coa directa posta. Pensei, este tivo que perderse nalgún sitio e ven recuperando a marchas forzadas.

Esto fai que me active un pouco e me anime, e os metros que me levaba Aitor, papeillos nuns 100 metros, ou máis ben xusto no precioso tramo do río. De boas a primeiras, alí estábamos, un grupo de tres corredores en cabeza e xa pasado o quilómetro 20.

O ritmo aumentou considerablemente e pola miña cabeza xa pasaba que aí estaba o podium, a non ser que pasase algo extraordinario. Por detrás non se vía xentío algún.

Collemos un pouco de asfalto nunha pequena aldea de "catro casas" para meternos de novo nun camiño á esquerda. Un camiño cheo de auga e barro no que de repente, vemos  unha bifurcación e facémonos unha pregunta.

- E por ónde é?, será polo camiño (esquerda) pero o camiño fáise máis pechado.. Voltamos de volta. -Será polo río (o camiño parecía un río). A auga estaba xeada, e alí nos metemos como poidemos, pero nada. Volvemos atrás. Un para cada lado. Pero nada. Comezan a chegar corredores e entre todos imos mirando. Decidimos chamar á organización para, polo menos, nos saquen dalí. E nese intre, un dos 8-9 que alí estábamos, berra que atopou unha baliza ao lonxe. Pois nada, resolto o problema para nós pero, e todos os que veñen detrás??. Avisada a organización, esta fixo todo o posible por arranxalo canto antes.

Unha simple baliza leva pode levar ao traste un evento, pero así son estas cousas.

Pois nada, en grupeta, fixen unha pregunta en voz alta ... - e agora cómo facemos?, ao que alomenos un contestou, - home, os tres que íades diante arrancade diante. Pero a carreira xa perdera o espiritu competitivo. Con frío, mollados e desgañados, sobre todo Carlos Bardanca, decidimos entre todos ir neutralizados ata o final da carreira. Non houbo negativa por parte de ningún, polo que aló fomos en grupeta. Ritmo suave e falando entre nós. Agora o problema podía estar en cómo facemos o podium, posto que podium terá que haber. E como xa dixen non había espiritu de competición, entre os tres que íamos primeiros fomos decidindo. Bueno, quen menos decidiu foi Carlos que, quen o coñeza xa sabedes que é de poucas palabras (jajaj).

Imos ver logo: - Carlos, como tí te perdeche antes e nos colleches e levabas mellor ritmo, ti vas quedar primeiro. Decidido. E polo que a min respecta, Aitor vas quedar segundo que foches por diante case toda a carreira ou ías tirando de mín. Así que, así foi.

Tíñades que ver as caras da xente que seguía a carreira. Non entendían nada do que estaba pasando. Tan preto da meta e non había ataques, cun ritmo trotón. E cando avistamos a meta, coa xente aplaudindo e animando aos seus, e os seus que non reaccionaban. E así chegamos, xuntos pero un pasiño máis diante que todos.

E é que este deporte, ademáis de competir, moitas veces (non digo sempre) é un deporte de amigos e cabaleiros, amigas e doncelas.

Pola miña parte, moi moi contento coa carreira, tanto polas sensacións físicas como a lectura que fixen da carreira.

Deu tempo a falar co resto de corredores, de rir e de papar uns deliciosos callos con pan de Carballo, por suposto.

P.D. Para os curiosos, vendo o track do gps, estivemos 7 minutos clavados buscando a saída do atolladero. 

Clasificación

Quito