A serra do Candán
nas terras de Lalín
Pois aló fomos, descubrir novas serras, novos camiños e novos sendeiros.
Nesta ocasión, tocou ir con Manu Ramos e Moncho Muíños. A compañía non podía ser mellor.
As sensacións non son as que me gustaría levar, pero si estamos inscritos e podemos ir, facémola aínda que sexa andando. Non foi o caso, pero unha forte dor nos sóleos e no lombo, non eran as mellores cartas que podía levar.
Despois de que o gps nos levase ao sitio, parece que chegamos con algo de tempo (case temos que montar nós a saída). Deu tempo para votarlle unha pequena sonata no coche.
Aínda que chegamos con tempo, coma sempre, á hora da saída andamos con presas (que si me falta unha cousa, que si me falta outra, ...).
Pois aí estamos por fin, na SAÍDA:
Dase a saída, e aquelo parece un día de rebaixas, xente adiantando por onde pode mentres intento ver o chan para non esnaquizarme xa na primeira pedra. A saída é cara arriba e decido levar un ritmo moi suave pero constante. Non tardamos, e digo tardamos porque me acoplo a Manu Ramos, en adiantar pouco a pouco posicións desas e deses que tanta presa tiñan nos primeiros segundos de carreira. Pouco a pouco o pelotón vai facéndose lineal e a alongarse. O ritmo dianteiro debe ser terrible.
Entre a xente que atopo hai varios indios (parece que é a tribu máis extendida nestos momentos polos montes galegos). Nas baixadas parece que me atopo algo mellor e avanzo un pouco, pero vou perdendo fuelle nas subidas.
Tras varios quilómetros, atopo a José Ángel Bautista (sobre o km 8), que me sorprende collelo, aínda que unha vez intercambiado palabras, dime que o ritmo dianteiro era moi forte. Imos nun grupiño pequeno durante varios km.
Aínda que chego diante no avituallamento onde estaban as "nenas pandereiteiras", co desnivel José Ángel comeza a impoñer un ritmo máis forte que non quero seguir. Pouco a pouco vai desaparecendo no horizonte. Eu vou adiantando algún que outro corredor e vou perdendo de vista aos que me preceden, polo que o ritmo tampouco é malo. Pouco a pouco voume sentindo mellor.
E así foi, sobre o km 22 e o 26, vou collendo a Estivel, Luís Calvo, Alberto Iglesias. Pero é que antes destes km foi Iván Pimentel, Barral, Picos, ...
Chego ao avituallamento da Moa onde encho de auga. E dende aquí, algo sucede no corpo que me atopo cómodo correndo e con gañas. Como se tomara a poción máxica de Asterix e Obelix, comezo a voar. Sobre o km 28 vexo no outro lado do monte (uns 800m) un grupo de 3-4 persoas e decido ir a por eles. O que me sucede moitas veces a min (que me collen faltando poucos km para meta) hoxe pode darse á inversa. Cada paso que avanzo, mellor me atopo e cando me dou conta, vexo que estou a 50 metros dun corredor que coñezo, era Montilla (era polo km 32). Aí xa ía desbocado, polo que o pasei coma un foguete, pero é que uns 50m diante del ía Carlos Bardanca e Eduardo Sotelo, que tamén os pasei no aire. Estaba convencido que podía levar ese ritmo ata o final e así foi.
Chego a meta en 3:42:06 e top 10.
Remato moi contento pola carreira e como rematei. Aínda hoxe estou pensando qué foi o que me dou esa sensación de voar nos últimos quilómetros.
Por suposto, quedamos a tomar as cervexas, aos podiums e a rica paella que nos tiña preparada a organización nese lugar tan fermoso que é a carballeira e a praia fluvial. Para repetir, tanto polo percorrido como pola organización, como polo ambiente e polo lugar.
De volta aínda tivemos tempo de comentar as xogadas e parar en Ordes tomar uns cafés.
Un día extraordinario.
