Ancares3Trails

A emoción chegou minutos antes de pechar a meta do maratón. Fixéronnos chorar, fixéronnos ver que o mais importante non é gañar, senón conseguir os nosos propios obxectivos. Jana (e Diego Lanchiñas), gracias por darnos este final de etapa. 

A historia deste reto comezou un día en que recibín unha invitación polo facebook de Paco Abella. Non era a primeira vez que falaba no seu muro da beleza desa zona. O caso é que, primeiramente pensei, "este saberá moito de xadrez pero ¿que saberá de carreiras?", pero por outra banda pensei "algo ten que ter para que mo mande". Aló fun mirar o enlace e atopeime cunhas imaxes espectaculares dos Ancares. Pero para facer esas fotos, hai que subir moi arriba de nuestroseñor. Cando vin os desniveis e que o Ancares3Trails constaba de 3 probas, sentín unha atracción especial. 3 etapas: 

Unha media maratón con 850 metros de desnivel +. Con saída en Pereda de Ancares, pasando por Candín, Sorbeira, Villasumil, Espinareda, Suertes e chegada de novo a Pereda de Ancares. 

Unha carreira nocturna de 11,5 km cun desnivel de 450m positivo. Comezaba ás 20:30 horas, con saída dende Pereda de Ancares, para pasar por Tejedo de Ancares ata a antigua Ferreiría, e cunha pendente de "la leche" e un descenso rompedor ata Pereda.

E un durísimo maratón cun desnivel acumulado de 2750 m. por sendeiros de alta montaña. Con saída en Pereda de Ancares, ascenderíamos ao Cuiña para baixar logo a Suarbol e cruzar Balouta para ascender o Miravalles e unha vez arriba, unha baixada empinada ata Tejedo de Ancares e chegada a Pereda de Ancares.

Visto o regulamento e as características, non fixo falta facer moita forza para que alguén se apuntase. Ahí estarian Jana e Diego Lanchiñas. Decidimos facer un equipo mixto para ver as posibilidades en grupo. Unha semana antes, os coñecidos que ían a participar xa os contábamos por dúcias (Almu, Dani, Javi, Rivas, ...) , así que a fin de semana ía ser espectacular. Encontraríamonos con xente de sempre pero tamén con esos mozos cos que convivín o Ultra Trail Camiño dos Faros, alí estaba o Jabalí do Sacho, Superfresh, Javier Estevez, Rafa o asturiano, ...

A CARREIRA:

Chegada ao camping de Pereda aló polas 12 da noite do venres. Xa estaba todo o mundo deitado, menos nós. Tendas de campaña e a dormir algo. 

Sábado ás 8 da mañá en pé. Almorzo e recollida de dorsais e obsequios. Ás 10:30 horas daríase a saída. Estratexia: correr o máis rápido que se poda reservando un chisco para non dar vergonza nas seguintes etapas. 

Resultado: 13 posición cun tempo de 1:50:40 (9 senior). Non o creo nin eu. Comezo a pensar que me pasei e que o vou a pagar na nocturna e sobre todo no durísimo maratón do domingo. De repente, escoito pola megafonía que chega a primeira muller, era Jana jajjaja. Fantástico, estamos máis que contentos por ela. E cando poñen as clasificacións, vemos que estamos de primeiros en equipos mixtos. Andaaaa. Flipando estamos. 

Rápidamente imos andando a comer á vila, creo que no único restaurante que hai. Alí comemos en familia cos caravanistas (Rivas, Almu, Dani, Javi, Marco, Alberto ... a tropa enteira). E despois non hai quen nos saque a siesta. 

Nocturna: o obxectivo comeza a cambiar e pensamos que podemos optar por un podium en equipos mixtos, polo que decidimos en equipo. Eu ao meu rollo, a tolear e Diego acompañará a Jana a facelo o mellor posible. Dase á saída e saio coma un tolo, para intentar coller unha boa posición antes de que o camiño se estreite. Coller collina, pero cheguei desfondado ao quilómetro 4. Tocaba conservar e non mancarse. A subida durísima pero a baixada perigosísima, máis aínda co frontal que levaba. O pobre non alumeaba máis que un bagalume. Nesa baixada, pasáronme 5 coma lóstregos. Finalmente quedei de 19 na xeral (15 senior) cun tempo de 00:59:47. En pouco tempo chegan Jana e Diego, nun final de carreira espectacular entre Jana e outra corredora. Os resultados son bos para a clasificación por equipos mixtos. A ver cómo nos levantamos mañá. Polo de agora, toca comer en familia entre caravanas. Que ben o pasamos. Alí nos xuntamos unha boa tropa. As pernas e o cansansio vanse notando e o obxectivo destas horas é subirlle o ánimo aos máis cansados e mentalizar a Jana que o seu obxectivo sexa acabar e entrar nos cortes de hora. Aínda que parece débil de mente nun primeiro momento, logo daste conta que é túzara e terca e que consigue o que se propón.

Domingo ás 6 da mañá en pé. Nunha hora saimos ao maratón. Teño as pernas cansas e doridas. Hai frío. Almorzamos, cola-cao, sobaos e un café. Non sei se comería pouco para o que nos queda. 

Ás 7 dase a saída e eu aínda buscando un guante que me falta (material obrigatorio). Segundos antes logro entrar na saida. O obxectivo de equipo é que eu vou a facer tempo e Diego e Jana intentarían acabar o maratón, sempre pensando en pasar os cortes de hora.

Decido levar o frontal do día anterior que, aínda que non alumea moito, pesa menos que o outro e en nada farase de día. Aproveito a lucería do resto do pelotón e vou collendo posición. A primeira subida forte decido ir a "rebufo". Queda moito e visto o perfil da etapa, debe ser matadora. Non estou moi a gusto onde estou e decido tirar un pouco na subida ao Cuiña, pero o Cuiña non dá chegado, pregunto e pregunto e sempre me din "alí atrás", pero o alí atrás nunca chega.



O cresteo por esas montañas é precioso, e máis aínda ver amanecer por ahí arriba.


Polos corredores que adelanto, debo ir na parte dianteira do pelotón. Por fin toca a baixada. Moi técnica pero vou a ritmo. Na entrada de Suárbol, vexo a Javi que se retirara o día anterior. Visto o tempo que eu levo por ese punto, dígolle que van ter difícil pasar o corte xa aquí. A subida ao Cuíña é moi dura, e a baixada moi moi técnica. Minutos despois recordo que o corte está nas 3 horas e media, polo que teñen marxen para pasalo. No avituallamento vexo un pobo ilusionado e colaborador, unha xente amable e acolledora cos participantes. Da gusto. Non paro moito, posto que acabo de ver sair un bo grupo de corredores. Na subida da vila, xa me acerco a eles, adelantándoos antes de finalizala. Prácticamente xa vou só. Vou reventado e aínda non estou na metade da carreira. Teño fame e xa non me entran as barritas nin geles. En Balouta, hai un avituallamento sólido e líquido. Hai que chegar como sexa. Adelántanme 2 corredores. Esto quere dicir que os de atrás veñen máis fortes. Balouta non chega. A 1 Km intento avanzar máis rápido pero nada. Por fin Balouta. Por fin avituallamento. Xente aplaudindo e dando ánimos que se agradecen. Métome na Palleira (lugar do avituallamento) e métome un bo banquete (sandía, plátano, frutos secos, auga, veña sandía, e plátano, e frutos secos). 6 minutos tragando. Adelántanme ahí dentro 7 persoas alomenos. Non me preocupa. O caso agora é chegar. Penso en Jana e Diego. Tanto que lles comín a cabeza e agora penso que os acabo de meter nun compromiso demasiado grande, entrar nos cortes e finalizar o maratón. E aínda queda o máis duro, o Miravalles uufff.

Toca sair de novo, dende Balouta ao pico do Miravalles, non hai descanso, todo é subida. Subida que cada vez ten máis desnivel. Chego a un punto que non vexo ben por onde continua o percorrido e cando levanto a cabeza, puuuuff. Vexo aló arriba corredores zigzagueando pola montaña. Jooooder.

Bueno, paciencia. Morto, vou morto e de repente escoito o meu nome e un "esto non é nada para un da costa da morte", carallo eso é tocar o orgullo. Era Blas sacando fotos, unha persoa que non coñecía persoalmente, só de ser "amigos" do facebook. Avísame que quedan 200 metros para coronar, pero que a pendiente é matadora. Paciencia.
Cando vexo a corda para subir un tramo xa me collera Bardanca de Carballo, un rapaz que xa viñera o ano pasado e que coincidimos en etapas do Camiño dos Faros. A subida foi durísima, pero a baixada pode matarme. A pendiente é unha animalada, baixando de lado, pero parece que baixo ben, vou sacando máis distancia aos perseguidores e adelanto a un par de corredores que me pasaron na encherola de Balouta. Son consciente que agora é todo cara abaixo, así que decido coller un ritmo e aguantalo. Aguantalo ata que dou cos fuciños no chan. Costou recuperarme, cando estaba a escasos 100 metros dun corredor, que ao final souben que era a primeira fémina. Chego ao último avituallamento líquido e dinme que quedan 6 km (parecéronme 12). Non daba chegado. E iso que xa viña avisado polas notas que me dera Felipe Oza días antes. Ao final, acabo cun tempo de 06:10:01. Moi contento. Son finisher. 12 na xeral total cun tempo de 9:00:28. Flipante. Super cansado, pero moi satisfeito. 

Agora penso no calvario que pode estar pasando Jana e Diego. Van chegando corredores e persoas que estaban nos lugares de corte e informan que pasaron os dous cortes. O de Suarbol con 10 minutos de antelación e o de Balouta con algo máis de media hora. O problema, o Miravalles. Se continuaron, non hai marcha atrás e a dificultade é grandísima. Os retirados van chegando á meta. Decido escribir unha mensaxe ao mobil de Diego para sacarlle presión (sei que estos dous tolean tanto ou máis ca min). Minutos despois recibo a chamada de Diego, pensando que virían fora de tempo que Jana o estaría pasando moi mal coa súa lesión do día anterior, pero non, dime que están a 3 km e que chegarán en tempo. Que cabróns. Eu xa estou saboreando a rica paella, chorizo, viño, empanada xunto con Jabalí, Superfresh, Almudena e outros. Cando lles digo que entrarán en tempo, todo son alegrías. Pero fannos esperar. Faltan 45 minutos para o peche de meta e nada, 30 min, 15 minutos, 10 minutos. Nada, non chegan ata que chegan. Ahí veñen, faltando 8 minutos para o peche de meta. Jana desfeita, de lado e coa pata coxeando, e Diego animándoa. Teñen o recibimento que se merecen. Un gran número de corredores e familiares se agolpan na meta para darlle os merecidos aplausos. As emocións convírtense en lágrimas e abrazos. Tantas que ata o mesmo spiker se pon a chorar. E non sería él só nin nós, mesmo xente da vila que se acercara a ver o final se emocionou. Sencillamente sensacional. 

Agora tocaba comer algo e descansar. E por suposto ducharse. 

Chegou a entrega de premios e ahí xa a bordamos. 1 posto en equipos mixtos. 

Obxectivo cumprido. 

P.D. adicada a miña familia, da que lle restei tempo para poder adestrar e marchar as fins de semanas competir. Quérovos.