VII Travesía do Xalo -Castelo-

Chegou a festa do Trail

Cita ineludible dende que o ano pasado participei por primeira vez. O traballo e esforzo de toda unha aldea volcada con este evento fai que esta data esté marcada de novo no calendario. Aínda que non se veña competir, hai que vir participar.

Dende o Costa Trail de Oleiros, non é que adestrase moito. E é que as dores que traía dende esa proba non me deixaron adestrar o mínimo que podía. A esto hai que sumarlle que 3 semanas antes o corpo non estaba nin física nin mentalmente preparado para o adestramento. Menos mal que fun recuperando sensacións 8 días antes da carreira e, o pouco que se pode facer neses oito días, foi escollido detalladamente acorde a ese estado.

Chegou o día da proba. O ambiente que hai na aldea de Castelo é impresionante. O traballo que fai a Asociación Castelo Deporte para que ese día sexa unha festa para recordar é espectacular. Visten a "Polideportiva" como se fose un evento internacional televisado. Non se pode describir aquí todas as sensacións que se teñen alí. 

Os saúdos de coñecidos e coñecidas non paran, xa menos mal que nos colleron os dorsais.

Este ano teñen preparado un percorrido cun ascenso cronometrado que, polo que vemos no perfil, máis ben parece unha montaña cortada á metade. Saímos en sentido contrario ao ano pasado, polo que non sabemos moi ben qué máis sorpresas nos deparan.

O Xalo, é un monte precioso, o percorrido pasa por carballeiras e demáis flora autóctona e, increiblemente creo que non pasamos por ningún tramo con eucalipto (que xa é raro nestas latitudes galegas). 

Saímos nos primeiros postos e buscando o lugar que entendemos pode correspondernos. Por diante van as gacelas de sempre, no que se pode intuir unha gran batalla (Fernando Arca, Moncho Muíños, Carlos Bardanca, Fernando Cancelo) seguimos máis atrás por Jorge Martínez, e despois o trío Javier Tourís e Rubén Díaz Franco e mais eu. 

Coma nos últimos meses, pequenos pinchazos en diferentes partes das pernas fan que non corra a gusto creendo quizáis que vaia demasiado rápido, polo que as distancias entre os 3 deste grupo vanse estirando.

Nas subidas parece que recupero espazo, pero en llano e nas baixadas este aumenta. 

Chegamos aquilómetro cronometrado, impresionantemente precioso pero extremadamente duro. Aló arriba vese a cabeza de carreira. Como cabía de esperar, pouco a pouco vexo máis cerca a Tourís e a Rubén. A xente na subida deixa unha estampa chulísima e difícil de definir. Os gaiteiros e as banderolas e o arco ao rematar a subida dalle moitos quilates á carreira. Teño a Rubén a tiro de pedra, pero no llano, comezan a avisarme os abductores e a gacela de Rubén vaise disfrutando entre os pinos. En nada xa o perdo de vista e na miña cabeza xa pasa o de aguantar ese pequeno ritmo e esperar que a ventaña co predecesor sexa suficiente. Nun llano consigo durante uns minutos coller de novo un ritmo bo, pero durou pouco, Ao lonxe xa se escoita ao spiker, estamos preto da meta e o obxectivo de quedar no top10 cumprido, aínda que non as tiña todas na saída.

Xusto no arco de meta, vexo a miña muller e a meu fillo, aos que non esperaba. Eles tamén se quixeron unir á festa. 

E vaia festa nos tiñan preparada os de Castelo Deporte, churrasco, sorteos, compañía, cantina, ... unha festa por todo o alto, no que me traio o recordo da comida en familia coa familia e amigos, así como as conversas post-carreira. Que ben o pasamos.