IV Trail Jarnachas (Concello de Arteixo). 25-10-15

Levo semanas en caída libre en canto a físico, xa que rematei a tempada hai semanas, pero este trail, digamos que era compromiso participar.

Ata o martes desta semana era imposible preparar nada por diversas causas, polo que o plan era, adestrar 3 días e medio, pero no primeiro dos días, paseime de rosca e collín unha forte sobrecarga, polo que non se puido facer nada máis, soamente esperar a que fose desaparecendo.

Sábado de charla con Luís Alberto Hernando. Unha pasada de persoa. Ahí estiven con moitos coñecidos e esto subiume a moral e a chispa. Isto e por suposto toda a charla, vendo a vida e as cousas das que nos falaba o campión do mundo. Pois ben, todo isto fixo que a noite antes da carreira prácticamente non durmín nada.

DOMINGO DE TRAIL:

Cheguei cedo para recoller o dorsal, algo raro en min, pero estaba preto da casa e iso sempre é un punto a favor.  Comezábase a respirar ambiente de trail, saúdos e máis saúdos. Hai moita xente que só a vexo nas carreiras.

Cola para ir ao baño e despois do efecto "bífidus", quentar un pouco e mentalizarse da carreira.

Dase a saída, na que o ritmo polo paseo ata antes de entrar no monte é infernal, intento buscar o grupo de corredores que poidan ser similares a min para non tolear nos primeiros km.

O ritmo tivo que ser moi bo, posto que ía Luís Alberto a uns 60 metros do grupo no que ía, e un pouco máis adiante coñecidos do trail galego, como Martín Lestón, Moncho Muíños, Fernando Cancelo e Tourís, que saíu coma un lóstrego, que lle pasou factura máis adiante.

Pero coas primeiras costas, a cousa íase poñendo no seu sitio. O campión do mundo Luís Alberto Hernando colle o seu ritmo e pouco a pouco vexoo desaparecer, estábamos sobre o km 5. No grupo no que estou,  decido poñerme diante e coller o meu ritmo, creo que acertadamente. Pasado o tunel da autopista, vexo ao lonxe de novo a Martín, Moncho e Luís Alberto, supoño que se tomarían un respiro. Pasado o primeiro avituallamento (km 7,5) xa só vexo a Martín "Piedras" Lestón un par de minutos. Unha baixada peligrosa, coma todas e a temida subida a Santa Leocadia. Costoume traballo chegar arriba, tanto que tiven que parar agarrado á corda un par de segundos polo sobreesforzo. Ahí arriba estaba o segundo avituallamento, onde puiden recuperar o pulso. Despois viña unha baixada de vértigo, onde teño a primeira caída que me deixa dolorido durante un bo anaco. Levaba moito tempo correndo eu só, sen presencia de ningún corredor, nin por diante nin por detrás, o que entendía que podía ser a tónica da carreira se todo fose normal. Pero como todos sabemos, nas carreiras non existe a normalidade.

Na pista da Medorra (polvorín), vexo ao lonxe a Tourís, que me leva uns 300 m. de distancia, na baixada, non tardo en atopa-lo, cun ritmo moi baixo e con moita precaución, todo o contrario a min. Non tardo en caer de novo, que pensei que rompera a clavícula, unha rama que se me meteu entre os dous pes e aló fun, a rolos polo monte abaixo.

Chego ao avituallamento 3 (km 17) e punto intermedio de control de tempos. Nótome cansado, pero supoño que seremos todos. Chega Tourís un pouco máis tarde e march do avituallamento cun ritmo trotón, sabedor que aínda quedan km. e desnivel dabondo. No percorrido aparece xente como Manuel Rey e compañía e Diego Lanchiñas e compañía, que me daban ánimos e folgos que se agradeceron, pero comezo a notarme raro, non era normal que estivese tan "derrotado" físicamente, comezaba a ter sensacións de cansancio raras. Aínda así, subín a bo ritmo a estas alturas de carreira. O peor viña na seguinte baixada, O Coto dos Corvos, na que o camiño estaba totalmente roto e os cuádriceps con demasiado lactato xa, as dores comezaban nas pernas. E antes de chegar ao km 20, outra nova caída sobre o hombro dereito, parece que as forzas comezan a fallar e a coordinación xa non anda ben.

Chego ao avituallamento 4, km 20, no que se unían de novo o trail longo e o curto. Preciso comer e beber, sobre todo isotónico do cal xa non queda. A parada fíxome máis mal que ben, posto que ao arrancar nótome máis pesado de pernas. Nun paso estreito pídenme paso, "somos do largo" .... ostias, ahí veñen "eu tamén"-costesteille. Deixoos pasar e xa lles digo que vou moi tocado. Chego ao camiño paralelo a autoestrada (Loureda) na que xa só podo trotar en llano. A partir de aquí a carreira fáiseme un inferno (km 22,7).

E nas pedras do km 25, na última baixada do día, antes de chegar ao paseo, alí me adiantan 2 corredores máis. Xa só quería rematar da forma máis digna. Os ánimos da xente no paseo déronme alentos suficientes para face-lo correndo e rematar extasiado. Iso ... e que escoites o teu nome pola megafonía na meta. Os aplausos alí agradecéronse ... e moito. 

Agora só quería isotónico e comida, comida, algo que levar á boca. Non tardaron os voluntarios en atopar froita suficiente para enganar ao estómago. 

En media hora xa todo eran risas e anécdotas cos corredores e corredoras. Iso sí, agradeceuse a auga quente e sobre todo o servizo de fisioterapia, hai que faltiña facía. Alí atopeime no ceo, e incluso vin un anxel.

Non finalizo sen agradecer a toda a organización polo traballo ben feito, e pola simpatía que desprenden. Ahí sempre terei uns amigos ... os jarnachos, e agradecer tamén a toda esa xente coa que intercambias anécdotas e máis anécdotas e que sin saber, fas un amigo en cada esquina. 

Voltaremos amigo Marán, voltaremos. 

P.D.

28 km. 1800m+

9º xeral: 3:20:47

SONraider 2015. Porto do Son

Alá fomos, coa intención de facer un gran raid. Equipo levábamo-lo, Diego, Pris e mais eu. Brigantia Xerión. Ía ser a guinda dunha gran tempada, 

Pero a cousa truncouse e xa traía pintas de truncarse. Me explico. 

Dan a saída do raid e eu aínda non chegara á saída. Claro, todos os equipos polas rúas de Porto do Son e o Xerión mirando ónde estaba o norte. Iso sí, íamos ter tempo de recuperar nesta primeira sección de 22 km de trekking. E como os tres somos grandes corredores, o orientador, neste caso eu, crín que íamos ben e con boa orientación. E así foi si, pero para mín, posto que o ritmo imposto era demasiado, e así o expresaron os compañeiros xa a dous km do cambio de sección, aló polo Castro de Baroña. Nesta primeira sección collemos todas as balizas menos unha, e pasándonos 15 minutos do tempo que poñía a organización para os mellores equipos. 

Estos míseros 15 minutos foron os que fixeron romper a estratexia que levábamos preparada. E foi como unha losa para nós ao longo do raid. Especialmente para mín, este factor foi decisivo posto que,  ao final víase que non estaba centrado na orientación e que o tempo fose desfasándose pouco a pouco. 

sección 2: btt e rappel. 30.7 km

Coa perda desos 15 minutos e a perda do tempo no cambio de sección, fai que decidamos dun principio non facer o rappel (que valía 4 ptos), e con elo, non ir a 3 balizas máis. A elección para ir á baliza obrigatoria 6, fixo que nos adentrásemos nun camiño que finalmente estaba pechado e tivésemos que dar volta ( no mapa non aparecía que estaba pechado). Aquí decaemos un pouco máis na concentración. 

sección 3: kaiak e trekking. 5.5 km

Aquí persoalmente, tiven tempo de descansar e relaxar un pouco a cabeza mentres non chegaban os "piragüistas" Pris e Diego e votar unhas risas con outros participantes e coa organización que tamén lle facía falta. 

O desfase horario que levábamos co previsto ao inicio do raid xa era moi grande. 

sección 4: btt. 27.5 km

A estas alturas xa intentamos ir o máis directos posibles á seguinte transición para comezar a última sección. Nin a orientación foi fácil nin o fixemos ben. 

sección 5: trekking. 14 km

Aquí podería estar a clasificación do raid. Moitos puntos e a disciplina que mellor imos con respecto a outros equipos. Non íamos mal, ata que Pris se cae e da co xeonllo nunha pedra. Parece que non poderemos seguir con ese ritmo. Seguiremos andando. 

Como xa levamos sufrido bastante, decidimos coller as balizas máis fáciles que estén pola liña recta trazada cara meta. E ali chegamos. Fin do raid.

Agora esperar a clasificación, que non pinta que sexa moi boa. Pero o traballo xa viña feito de toda a tempada. 

I Raid Vila das Neves-Marqués de Vizhoja (Campionato Galego)

Cita marcada no calendario, non só por ser Campionato Galego, senón tamén pola importancia de facer un bo resultado de cara ao campionato de liga.

26 de setembro. Esperábannos 93 km con 2810 m de desnivel +, repartidos en 5 seccións coas disciplinas de trekking, btt, kaiak, rappel e tiro con arco. 

O equipo Brigantia Xerión estaba composto nesta ocasión por Diego, Ana e Quito. Había tempo que non corríamos xunto, polo que non sabía cal era a condición física do equipo.

Non tardamos moito en saber cómo estábamos físicamente. Na primeira sección as sensacións son extraordinarias. 

De maneira xeral, a orientación saeunos moi ben (para o que sabemos) e o ritmo era moi bo. Agora só faltaba non caga-la na extratexia.

A primeira sección (ori semiurbán) xa deixaba ver que a carrera ía ser dura. O calor comezaba a apremiar e ía ser un punto a ter en conta. 

A segunda sección (btt) comeza a ensinarnos os grandes desniveis dos montes das Neves. Pero levamos un ritmo que sabemos que estamos nos primeiros postos. 

O trekking longo (3ª sección), creo que foi o punto de inflexión deste raid. Un precioso percorrido, con moitísima calor e parte da carreira sen auga para beber. Esto fixo que baixásemos o ritmo e que estivésemos atentos a calquer sitio onde poidésemos coller auga. Veume á cabeza o raid das series mundiais. Tiña unhas sensacións similares por momentos. Realmente este raid era digno dun Campionato Galego (duro, estratéxico, con navegación, con distintas alternativas para chegar ás balizas, ...). O ritmo era tan bo que sabiamos q si facíamos este trekking ben, podíamos estar no podium, una vez coincidido co equipo HG, que acababa de retirarse por deshidratación dun dos seus compoñentes. 

A 4ª sección (kaiak+rappel) foinos tan ben, que fomos o mellor equipo élite (manda carallo). Ana fixo o rappel, mentres que Diego máis eu fixemos o kaiak. Estábamos disfrutando co percorrido. O río super tranquilo, entre paredes de pedra, daba ganas de bañarse. Nesta sección  tíñamos na cabeza a necesidade de facer un gran posto neste raid que nos dese os puntos necesarios para conseguir a liga galega de raids na categoría élite. E estábamos na mellor das situacións.

Agora quedaba a última sección, unha btt na que teríamos que xogar coa estratexia e xa nos viña á cabeza un podium tanto no campionato galego como na xeral da mesma proba. 

E qué final. Na última baliza que tíñamos pensado coller, erramos no camiño que tíñamos que coller e xa decidimos non pica-la cando tíñamos moitas posibilidades de que estaba a 50 metros de onde estabamos. Pero agora o importante era entrar a tempo en meta. E aló fomos, a toda mecha cara  final, cando as forzas flaqueaban. 

E chegamos, extasiados e cansados, pero coa sorrisa de orella a orella. Agora só tocaba esperar ás clasificacións e ver que estábamos no certo, que nos saíra un gran raid. 

E alí esperamos, tomando unha cervexa nunha terraza da pequena pero fermosa praza da Vila das Neves. Un lugar con moito encanto e con moitas posibilidades para facer actividades da naturaleza.  

2º clasificados no Campionato Galego e 2º posto absoluto no raid.

ES PEC TA CU LAR.

A festa rematou coa entrega de trofeos e agasallos. Había moito tempo que non subía a un podium, e hoxe foi por partida doble. Tiña un sabor especial, por ser en equipo e por ser nun deporte tan especial e impresionante. Ós agasallos xa lle atopamos data para abri-los e os pinchos de confraternidade déronnos as forzas para disfrutar do subcampionato.

A organización estivo de 10, gran cantidade de voluntarios, aposta do concello e empresas implicadas no desenvolvemento da zona de influencia. Noraboa ao club organizador. Con nota o voso primeiro raid. Con nota ...

3 Horas Monumentales (Lugo)

Esta é unha desas carreiras que sabes delas pero que nunca compites non sabes moi ben porqué. 

O caso é que tiña libre esa fin de semana e unha chamada de novo do "Lanchiñas", coa súa palabrería e demáis, fixo que lle dese un SI, aínda sen saber quén sería o 3º integrante. A carreira consta de correr durante 3 horas a dar voltas pola muralla de Lugo en equipos de 3. Aos 3 días souben que o equipo sería: Diego, Quito e Agus Sousa. 

Eu tomaríao como un adestramento para o Campionato Galego de Raids, que se ía celebrar á semana seguinte en As Neves.

Ao chegar a Lugo, hai unha calor de la leche. No lugar da saída, hai moita xente coñecida coa que converso. Por un momento creo que todos menos eu son do club NoSportLimit, pero pouco a pouco aparece máis xente. O obxectivo era dar 18 voltas en total entre os 3, e xa sería moito facer unha máis. Sae Diego, que lle da o relevo a Agus e este a min. Cada volta son entre 9 e 10 min, polo que corremos 10 min, e descansamos 20. Ao principio todo son risas, pero a última hora xa as forzas disminuen e xa non ríamos tanto.

O adestramento ía ser de calidade, xa cho digo eu. E visto os resultados, foi moi estable. 

1ª volta: 3,27/km

2ª volta: 3,36/km

3ª volta: 3,37/km

4ª volta: 3,37/km

5ª volta: 3,37/km

6ª volta: 3,42/km

Finalmente, 5º clasificados na xeral, percorrendo 47,7 km.



Carreira mi divertida e distinta, o que lle da un atractivo especial. Quizáis repita algún ano máis.

BudiñoRaid -Terras do Louro

A ver se recordamos algo. 

Marchamos o día anterior para as Terras do Louro. Budiño esperábanos. Había moito tempo que non marchaba o día antes para unha competición e a verdade é que o ambiente raider é espectacular. Ahí temos tempo para conversar co resto dos equipos, saber cousas deles e tomar algo mentras conversamos. 

O equipo Brigantia Xerión, estaba composto nesta ocasión por Diego, Quito e Pablo Marcos (que sería o seu primeiro raid). 

Pola miña cabeza pasou toda a semana que, malo será que non esté a altura deles, posto que adestrara pouco e, para Pablo sería o seu primeiro raid e non estaría acostumbrado a tantas horas de competicion. Error. 

Bueno, o menda durmiu no coche e mandei aos compañeiros para o pavillón. Durmir, non durmín moito, pero algo descansei. O que sí durmiu foi o que debería estar máis nervioso, Pablo.

Ás 9 saída. Ás 9:01 hostión de Diego. Aparece coa man e toda a perna rascada. Empezamos ben.

Sección 1: Trekking con escalada. Con errores coma sempre para entrar no mapa, pero o ritmo era bo. A escalada no Faro de Budiño, con esas vistas, espectacular. A escalada, custou un pouco agarrarse á pedra nos primeiros metros. 

Sección 2: Btt e trekking. Non íamos mal vendo os equipos cos que coincidimos. O trekking, curto pero esixente sobre un mapa ortofoto, nun lugar precioso. Comezaba a gustarme a zona e estaba flipando con ela.  De volta á btt, fomos ao noso, concentrados e con bo ritmo. Flipante a vista dende o Castelo de Cans. As forzas comezaban a baixar. Nesta sección coincidimos bastante co equipo Gallaecia Tracktherace, polo que non íamos mal. 

Sección 3: Trekking. 7 km .Non o facemos, Ten hora de inicio e xa pasou. Comemos ben e hidratámonos ben. Calor a tope.

Sección 4. Btt. Vimos de facer 26 km con 1000 m de desnivel positivo e continuamos con bici, agora 23 km con 520 m+. Esta sección é máis asequible e vémonos con forzas. Estou impresionado co ritmo e a posición que levamos con este equipo "de circunstancias". Pablo aguanta e Diego fai de motor do equipo, sabe perfectamente a súa función e da todo o que ten para cumplir con elo. Eu teño a tranquilidade para orientar sen preocuparme. Esto funciona e véxolle futuro. Co ritmo que levamos e os erros que poidemos cometer, creo e confío en que imos nos primeiros postos.

Sección 5: Kaiak e rappel. Decidimos remar Pablo e mais eu e Diego faría as balizas a pé.

Para non remar nunca xuntos o ritmo é boísimo. Agradecín a neutralización do rappel na ponte que separa Galicia de Portugal. E o de caer enriba da piragua e non mollarme, tamén o agradecín, sabedor do mal que o paso cos calambres na piragua. Cando íamos por outra das balizas, decidimos non coller a baliza máis lonxana pero non vemos a Diego pola orilla. Votamos berrando máis de 20 minutos e confiábamos que dalgunha nos escoitase. Pero chegamos ao desembarco da piragua e alí non estaba. Esperamos e desconfiábamos que nos oíra. E esperamos, e seguimos esperando e o tempo votábase enriba. Co ben que o estabamos facendo e venme á cabeza que a acabamos de cagar pero bien. Son as 6 e non sabemos nada de Diego. Estanos collendo o frío e o o peor, que non queda prácticamente tempo para chegar en tempo a meta. Por fin aparece, máis de 20 minutos esperando por él. Error monumental, de partillos. Cando chegamos á transición somos os últimos, non hai vida alí. 

Sección 6: Trekking urbano. Non se fai. Sección pechada e non hai ninguén nela xa.

Sección 7: btt. 24 km con 600m+. Somos os últimos do raid pero temos unha chea de puntos, polo que temos menos de unha hora para chegar a meta, hai que intentalo e morrer no intento. Aló fomos, o máis recto posible para meta, e podemos coller un par de balizas que están polo percorrido elexido. No camiño comezamos a atoparnos equipos que se foron xuntando , nun momento ata 6 equipos. Nós tíñama-lo claro, e así fomos, confiando que coas neutralización chegásemos a tempo ao peche de meta. O ritmo era terrible a esas alturas de carreira. E chegamos por fin. 

Conclusións: Saín da casa co obxectivo de divertirme e coa mente en que o ritmo non sería moi grande, posto que Pablo nunca correra con nós nun raid. Conforme pasaban as seccións estaba cada vez máis metido na carreira e pensando, porqué non faría unha estratexia, estudiar algo os mapas e as balizas, porque o resultado podia ser espectacular. Ata finalizar o kaiak pensei nun bo resultado, incluso o podium. Non pensaba mal. Finalmente 4º que igualmente foi un boísimo resultado. Nunca pensei antes da carreira que poidésemos chegar aí. Hai potencial. 

Con respecto ao raid, pensei días antes que ... ir ata alá abaixo para ver canteiras, uffff, dábame pereza, pero todo sería polo equipo e por facer debutar a Pablo. Diego estaba moi ilusionado e sempre cumple, así que hai que estar.

A zona de competición era preciosa, uns montes limpos, cuidados, unhas pistas e sendeiros impresionantes, moi cuidados e con moita vida. Fli-pan-te. Quedei verdadeiramente sorprendido coa zona e co potencial que teñen alí para facer este tipo de actividades. A organización, o número de voluntarios, a implicación van facer que este raid sexa o primeiro de moitos. Parabénss.

Seguiremos coas ... 3 horas monumentales de Lugo. 

Raid Gallaecia (series mundiais)

"Unha experiencia incrible nun entorno espectacular"

"Daba gusto atopar amigos e coñecidos en todos os lugares, aparecían de debaixo das pedras"

Tres semanas despois, decido realizar a crónica da aventura. Non o fixen antes por cansancio?? porque quizáis tiña demasidas cousas que contar?? Algo de todo, de ahí que esta sexa máis resumida, para non cansar ao personal.

A Istoria en sí iniciou aló por xaneiro, pero comezarei dende o sábado antes á carreira, onde nos desprazamos a Arzúa, para organizar todo o material e alimento para a gran aventura. Aínda que pareza incrible, fixo falta todo o domingo e o sábado pola tarde ata ben entrada a noite para tal organización. Non sabedes a cantidade de material necesario, organiza-lo e distribui-lo entre a caixa da bicicleta e a bolsa (bueno, e tamén porque andivemos mirando para as moscas).

Lúns a primeirísima hora, xa con todo cargado na furgoneta, arrancamos cara Cuntis, ás 9:15 temos o "check-in " e a proba de cordas. Vívese en toda a vila un ambiente internacional de competición. Idiomas e acentos distintos entrelázanse nas conversacións.

  

Martes, pouco antes das 9:00 da mañá, na pequena praza, vívese algo realmente bonito, algo especial, entre coñecidos falamos de algo único que temos que aproveitar. O obxectivo é finalizar a carreira, sen que problemas mecánicos e sobre todo físicos nos "chafen" esta experiencia. Adestramos para elo, así que con precaución e con sentidiño e sorte, deberíamos chegar ao obxectivo final, que non é outro que chegar á Praza do Obradoiro, onde está situada a meta.

Unha vez dada a saída ás 9:00 recordo que a nosa extratexia foi diferente ao resto da maioría dos equipos, comezando a picar balizas en sentido descendente (ao revés que a maioría de equipos). A orientación era boa, e sorprendeunos despois de ver os vídeos da proba como algún case afoga, cando nós mollámonos ata un pouco máis arriba da cintura. Todo ía ben e correctamente como tiñamos pensado, ata a última baliza desta sección. Aquí atragantóusenos bastante ata que conseguimos chegar á estrada ao outro lado do río. Despois foi de novo coser e cantar, pero xa perderamos bastante tempo no camiño.

De volta na praza de saída en Cuntis, arrancaríamos en Btt co fin de sección en Barrantes. Pero entre medias, teríamos unha orientación específica a pé, concretamente no monte da Escusa. O mapa de Btt complícase un pouco, posto que non estamos habituados aos mapas 1:50.000. 

No pavillón de Barrantes esperábannos as nosas bolsas. Estabamos desexando cambiarnos e comer algo quente, que non era moita cousa, posto que levábamos comida deshidratada que nada ten que ver coa "normal". Ás 20:30 h. saímos todos pertrechados cara o kaiak. Naquel momento, aínda que o sabíamos, non éramos conscientes de que tocaba remar toda a noite.  O rumbo estaba claro, sur da Illa de Arousa.

A marexada que atopamos era "boecha", polo que íamos mollados de arriba a abaixo. Xa no sur da illa e noite pechada, decidimos non facer a orientación a pé que alí había e continuar no kaiak, desta vez rodeando a illa polo oeste. No pescozo da illa (zona norte da illa), fixemos un pequeno parón para cambiarnos, beber e comer, para transportar os kaiaks pola estrada ata o porto. A partir de aquí cambiouse a marexada pola correntada, e todo isto, esquivando bateas. De repente, comezan a saltar muxos, que digo saltar, máis ben atacarnos, na cara, no peito, entran nas piraguas, temos que apagar os focos por uns minutos se non queremos naufragar por unha manada de muxos. Non tardamos en chegar a Vilagarcía de Arousa, onde nos esperaba unha pequena orientación a pé. Vennos ben para cambiarnos e coller calor. Unha vez feita, volvemos á piragua, rumbo á Illa de Cortegada, a cal bordearemos tamén polo seu lado oeste. Unha moi mala sorte, fixo que perdésemos buscando unha das balizas ... un mundo. Aquí pasou a anécdota que mellor recordo desta aventura, pero só se contará en persoa (canto rimos despois mi madriña).

As horas pasaban e a meta desta sección aínda estaba lonxe. O río traía unha forte corrente e o cansancio era evidente. Xa se estaba facendo de día e estabamos a punto de chegar. Ás 8 da mañá, arribamos en Pontecesures. Aínda que non estaba prevista, algúns metémonos unha ducha, xa non sei se estaba fría ou quente, pero fixo que despertásemos un pouco. Montamos a bici, comemos e arreando para a seguinte sección (tocaba btt). 

Pontecesures-Baiñas.

Esta quizáis foi a etapa máis rápida que fixemos. O obxectivo era entrar na sección de kaiak, que tiña hora de corte ás 17 h. Chegamos 15 minutos antes. A alegría fixo que nos despistásemos no tempo e cando nos demos conta, perderamos na transición máis do previsto. Embarcaríamos nas piraguas no encoro da Fervenza para baixar o Xallas. Había máis marexada e estaba peor o tempo no encoro que na etapa da Illa de Arousa. Cal foi a sorpresa nosa que cando chegamos á primeira baliza desta sección, a organización páranos por seguridade e non poderemos continuar polo río. Tócanos ir a patas ao cambio de sección, sito na praia do Ézaro.

A estratexia fallou. Pero se é por seguridade, admítese. Mirando as horas, o cansancio e o mermado do equipo, decidimos non facer o trekking do Monte Pindo e descansar as 3 horas obligatorias, para sair sobre as 3 da mañá en bicicleta e ter o tempo suficiente para facer a sección de trekking entre Fisterra e Muxía. 

Ás 3 da mañá xa estabamos arrancando. De novo, volvemos a errar co mapa de bici en 1:50.000. Pillounos unha choiva na parte alta do Pindo que nos puxo pingando. Traballo nos costou chegar á baliza do monte de Cee. Xa se estaba facendo de día, ás 8:30 chegamos ao porto de Fisterra. 

Vemos que poucos equipos levamos diante, 3 ou 4. Quizáis moitos decidiron facer a sección do Monte Pindo, pero nós, coñecedores desta terra, sabíamos que esta era a etapa que marcaría un antes e un despois no raid. Despois de almorzar, que falta nos facía, arrancamos cara Faro Fisterra, lugar onde se atopaba a primeira baliza desta sección, despois foi todo moi ben, intentando sairnos o máximo posible das zonas de area e sendeiros con mal firme, posto que serían moitos quilómetros e os pés íano pagar caro.

Estabamos desexando chegar á Praia de Nemiña, lugar onde tiñamos previsto comer. E vaia se comemos, pedimos unhas tapas de guiso, e aproveitamos para comer un xeado, que ben merecido o tíñamos. Sorprendeunos non cruzarnos con ningún equipo. Pasamos Faro Touriñán, e intentamos dende aquí ir pola mesma curva de nivel, para non coller a subida da Praia de Moreira, a cal coñezo, polo que decidimos ir pola parte de arriba da aldea. Error, o camiño debuxado no mapa non existe. Esto fainos perder moito tempo e sair campo a través do desaguisado. Así que a xogada volveu a fallar. Continuamos bastante ben, ata que nun momento xa non recordo a zona (quedeime durmido andando) e menos mal que Diego se vai orientando ben polo Camiño dos Faros.

Xa vemos Muxía, o que non esperabamos era ter o ambiente de recibimento que tíñamos alí. Dicir que por todo o camiño había xente coñecida que nos estaba a seguir. Non podo poñer nomes, porque son moitísimos, e quizáis me esquecera de algún. 

Falar un pouco, cambiarse, comer algo, lavarse, e seguinte sección. Toca btt Muxía-Ponte do Porto, para adentrarse nun bucle en Camariñas e facer un trekking polo cemiterio dos ingleses. Como nos "empanemos" de novo co mapa, non chegamos, polo que decidimos non facer dito bucle e en Ponte do Porto coller cara Vimianzo e Negreira, fin desta etapa. Tal era o cansancio que en Cereixo, paramos a durmir 30 minutos. O lugar non sei se era o propio ou non, pero durmimos no cemiterio.

Unha vez chegados a Vimianzo e pasados pola baliza que había no castelo, xa cos bares abertos, almorzamos de lo lindo. Non sei os kilos de pasteis que tomamos, pero o pasteleiro fixo o día con nós. Que ben sentou. 

Antes de chegar a Negreira, volvemos a durmir 20 minutos nun monte, eran as 2 da tarde. Aquí tivemos outra anécdota cun home e un fouciño, non digo máis. 

E chegamos a Negreira, cunha calor de espanto. E con esa calor e cunha fonte preto, que mellor que votarse un lavado completo. Había que estar limpo e fresco, que ía sendo hora. 

Quedaba a última etapa que nos levaría á Praza do Obradoiro. Un trekking longo cunha orientación específica no Monte Pedroso, xa na entrada á cidade de Compostela. Saíndo de Negreira xa sabíamos que íamos chegar. Eran as 18:30 h. do venres. Os ánimos reflexábanse nas nosas caras.




Tiñamos previsto chegar sobre ás 5 da mañá ao Obradoiro, pero a música da festa e a vista da cidade, fixo que os ánimos se levantasen e só pensar en que podíamos durmir nunha cama esa noite, fixo que apurásemos o que podíamos nese intre. E chegamos. Un silencio sepulcral en todas as rúas, e comezamos a chegar á praza do obradoiro e o silencio fíxose festa, festa rachada. Alí estaban esperando un cento de amigos, cantando, apraudindo e dándonos os derradeiros ánimos desta etapa. Mi madriña a que armaron ás 3 da mañá. Orgulloso desta xente. E alí estaba o meu fillo e a miña muller, ás 3 da mañá. A emoción percorreu todo o corpo e toda a Praza do Obradoiro.

E aquí remata esta primeira aventura ... ... ...

A Travesía do Xalo

E á sexta edición puiden participar. 

Non ía ser unha carreira calquera.

Estaba marcada no calendario.

Dende xaneiro, unha vez sabida a participación na gran aventura das series mundiais de raid de expedición, había que facer un calendario de preparación e a falta de competicións era a anécdota principal en dito calendario, polo que esta carreira era perfecta para desfogarse, pero con cabeza.

Levantámonos cedo para almorzar ben. Estivo toda a noite chovendo a cubos. O monte estaría duro. Aló fun, sobre as 8:20 xa estaba no lugar da saída. O coche ben aparcado, cerca por si había que coller algo de última hora e esas cousas. Atopo xente e xente coñecida e como teño pouca leria,  non daba chegado á recollida de dorsais (menos mal que cheguei cedo).

Hoxe estrenaba equipación do club Brigantia. Estaba ilusionado. Sentíame ben. 

Decido poñerme debaixo do arco de saída, en primeira fila, máis que nada para sair na foto, coas cores do club. A estratexia xa estaba máis que pensada e os máis achegados sabían do que ía facer ou alomenos o intuían. 

A golpe de bomba de palenque dase a saída e vou collendo posición, non coñezo cómo é o percorrido e tampouco quería atoparme cun tapón ás primeiras de cambio. Vou ben. No quilómetro 2,3 estou no lugar onde quero estar, coa carreira rota xa por diante. En nada me pasará Pedro Nimo. Sempre controlando as pulsacións, adianto a varios corredores, síntome a gusto con esos ritmos. No segundo avituallamento dannos referencias, 3 e 4, cousa que replico dicindo que por diante deben ir sete ou oito, ao cal o que ben comigo (Emilio Montilla) contesta dicindo que non, que somos o terceiro e cuarto. Subidón, diante van Fernando Arca (como non) e Pedro Nimo.

A Montilla sácolle tempo nas baixadas, pero acércase nas subidas. Decido ir en parella con él, e aos de atrás, nin os vemos. Está lesionado e non vai disputarme a terceira praza, polo que sigo ao seu ritmo, vou cómodo. No último avituallamento vexo ao meu compañeiro de equipo Antonio, que tivo que deixar a carreira ao lesionarse ao principio e dame ánimos, sigo a gusto, comezamos a baixada de pedras en parella, Montilla e mais eu, moi técnica e hai que estar moi pendiente de onde pisas, tanto que cando nos damos conta, non atopamos sinais do percorrido, miramos para arriba e alí estaban. Hai que volver a subir. A miña sorpresa é cando nos colle o quinto clasificado naquel momento (Stivel). Despois do esforzo intenso para remontar de novo o camiño perdido, teño que recuperar folgos, cousa que aprobeita para impoñer un ritmo máis forte. A miña fortaleza mental decae, cousa que aproveita para impor un forte ritmo para min. A duras penas consigo colle-lo de novo. 

Dame información de que Fernando Cancelo ven por detrás moi forte. Do compañeiro de penas anterior xa non sei nada, agora comeza outro novo esforzo con Stivel. Tiro cara abaixo, onde atopo tamén a Iván Brea que está animando nun cruce. 

Aínda queda moito para a meta pero non podo deixar de loitar agora. Unha gran pendiente na que sigo tirando e ao chegar arriba, aínda non foi capaz de xuntarse Fernando con nós. Stivel cree que xa non poderá collernos (non sabía o canso que ía eu xa). Para abaixo impón un gran ritmo e decido non segui-lo. Agora non podía decaer de repente e mellor un cuarto posto que un décimo. Á falta de un quilómetro e pouco cólleme Fernando Cancelo no que intercambiamos algunhas verbas, "jódeme collerte aquí" -díxome-. A duras penas consigo seguir o ritmo imposto por él, consigo colle-lo nas baixadas, aínda que nas subidas se escapa. Á falta de 500 metros estamos xuntos, o ritmo é asequible. A falta de 300 metros digo "vou" e salgo con un ritmo máis alto, Fernando non me sigue. A chegada está chea de xente aplaudindo, Un subidón. 

Chega Fernando Cancelo, creo que houbo un pacto non falado, un "pacto entre cabaleiros".

Ninguén contaba comigo nunha posición tan adiantada. Eu puiden soña-la, puiden, non o sei. 

Contento coma un neno cun caramelo. 

Despois hidratarse e esperar aos compañeiros, Diego non tarda en chegar (posto 18) e despois chegaría Priscila con Tanis. Chegan informacións de que Ana Varela ven de 2* feminina. Que maneira de estrenar as camisolas. Curro, Vicky, Iván, ... dios que bonita é a camisola. Lo flipas. 

E despois a celebra-lo todos xuntos, churrasco, cervezas, viño, sorteos, unha festa do trail. Case que me atrevería a dicir que esta é unha das Catedrais do Trail en Galicia, tanto pola carreira como polo ambiente que existe.

P.D. Finalmente, e unha vez descargado o GPS, perdín nese tramo perdido 1:12 min. Quén sabe se este erro puido valer un podium.

 

Media maratón Coruña21

 "Non me gusta a min o asfalto,

pero desta vez atrapoume".

Todo comezou cando Diego Lanchiñas me dixo que Martín Varela ía competir na Coruña21 cunha cadeira de rodas de atletismo que eles mesmos construiran. Ía ser a primeria vez que isto ía pasar na cidade da Coruña e propúxome acompañalos a eles e a Álvaro Illobre.

Obviamente, non o dubidei, sabendo que este era un gran paso para a humanidade. E así foi como me atopei na parte dianteira da saída.

Minutos previos á saída, os cinco atletas nos seus postos

Ás 10:00 da mañá deuse a saída a

5 persoas,

5 ilusións,

5 historias,

5 vidas, é dicir,

5 atletas que ían facer historia.

Álvaro Illobre e Martín Varela preparándose para a saída

Unha mañá chuviosa, con algo de frío, pero respirábase ilusión. Ilusión nas caras de todos os corredores, ilusión nas caras da xente do proxecto ENKI (FUNDACIÓN María José Jove e FUNDACIÓN Abrente). 

Álvaro Illobre a escasos metros de tomar a saída

"Logo veu a carreira,

a súa carreira."

Os atletas pasando por Praza Pontevedra

Martín Varela chegando á meta

E finalmente veu a liña de meta.

Pola noite, disto que a cabeza che segue recordando cousas, pensaba, ¿¿sería suficiente o que fixo esta xente para polo menos saia nos noticieiros?? ¿a xente sabrá que esta é a realidade??

Estos atletas, o proxecto ENKI fixo o máis difícil, poñer a primeira pedra do que pode ser a mellor das realidades, a mellor das sociedades.

Queda moito camiño por andar, pero o esforzo e a ilusión desta xente fai que a velocidade sexa ... de maratón.