Trail Polas Cabeceiras do Anllóns (08-03-20)

Día de penurias con

resultados favorables

Bastante cedo se houbo que levantar para ir correr a tan preto da casa.

Compartimos coche que tampouco temos que andar gastando e contaminando en exceso. Pois aló fomos, dende o parque de bombeiros e nun só vehículo, Martín Pardo, Roberto Vázquez, Pablo Mella e máis eu. Non paramos de falar para os escasos vinte minutos que nos durou a viaxe. Dorsais, cafés, saúdos, baño, cambiarse de roupa e para a saída.

O trail (31km) semellaba rápido para os 1300m+ que saldrían.

SAÍDA:

Saíuse amodo (cousa rara) e despois de estirar o pelotón polas rúas da Laracha, a entrada nos camiños xa foi máis tranquila.

Aos 3 quilómetros (si, en galego é con"q", non é un erro gramatical) xa se identificaba o grupo dianteiro do resto, polo que fun a rebufo que aínda quedaba moita carreira. 

Foi polo Qm5.5 nunha baixada moi resbaladiza, onde por dúas veces non me vou de cus, pero na última, sinto como o isquio dereito ten gañas de darme un tirón, polo que baixo con máis "delicadeza". Aquí dou conta de Cesar Rodríguez Ventureira, do Running Arteixo que deixarei definitivamente nas primeiras ramplas do cortalumes.

Aquí podemos calcularnos as distancias que nos levamos, sobre todo os do grupo de cabeza, posto que o resto do pelotón xa viaxaba máis lonxe. 

Por diante, David Alonso, Roberto Tuñas e Roberto Vázquez ían moi xuntos, cuns metros de distancia con respecto a Marcos Trelles e este outros tantos multiplicado por dous con respecto a min. 

Claro que as distancias enganan e cando saín do avituallamento 1, a cabeza levábame a recta toda de pista (1Qm). 

Aínda que non baixo ben, no lugar de Seixo, levo diante a poucos metros a Roberto Vázquez e a Trelles. Saltando un pequeno balado, en vez de pisar enriba del, a perna pasa para o outro lado, co conseguinte golpe contra as pedras do balado ca perna atrasada. Un golpe tan tan intenso que me mareo por un intre. Sigo andando e coxeando, pensando na retirada pero, "aquí non me van vir buscar" e continúo pouco a pouco ata que son capaz de trotar de novo. O ritmo é baixo e a dor intensa. A ferida comeza a sangrar. Vexo unha boa "rajada". Pouco a pouco voume mentalizando en, "se a dor non vai a máis, remato igual que non viñemos a Laracha para retirarnos".

Foi en Vilanova cando, ao cruzar a estrada, vexo a todo o grupo dianteiro compacto e que baixaran o ritmo (porque eu non o puiden subir). Foi un visto e non visto. A viaxe facíaa só ata que voltou a carreira a porse costa arriba, subindo ao Mirador de Santa Marta, onde volvo a enchufarme ao grupo, poñéndome incluso á par de Trelles e a poucos metros dos tres mosqueteiros. Chegados arriba, está o avituallamento 2, no que pido un vaso de auga que tomo de golpe. Está fría, moi fría. Tanto que aos poucos minutos noto que o estómago se me revolve de tal forma que un quilómetro máis tarde teño que parar porque algo se producira na parte traseira do meu corpo. Menos mal que levo sempre papel hixiénico. Aquí xa perdín toda esperanza de loitar por algún caixón do podium xeral. Na miña vida me pasara tal cousa. 

Continuei como puiden e dende ese Qm16 ata o 26, levei unha cantareira producida polo  meu estómago. Nin podía comer nin beber e só estaba desexando que isto rematase. 

Pasei o último avituallamento en San Cristovo, onde non parei. Comezaba a sentirme un pouco mellor. Non ollaba participantes nin por diante nin por detrás

.

Á cabeza venme o rápido que deben ir os de diante, posto que o circuíto dábase para iso. 

Foi polo Qm26, no último anaco de desnivel que quedaba para chegar a meta cando vexo de novo a Marcos Trelles ao fondo. Pouco a pouco voume achegando a él ... ata que mira para atrás e me ve (estaba a 40 metros del). Non tardou o percorrido en poñerse cara abaixo e foi coma se o comese a terra. Non se volveu saber máis del. 

En nada estábamos enlazados os do percorrido curto e o longo. Isto fai que me anime e aumente o ritmo e os ánimos que dan as e os participantes fan que dea un pouco máis. Pouco antes de cruzar o río, recordo que me dou un subidón de la virgen e pouco máis fago unha desfeita no paso do río (perdoádeme as e os que alí estabades). Saín do río fresco coma unha troita recén pescada e con moitas ansias de chegar a meta. Aínda tiña esperanzas de que algún de diante "reventase", pero non foi así. 

Chegamos a META por fin.

Visita ao baño, falar un pouco (gustaríame máis), ducha en auga quente (que se agradece moito) e visita á ambulancia para mirar ese corte na tibia. Desinfectar ben e unha grapa que levo de agasallo.

A partir de aquí, marchamos para o comida do día de Patrón de Bombeiros que ben a merecía, aínda que o estómago estaba máis revolto que o mar nun día de temporal. 

Curas no hospital para 7 días. 

CONCLUSIÓNS:

Non viña eu moi motivado. A noite paseina mal e parecía que me custaba levar un ritmo óptimo.

Finalmente o grupo de cabeza non foi moi forte, pero as desgracias varias fixeron que non se poidese facer máis, que creo que podería.

Un quinto posto na xeral e un 1º posto en veteráns A non está nada mal.

MATERIAL EN CARREIRA:

- Pantalón e camiseta:  salomon S-LAB

- Zapatillas:                 salomon S-LAB ultra 2

- Calcetíns:                  lurbel
- Outros:                      tubular de obsequio da carreira

COMIDA E BEBIDA:

- Isotónico:                1 soft de Tailwild cola

- Xeles:                      1 amix cafeína

                                    

- Avituallamentos:      1+1 vasos de auga

quito