TRANSVULCANIA 2018

UNHA CARREIRA "ACCIDENTADA" NA QUE HOUBO
VENTO, FRÍO, CHOIVA, CALOR, CAÍDA ... E "CAGALERA"

Como ben todxs sabedes, a viaxe de ida non foi nin moito menos un camiño de rosas. Dende o primeiro momento, no que nos informan no aeroporto da Coruña que o avión ten un golpe producido polo golpeo dun camión ata a nosa chegada á isla de La Palma, pasan máis de 27 HORAS.

Mellor non seguir falando disto porque me enveneno.

Imos pois ao venres 11, unha vez aterrado en La Palma e co chofer Martín Pardo esperando na porta co vehículo de aluguer que, a todo esto, faltáballe a maleta na que viñas os paus de trekking de todos nós (extraviada no aeroporto de Madrid). De ahí a comer algo e recoller o dorsal. Por fin estamos xuntos os 4 mosqueteiros (Iván Brea, Roberto Vázquez, Martín Pardo mais eu). O dito, comer, recoller o dorsal, onde coincidimos con Keko, Edu e compañía e despois ao supermercado mercar algo para almorzar. A cea faríamola nun restaurante, xa que o que precisábamos era durmir algo antes da saída. En dúas noites non durmín máis de 8 horas e xa me caían os ollos.

Chegamos aos apartamentos que alugáramos e preparamos as mochilas e roupa para a carreira. Logo fomos cear. As suxerencias do camareiro foron acertadas.

De volta aos apartamentos, non quedaban máis de 4 horas para ter que levantarnos de novo. Todo un stress. Durmín a gusto iso si, pero insuficiente.

Almorzo consistente e arrancamos a coller o autobús. A esas horas xa era todo unha festa. Decenas de autobuses circulando polas estreitas estradas que nos levaban á saída, no Faro de Fuencaliente. Era unha mañá fresca e venteada. As estrelas chamaban a atención no ceo. Como íamos ter moitas horas por diante, decido ir ao WC, decisión que tiveron outro tanto de decenas de persoas. Alí estaba eu, na cola, cun vento que ven podía ser do nordés e unha frescura, que ven podía ser de Galicia.

Os compañeiros deciden ir para o control de firmas, mentres eu decido facer as miñas necesidades fisiolóxicas antes de sair. Despois de moito esperar ... chego á liña de entrada. Soamente vou facer un pequeno comentario ao respecto ... "o WC portatil, non estaba ben equilibrado, máis ben levantado de atrás, polo que xa podedes imaxinar onde estaba todo o "postre" dos antecesores meus. Ahh, o burato de baixada de residuos sólidos estaba na parte traseira, por si non vos déchedes conta".

Aló vou todo pertrechado ao control de firmas. Revisión de material e a buscar sitio na saída. Xa ía ser imposible atopar aos compañeiros, xa que debía haber alí un millar de persoas. Busco un sitio no medio do grupo, por eso de non pasar frío e espero a que se de a saída. Este ano seica cambiaron a saída para que non haxa esos embudos de anos anteriores. Ás 6 da mañá, dase a SAÍDA.

Aínda que quixese correr, era imposible pola cantidade de xente que había. E é que púxenme na saída cos dos "selfies". Que me morra se non había alí máis xente sacando selfies que correndo.

Por un momento, comezo a trotar e adiantar xente, xa que se pon costa arriba e nunha estrada asfaltada, pero non tardo 2 km en ter gañas de mexar (orinar, para os máis escrupulosos). Non había unha hora en que pasei polo baño e xa teño que parar. Total, que volvo a estar en zona parada. E máis parada ía estar cando entramos nun pequeno sendeiro, onde paramos literalmente. -Non hai de que preocuparse que falta prácticamente toda a carreira-, pensei. En fila india, imos avanzando pouco a pouco. E chegamos ao primeiro avituallamento OS CANARIOS (km 7.03), entre 10-15 minutos máis lento do que tiña previsto. Sorprende a cantidade de xente que hai animando, que fai que subamos polas súas rúas sen que nos enteremos. Vaia subidón de adrenalina.

A partir de aquí podemos usar as varas (palos de trekking para los de A Coruña). Volvemos a coller unha pista forestal na que pouco a pouco vou pasando corredores máis lentos.

Sobre o km 9 atopo aos meus compañeiros Martín e Roberto, aos que lles invito a seguirme, xa que o ritmo é moi suave. Prefiren ir ao seu ritmo, polo que eu continúo non sen antes, desexarlle ánimos e preguntarlle por Iván que, seixa saiu coma un lóstrego na saída.

Aló polo km13 e xa en sendeiro de area volcánica, nun falso llano no que levaba unha boa velocidade de cruceiro e sen previo aviso , aló me vai unha das varas. Un estadounidense desos do McDonals, pisoume a vara e doblouma. Outra vaca máis para o millo. Non tardo en coller o pau e continuar a marcha ata que ... a cinco metros do "cañarte", aló vai ... tropezou non sei moi ben con qué e bateu de fuciños no chan. Parei axudalo. Tiña a cara rascada coma un disco de vinilo e cunha ferida importante no queixo. Podía continuar ata un posto médico. Pensei para mín -Non te queixes que tiveches sorte de non levar coa vara tamén, que logo cha endreitaba eu no lombo-. Continuamos.

Eu sigo andando rápido pola area coa axuda da vara boa e a vara doblada, e sigo adiantando xente. E xa chego ao avit. 2 LAS DESEADAS, no km16,5 Aquí como algo de froita e collo auga. Terei uns quilómetros de llano e baixada, na que non podo emocionarme, sabendo o que ven a continuación. Intento levar un ritmo pausado pero alegre. A tónic
a segue sendo a mesma, seguimos adiantando corredores.

Paso por El Pilar

Comeza a chover, ou máis ben é a condensación da néboa nas árbores e o vento que fai que caia auga sobre nós. Hai frío, pero sigo en manga curta. Ao lonxe xa se escoitan as persoas no avit.3 EL PILAR no km24.3. Volvo a coller auga e comer algo de froita. O ambiente é espectacular, que fai de novo que salga correndo da zona. Dende aquí ata o seguinte avituallamento, a pista invita a ir rápido, pero como xa veño avisado, debo tranquilizarme polo que nos espera despois. Aínda así, indo moi amodo, sigo adiantando corredores e nalgúns tramos vou só.

Km 31, avit.4 EL REVENTÓN. Ao pé do avituallamento xa se ve o desnivel que tocará agora. O nome venlle que "ni al pelo". O mesmo que nos anteriores (auga, fruta, froitos secos) e para arriba. O pelotón xa ven "escajallado", xa non hai trenecitos infinitos. A tónica segue sendo a mesma dende Os Canarios, pero agora vexo un rapaz que ten parecido ritmo ao meu, polo que decido irme detrás del e darlle algún relevo. Por se non era pouco o desnivel e o agarre do sendeiro, ademáis do frío e a choiva que tivemos ai un anaco, agora comeza o vento ladeado que parece que nos quere tirar. E creo que é aquí onde comezo a ter dores de estómago. Cada vez que tomo auga dun dos botellíns, aos 3 segundo teño unha dor de estómago terrible. Tal que teño que parar de cando en vez cos "retortijones". Parece que me mareo algo tamén, non sei se é pola altura ou polo frío ou polo estómago. Por fin chego, aínda que con dificultades, ao avit.5 PICO DE LA NIEVE. (km 42)

Entre Pico de la Nieve e Pico de la Cruz, medio mareado.

O primeiro que pregunto é polos baños, ao cal me contestan -ves todo eso, pues son los baños-. Moi ben, pois preciso papel. A cantidade de voluntarios é tal que hai alomenos un para cada cousa e, para o papel, non ía ser menos. Como algo, bebo, pero ollo, bebo isotónico. Téñolle pánico á auga. Por aquí anda Zaid Ait, un dos pros que acaba de retirarse. Nada máis sair do avituallamento comeza unha das pendientes máis jodidas de toda a carreira. Pequena pero que tira para atrás. E despois de buscar e buscar un lugar adecuado onde defecar, atopei un incrible. Unha preciosa vista ao Barranco de Altaguna. Tomeime o meu tempo que non foi pouco. Xa vos podedes imaxinar a estampa e o percal (non digo máis). Atópome moito mellor, así que hai que ir recuperando o tempo perdido.

Paro un momentiño no avit. 5 PICO DE LA CRUZ (km 47.4) e continúo cara Roque de los Muchachos. O estómago aínda non está do todo saudable e sigo medio mareado, ou mareado e medio. Xa non sei. Aínda terei que facer outra paradiña antes de chegar á cima da carreira.

A xente aparece en calquer lugar para animar aos corredores, o que fai que o ritmo colla algo de "baile". Xa se ve o Roque de los Muchachos ao lonxe, que nun principio me pareceu que estaba cerca, ata que o sendeiro xira á dereita e me deixa ver que queda un mundo aínda. A 2 km da cima (km 49), pásame unha rapaza, co nº 18, quere dicir que é unha das invitadas. Non sabedes cómo anda esta xente, de ónde sacarán tanta potencia, tanta velocidade ...

Subindo cara o Roque dos Muchachos

Prefiro non seguirlle o ritmo por si acaso. E mellor foi, cando chego ao avit. 6 ROQUE DE LOS MUCHACHOS (km.51.8 a 2420m de altura) teño que apoiarme nunha mesa, cun lixeiro mareo. Incluso se acerca un voluntario preguntarme se estou ben. Despois duns segundos, comezo a engulir froita e a beber coma se non houbese un mañá. Por eses lares estaba saíndo do avituallamento o corredor Juanma Jimenez, que o ano pasado fixera 8:05 horas e quedara no top20 (parece que este ano as cousas non ían ben). Decido sair do avituallamento, xa ben "merendado" e non perder o ritmo que, aínda que baixo, era constante. Aínda que temos unha lixeira subidiña, a partir de agora, teremos case 18 km de baixada, nalgúns casos técnica e noutros con bastante desnivel. O sendeiro é de pedra volcánica. Baixo con coidado de non mancarme e sigo adiantando corredores (entre eles a Juanma Jimenez que ía cun xeonllo desfeito tamén) e algún máis que seguro, pararon menos ca min no avituallamento anterior.

E cando menos o espero, esvaro nunha rocha que me fai tropezar noutra e ... cucho carneiro que te criou. Levo un "hostión" que, unha vez levantado e vendo que non teño nada roto pero si que algunha ferida e traumatismo, déixame atontado durante uns minutos. Ata min acércanse dous brigadistas forestais que estaban a poucos metros da caída e formaban parte do operativo da carreira. Despois de axudarme e preguntar se precisaba asistencia médica, opto por seguir andando ata o próximo avituallamento que, seica estaba a 4 km do lugar. Pouco a pouco comezo a sentirme mellor e poder continuar. Entre tanto, varios corredores pásanme, pero xa non importaba. Agora o caso era finalizar a carreira, que se estaba poñendo algo "extrema".

E chegamos ao avit. de TORRE DEL TIME. Aquí facía unha calor de la leche, e xa estaban os voluntarios cos caldeiros de auga fresca para refrescar a cabeza. Non o dudei, antes de avituallarme, auga bendita pola cabeza e nuca. E continuamos para abaixo, estábamod no km 61,9 de carreira e quedaba a famosa baixada ao Porto de Tazacorte e despois o barranco que nos levaría á liña de meta en Los Llanos de Ariadne.

Baixada en zig-zag ao Porto de Tazacorte

A baixada recordo que nalgúns casos era tremendamente técnica, pero o que máis me costou foi a zona asfaltada antes de chegar ao sendeiro en zig-zag do Km Vertical Transvulcania. Ese desnivel tan pronunciado en liña recta e asfaltado rompíame os cuádriceps. Levei mellor o zig-zag, onde soamente un par de atletas da marathón me pasaron, o resto, íamos en fila india.

Paso polo Porto de Tazacorte

E chegamos ao PORTO DE TAZACORTE. Aquí tomeino con calma, xa que quedaban soamente 5 km para meta e eran cara arriba. Isotónico, froita e un bo puñado de frutos secos. E o mellor de todo, caldeiro de auga pola cabeza e un tunel de ducha para sair do avituallamento. E comezamos a meternos no barranco que non vin eu que fose tan complicado como me contaran.

Fun recuperando as posicións que perdín no avituallamento ata que no km 71 noto que unha sección do cuadriceps quere "entalar" e menos mal que levaba o xel salvador, pois foi tomalo, beber un pouco e a continuar.

Minutos antes do aviso do cuádriceps

E alí estábamos, no famoso carril bici azul, a un quilómetro da meta, e acompañado por un palmero que era a primeira vez que facía un ultra. Parecía que coñecía a toda a isla. Faltando 100 metros para a chegada sóltanlle aos seus fillos para que entren con él e, por suposto, uns metros antes da meta, aparteime para que saise unha bonita foto. Por iso non se me ve entrar en META, estaba detrás do barbas ajajaj.

Posto 186 da xeral, cun tempo de 10:51:36

Descansando uns minutos despois de cruzar a meta,
coas feridas de guerra

Soamente me queda dicir que, tras unha viaxe desastrosa por culpa dun golpe dun camión co avión, e despois de andar por aeroportos de aquí para aló sen durmir ben, sen hidratarme como era debido, comer daquela maneira e durmir moi pouco, e co estress de que esta fermosa aventura nunca ía suceder, chegamos á liña de saída con ilusión e, a pesar do frío, vento, choiva, cagalera, caidas e posterior calor, tiña claro que ía rematar a Transvulcania 2018. Moi contento coa carreira que fixen.

Co medallón de finisher Transvulcania18

Da organización desta carreira, só podo calificala de impresionante e espectacular. Cómo se volca a isla enteira no evento, cómo te animan, o ambiente en xeral, cómo te miman en todo momento, dende que chegas á isla ata que marchas. Esta carreira é impresionante en todo. Felicitar a todxs esxs voluntarixs, en fin, felicitar a toda a organización e isla en xeral.

E cando nos demos conta, xa tivemos que voltar para a península, sen poder facer nin unha hora de turismo. Mirade como foi o conto que tiñamos un apartamento cunha preciosa piscina e non houbo forma nin de probar a auga.