Trail do Castelo -Quiroga-

Unha carreira épica

nun lugar emblemático.

O ambiente trailero do venres á noite non hai quen o pague. Alí alégrache a noite, máis que a cea, a compañía, o ver amigos que ves de trail en trail, o coñecer aos amigos dos teus amigos que comparten a mesma aficción e que nun abrir e pechar de ollos, parece que os coñeces de toda a vida. Eso non hai quen o pague.

Pero había que pensar no día da carreira. Había que ir durmir, e nesta ocasión escollín o albergue. Alí coincidín tamén con xente coñecida (Marquíz e Pousada) e xente que tiven o gusto de coñecer e que, por unhas ou por outras, coñecíamonos polas redes sociais (coñecidos 2.0).

Toca levantarse a eso das 6:30 horas, teño a equipación preparada para estar ok en 5 minutos. Así que 6:45 xa estaba almorzando.

Minutos antes da saída

Ás 8 dábase a saída. Non as tiña todas comigo coa equipación, sobre todo co goretex, pesado e gordo. Incluso levaba un chuvasqueiro por si era incómodo ao longo da carreira.

3. 2. 1, saída e collo sitio, polo menos para que non me colla un embudo as primeiras de cambio. Pero aos 2 km xa vexo xente sacando roupa, e eu non tardei en facer o mesmo. Perdo posicións e métome no "trenecillo" que, aínda que o ritmo é máis lento do previsto, tampouco é malo.

Con Rubén Seco chegando ao avituallamento 1

Pasado o avituallamento 1 e xa mollados de pasar varias veces os regatos, entramos en zona nevada (una preciosidade correr nese ambiente). Pero non tardamos en equivocarnos nunha baixada no km 10 (5 minutos). Dun grupiño de 8 persoas, aparecemos buscando a seguinte marca uns 30 corredores, pero ao final fomos capaces de atopar e continuar no percorrido. Polo que podo intuir, ese grupo tiña que ser dos de adiante. Alí estaban experimentados traileros do ultra e do trail (Lolo Díez, Fernando Cancelo, Pablo López Calaza e Rubén Seco entre outros). Sigo adiantando xente e atópome ben. Non tardo en poñer de novo o goretex, posto que comeza a nevar e hai unha pequena brisa. Comeza o primeiro cresteo e a néboa comeza a cubrir todo. A neve supera os 10 centímetros e as balizas comezan a verse cada vez peor, polo que decido sprintar para coller ao grupo de adiante e non perderme e sobre todo, por si me pasa algo estar con alguén que me auxilie e viceversa.

A baixadiña da cota, se las trae, moi técnica e perigosa. Continúo adiantando xente sen subir o pistón, polo que as cousas van ben.

Perfil do Trail do Castelo -Quiroga-

Non tardamos en chegar ao km 20, na aldea de Outeiro, lugar onde paro o necesario para encher un botellín de auga e comer uns frutos secos e froita. Saio coa sorpresa que os do ultra van a subir o Montouto. Esto faime pensar en algunha xente que estaba inscrita ao ultra que, coas condicións climatolóxicas que vin ata ese km 20, podía pásalo moi mal e oxalá non lle sucedese nada. 

Neste punto vexo subir a Lolo Diez (ultra) e diante levo a Rubén Seco (trail) e outro trailero. Por detrás, alcanzo a ver 3 máis. Nun quilómetro en liña recta, poderemos estar 5-6 corredores.
Pasado o río Vilarmiel, xuntámonos 3 persoas no que só coñezo a Rubén, e iremos un longo treito distanciados uns metros uns dos outros.

No avituallamento 3 (Rugango, km30), volvemos a xuntarnos estos 3 corredores, e co esforzo da baixada e o parón para recuperar forzas, sinto un pequeno mareo de un par de segundo, nada anormal, pero que será o primeiro dos avisos. Nada máis arrancar e dándome ánimos Rubén Seco, noto como os aductores comezan a avisarme do esforzo que, xunto co piramidal que traía medio renqueante, fan de min un "chiquilicuatre", aínda que intento seguir a Rubén, xa non son quen de continuar a ese ritmo se quero rematar o trail, unha vez que me paro para atar ven os cordóns (xeados). Dende aquí xa non comezo a mirar cara adiante, senón que miro cara atrás, para ver ónde veñen os perseguidores. Quedaban aínda 15 Km de pendentes, auga, neve e frío.

Chegada a Paradaseca, onde estaba o último dos avituallamentos, e toca subir a última cota do día e baixala ata Quiroga. Alá fomos. E mesmo nesa cota, comecei a ter algo de frío que, xunto co cansancio acumulado, facíase jodida, pero máis jodida ía ser a baixada. Parecía que ía "rompendo ovos". Os cuadriceps "pedían papas", ía roto de pernas e o terreo era moi falso, polo que todo fose por non petar cos osos no chan. Nunha destas, pásame un corredor (Luís Miguel Fustes), era o mellor dos males, aínda levaba ben ventaxa coma para que só me adiantase un corredor. A baixada era cada vez maior, e nunha destas, pásame coma un lóstrego outro corredor, era Adolfo Garrido. Este foi visto e non visto. Aínda quedei un anaco pensando se o imaxinara ou se era realidade.

km 42, último repeito da carreira

Non daba chegado a ver Quiroga, e eso era malo. No km 42 volta a adiantarme outro corredor (Miguel Dorado), no último repeito do día que, aínda que me animou a seguir con él, as pernas non querían, polo que llo agradecín pero "machiño, o corpo é o que manda". Cal foi a miña sorpresa que, cando chegamos ao asfalto no núcleo de Caspedro, vexoo a uns 200 metros e con suficiente terreo chan, polo que de aquí ao final, hai que dalo todo, e así fixen, adiantando a Miguel e mirando xa ónde se atopaba o arco de meta.



E alí chegamos despois de 5 horas e 41 minutos.