DesafiOia (23.03.2025)

 Sorprendido do potencial

que ten este trail

E despois de moitos anos, 11ª edición, baixei a Oia por vez primeira para correr estas terras que me sorprenderon gratamente. 

Por fin puiden saudar e visitar aos Cornelios Vizhoja despois de tantos anos sen velos (aló pola época dos raid de aventura, xa choveu).

Saín da Coruña sobre das 6.30 h, chovendo e con frio, e iso non cambiou ata ben entrado na provincia de Pontevedra. Na miña cabeza só pensaba, "fai falta estar ben trallado para ir correr a 2 horas da casa con este tempo e levantarse tan cedo para elo". Pero bueno, xa sabedes o "raritos" que somos os deportistas. 

Cos primeiros raios de luz e xa chegando ao Mosteiro de Santa María de Oia, as vistas dende a estrada son impresionantes, á beira do mar e, como xa non chovia, os ánimos ían mellorando. 

Aparcar no campo de fútbol, recoller o dorsal e cambiarse de roupa (esto, mellor no coche que aínda había frío dabondo). Saudar a amigos e amigas das carreiras e quentar un pouco pola zona. Para chegar á saída hai un pequeno trote.

Na saída atopo a Jaime e Sabela, había tempo que non coincidíamos e, xa metín un pouco de presión para pensar en voltar a Chamonix para o ano que ven?? 

SAÍDA

Pois desta vez decidín poñerme nas ringleiras dianteiras, xa que me dixeran que podía armarse un tapón ao principio do percorrido. E ollo, o percorrido sae cara arriba. 

Teño que dicir que, coa saída, tiven que apurar un pouco para poder posicionarme igualmente. A xente sae coma se viñese o demo detrás. 

En pouco tempo, entramos no monte e coas posicións collidas. A presión por detrás fai que vaia un pouco máis rápido do que quería, pero así tamén non se me escapan tanto os dianteiros. Cando falo dos corredores de diante, non falo dos primeiros, eses que parecen gacelas, estilo Dani Pazó, Martín Fontán, José Manuel Gil, ... falo do seguinte grupo, do grupo dos "humanos". Por alí tamén andaba Sebas de Mondaríz, e Montilla de Castro Trail.

O percorrido constaba, a priori de, 3 fortes subidas nos primeiros 15 km que sumaban 1300 m+ e despois 10 km para sumarlle 300m+ e unha forte baixada a meta. 

A primiera subida, como dixen, foi con algo de presión ata ben metidos na subida. Dende aí, fun moi preto de Montilla e Sebas, que os tiña a 20´´. Ïa nun grupo bastante grandecho facendo o trenecillo.

Ao chegar á cota, O Alto do Castelo e comezar a baixar, xa non tiven rastro destes dous. Esta primeira baixada, olliño con ela. 

Se a primeira subida era durecha, a segunda non se quedaba atrás. máis longa e xa co cansancio da primeira enriba . O Alto de Corroubelo parecía que non daba chegado. Por un par de ocasións pensei que caía cara atrás co desnivel que tiña. Unha vez pasada a cota, a zona xa parece que deixa correr e a baixada non é con tanta pendiente como a anterior pero sí que hai que ir con cuidado xa que hai bastante auga e nalgúns tramos é bastante esbaradizo. As vistas dende arriba son incribles.

Na baixada estaba o punto intermedio de cronometraxe, no que veño dun grupo de 3 e que nos levamos uns poucos segundos entre nós. Os compañeiros de ruta son José Manuel Fernández Vázquez e Juanjo Solleiro, ambos do Baixo Miño Trail Club. Imos intercambiando posicións según sexa o terreo. 

E xa imos pola terceira subida do día que nos levaría ao km 15. Collina con tranquilidade e cun ritmo cómodo para afrontar o que quedaba de carreira. As sensacións ían sendo moi boas, polo que, ata ía contento. A zona de arriba deixaba correr, e moito, pero non había que pasarse que xa non estamos para tanta tolemia. E nunha destas, miro cara atrás e vexo a Diego Seoane do Brutanzos que ven coma unha bala. Foi visto e non visto. Cunha velocidade máis que o noso trío, vaise a fume de carozo. 

No avituallamento de auga do km 21, practicamente chegamos os 3 xuntos. Saio diante dos compañeiros e xa non volvo a velos ata meta. 

A miña baixada foi máis rápida que as anteriores, sabendo que ía deixar o que me quedaba para chegar a meta. Das veces que mirei para atrás, non cheguei a ver aos compañeiros do Baixo Miño Trail. Aínda así, non baixei o ritmo para chegar ao final. 

Trocotró. Moi contento coa miña carreira, coas sensacións e co chula que me pareceu. Por certo, o lugar de saída/meta é de 5 estrelas. 

Ahhh, e ao rematar, regálanche unha botelliña de viño de Marquéz de Vizhoja. Dentro desa mesma bolsa, tamén tes uns descontos e un ticket para recoller unha bebida e un tapper de ensalada ou un bocadillo de chourizo á grella. Xa vos podedes imaxinar o que escollín...

Das duchas, unha pasada. Estaban no campo de fútbol e con auga quente a discreción e con vestiarios amplos.

Gañas de marchar non tiña, así que aínda estiven pola zona de meta saudando e falando coa xente mentres esperábamos as clasificacións finais, non vaia ser que rascara algo, como así foi...

Alí estaba tamén Kike Coutadas que había tempo que non o veía nin charlaba con él. Un fenómeno de persoa.

E así foi como, despois duns erros que houbo coa cronometraxe, subín ao podium como 3º clasificado veterano B pola Federación Galega de Montaña. Mais contento non podía estar. Obxectivo cumprido.

DATOS:

🏃25 km (📈1650m+)

⌚ 2.56.47 h

💚 146 ppm

🏆 3º vet. B (15º abs.)

SENSACIÓNS:

Moi boas. A primeira parte é moi dura, pero sentinme ben e con forza. A segunda parte é máis corredera, onde me sentín moi ben tamén. Peco nas baixadas, máis aínda se son técnicas e, por aquí hai algo de todo. 

ALIMENTACIÓN:

🍌💦 TAILWIND.

Saída: 1 Endurance Fuel sabor MelonLime xa cargado no flash. 

Avit 1: 1 Endurance Fuel sabor Frambuesa (cafeína) 

Avit 2: 1 Endurance Fuel sabor Colorado Cola (cafeína)

Avit auga: 1 Endurance Fuel sabor Natural 

🏁 1 Recovery Chocolate Mint de Tailwind.

Isto é un sabor para os deuses, unha delicatessen. Un sabor a chocolate que despois deixa ese rebustixo a menta. Unha barbaridade. 

MATERIAL

🎽 Gobik de Bombeiros Coruña e térmica interior de tiras

👖 Decatlón

🧦 Lurbel

👟 Tomir 2.02 .Para o monte galego e as características da carreira, é a mellor opción. Agarre e estabilidade.

⌚ Coros Vertix 2S

Cinturón: HG Abutres

Tubular e manguitos: Tailwind (o tubular sobraba, e saqueino aos poucos km)

CLASIFICACIÓN:

Quito

 

 

 

Trail do Nocedo (09.03.25

 Un trail para descubrir e divertirse na natureza.

Case 1.45 h de coche 🚗 ata chegar a Bueu. Non parou de chover ata ven pasado Santiago, polo que me veu á cabeza 🤯, "a onde carallo vou con este día".

Sobre as 8.15 h., recollida de dorsal e un pouco de conversa coa xente trailera. 

Por alí andaba Pablo Pinto e Lidia, Seba Lourenzo, Fernado Álvarez, Franky Go, Jorge Alborés, por suposto La Pitu (encantoume verte de novo e noraboa por ese ambiente que creas na carreira), Franffkiss (un bo traballo), Mari Portela, Estivel, María e Chechu Penas, Fanny Abelenda, ... E os que faltan...

Non tiña moita certeza de poder correr, xa que levaba dende o mércores cunha horrible dor na perna esquerda que non tiña moi claro que podía ser. Ao probar no quecemento seguía aí, e coxeaba dabondo, pero como son algo terco, decidín tomar a saída e a ver...

SAIDA:

Saio moi conservador, e coxeando. Ía ao que me deixaba a perna, tendo molestia pero sen chegar a ese punto de ter dor. Vexo máis xente por diante miña que por detrás, pero a estas horas o único que me interesa é disfrutar e tomareino coma un adestramento, se podo. 

E así comezo a disfrutar do percorrido, das imaxes, dos sendeiros e do ambiente.

E pouco a pouco, sobre todo cando a cousa se pon para arriba, teño mellores sensacións, pero sempre con ese punto de precaución. 

Paso a Jose Diz, un pouco mais tarde a Bernardo Montaña. Comezo a entender cal é o ritmo que podo e me deixa a perna. E pouco a pouco vou adiantando corredores.

Máis tarde supero a FerTallo, alegroume velo de novo. 

E así vai pasando o tempo ata o 2° avituallamento no que paro a coller auga e mezclalo co Tailwind. 

Aí noto que o ritmo non é malo e aparece Chechu e María animando no percorrido e quédome cunha frase "ánimo, como recuperache". Iso quere dicir que a miña percepción non é errónea.

E agora comezaba o duro da carreira. E a dor na perna xa non era tan forte (ao mellor era que agora xa me doe todo o corpo 😂). 

Nas subidas noto que avanzo moito con respecto aos corredores preto de min, aínda que perda tempo baixando.

E chegamos ao 3° avituallamiento, e volvo parar para repoñer auga e Tailwind. Xa só queda chegar a meta e é en baixada. Aquí apreto os dentes intentando que non me collan dous corredores cos que ía cambiando posicións. 

E apurei tanto que cando me din conta, xa estaba na meta.

META:

A sensación ao final da carreira foi que disfrutei coma un neno e que rematei a carreira dando todo o que podía dar. Máis que satisfeito.

Despois da ducha, por certo, en auga quente, tocaba hidratarse, non antes sen tomar un Recovery Tailwind chocolate. E estando na zona de meta falando con Sebas, déuseme por preguntar onde mirar a clasificación, e aí foi unha sorpresa, estaba na 7º posición xeral, cando tiña metido na cabeza que podía estar sobre o posto 20-30. Joder se non saiu ben a cousa, a pesares do contratempo. 

Pois nada, aí esperei á entrega de premios, como 1º VET. B (si, xa estou noutra "liga").

Un saúdos rápidos e despedidas ata a próxima. Arranquei dirección Arteixo para xantar na quedada Jarnacha (cocido, por suposto).

DATOS:

🏃‍♂️ 26.4 km (1530m+)

⏱ 2.52.23 horas

💗 143 ppm

🏆 1º vet B (7º absoluto)

SENSACIÓNS:

Moi moi malas ao inicio da carreira ao ter esa dor no tibial posterior que, a día de hoxe (unha semana despois) parece que xa recuperado. E moi boas a partir do 2º avituallamento, finalizando a carreira a tope. 

ALIMENTACIÓN:

💦 3 Endurance Tailwind. Saín con un MelonLime e tomei dous máis (con cafeína) no avit. 2 e 3.

🏁 1 Recovery Tailwind chocolate

En ningún momento me sentín sen falta de alimento. Perfecto.



MATERIAL:

👟 Tomir 2.02. Fenomenal para este tipo de terreo.

🧦 Lurbel (definitivamente son os que mellor van). Xa teño encargado outro par en Marathon Running Shop.

🎽 Club AD JARNACHAS cunha térmica por debaixo (son moi frioleiro)

👖 Decathlon

⌚ Coros Vertix 2s (estou encantadísimo con él, podedes atopalo en Marathon Running Shop, na Coruña)

Cinturón: HG Abutres

Tubular e manguitos: De Tailwind (había fresco)




CLASIFICACIÓN:

Quito

  

   

 

  

 

Trail da Camelia (09.02.2025)

 TRAIL DA CAMELIA

A lameira de Vedra

Primeira carreira co meu novo club AD JARNACHAS, e a iso íamos, a puntuar coma club, pero dende unha semana antes, os efectivos foron caendo por diversas circunstancias e mesmo minutos antes da saida, un dos compoñentes "Álvaro da Chousa", aparecía cun dedo do pé que parecía máis ben un percebe. A cousa non pintaba ben, pero aló fomos, 4 valientes Jarnachas (Jano, Javi Rubio, Álvaro da Chousa e Quito Ponteceso).

O día amaneceu chuvioso e esperábamos un percorrido rápido pero á vez con moita lama. Non nos confundimos. 

SAÍDA

A saída foi rápida, cara abaixo e sen freos. Recordo pasar por debaixo das famosas oliveiras de Vedra, unha paisaxe única e moi ben conservada. 

A partires de aquí, a carreira segue sendo moi rápida, por sendeiros pegados ao río, con barro e bastante resbaladizos. Logo de pasar a algún corredor e corredora nos lugares "habilitados" para non caer ao río, cruzamos a Ponte Ulla e xa nos metemos no monte. Unha pequena subida que xa me empeza a gustar máis e que continua cunha baixada, ollo con elas, que está todo moi esbaradizo e, de novo, outra subida que nos levará pola igrexa/santuario de Guntián. A carreira segue sendo moi rápida. 

Imos subindo cara o mirador do Alto do Castro que, seguro que ten moi boas vistas, pero hoxe non se vé "un burro a tres pasos" con tanta néboa. Non recordo moi ben os corredores cos que ía. 

Na baixada, perigosa polo esbaradizo do terreo, e polo km 7.5, achégome ao grupo que levaba diante e recoñezo a Agustín Crespo (Galaico Trail Run) que me deixa pasar ao ir máis rápido que él. Minutos despois, miro cara atrás e vexo ao lonxe a silueta de Emilio Montilla (Castro Trail), que non sei se o adiantei nalgún lugar ou xa veu detrás miña dende o principio.

Volvemos de novo, ás beiras do río Ulla, un fermoso sendeiro xusto á beira del, rápido, moi rápido. 

Aquí, alcanzo a un pequeno grupo (3 corredores), no que recoñezo a Iván Montes (Club de Montaña Terras de Burón), Paco Muñóz (Castro Trail) e Fran Pascual (Castro Trail). Dende aquí e ata pasar de novo (de volta) a Ponte Ulla, vou a unha pequena distancia do grupo, ao rebufo, e así ata o inicio de tramo cronometrado, no que me vou cara adiante, chegando ao final de dito tramo, xusto por detrás de Iván e deixando a Paco e Fran un pelín descolgados. 

Pasamos a vía do tren véndonos todos pero cuns segundos distanciados e así pasamos o avituallamento. Cando cría que mellor ía, case me caio por culpa dun resbalón e consecuencia delo, teño un calambre no biceps femoral da perna dereita, que me deixa dolorido un bo tempo, ata que decido que o mellor é trotar amodiño e que o músculo vaia retornando ao seu traballo habitual. Pouco a pouco a cousa volve a fluir.

Antes de chegar ao punto de control, adianto a Diego Seoane (Brutanzos Team) que ten algún problema pero nada serio.

Saíndo da aldea de A Saíña, vexo a Iván Montes e dous corredores máis a uns 30 segundos. Tampouco parece que vaia tan mal con estas velocidades. E así ascendemos ao Pico Sacro. 

Un Pico Sacro que non se veía un "jameito" coa néboa e cunha mañá pasada por auga.    

E xa baixando, polo km 24-25, nun lugar que caíamos a unha pista ancha de zahorra e cun descampado á esquerda (prado), vexo a dous corredores que pouco a pouco me vou achegando a eles. Podo intuir as súas casacas, unha do Club Vértice e outra do GMTA-Chuvoners. Voume acercando ata que un deles mira para atrás, aí xa se acabou o chiste...

E así foron pasando os km e o tempo, intentando manter ese ritmo e a praza na que estaba ata chegar ao cartaz de "último km" que se me dou por mirar para atrás e vexo a uns 50m a Fran Pascual, case me da algo. Esa pequena subida que estaba facendo xa andando, tiven que apurar para que non me pillase e dende aí a meta fun a todo o que daba o corpo para chegar. 

Ao pasar de novo as liñas do tren, botei un vistazo cara atrás e xa vin que, a ese ritmo podía chegar a meta sen perder posición e foi o que así sucedeu. 

META 

Chego a ela cun moi bo sabor de boca, non só polo grolo de Endurance Tailwind de Melon-Lima que lle metín, senón tamén por finalizar desa maneira unha carreira tan rápida para min. Sentinme moi ben aínda con eses ritmos, e despexei as dudas de se algún día podería ser de novo "rápido".

Mollado e embarrado como estaba e despois de avituallarme nese avituallamento fin de carreira (unha delicia), comezaba a collerme o frío, pero tiña que esperar aos compañeiros de equipo ou a Xosé María que me tiña o chubasqueiro.

Finalmente, non puidemos puntuar coma equipo, xa que na meta apareceu Javi Rubio xa cambiado, seixa se perdeu e colleu polo trail curto e xa veu para meta e Álvaro, que xa marchara para Coruña, ao non poder coa dor do dedo do pé. Faltaba Jano que tardou un pouco máis do esperado en sair desa lameira que era o percorrido.
Ducha e outra vez de pinchos para a carpa ata que, sobre as 14.30 horas fomos xantar.


SENSACIÓNS:
Moi boas. Era a primeira carreira dende que aló por setembro o xeonllo me dera a lata e non sabía como ía responder. 

As Tomir 2.02 son un acerto neste tipo de circuitos. Agarre e estabilidade perfecta. Non dubidedes de probalas en Marathon Running Shop na Coruña. 

Moi contento polo ritmo que puiden aguantar e vendo xa o que podemos retocar para disfrutar desta nova tempada.  

Xa case pensando na seguinte, e iso é boa noticia.

ALIMENTACIÓN:

🍌💦4 Endurance Tailwind (2 neutros, 1 tropical -cafeína, 1 melon-lima). Auga e plátano en avit.

🍬1 Recovery Tailwind sabor chocolate ao finalizar

MATERIAL:

👟Calzado: Tomir 2.02
🧦Calcetíns Lurbel (estes son os que vou coller para esta tempada). Mercarei máis en Marathon Running Shop 
🎽Casaca: club AD JARNACHAS 
👖Pantalón: decatlon 
⌚Reloxio: Coros Vertix 2s (boa elección, podedes atopalo en Marathon Running Shop, na Coruña)
    Cinturón: HG Abutres
    Tubular e manguitos: de Tailwind

CLASIFICACIÓN:

Quito