As Lendas e Aventuras no Fogar de Breogán: junio 2023

Unha "muesca" menos,

por fin fomos a Chandrexa

Hai moitos, moitos anos que tiña esta carreira marcada e nunca lle "tocaba", ata este ano. Non o dudei, por fin podemos ir.

A cousa non pintaba moi ben, xa que o mércores antes, esguincei un nocello pero tiña que ir si ou si, ver esas montañas e carreira que tan ben falaban dela.

Tiña a intención de durmir no coche xa que dende Coruña a Chandrexa hai ou seus kms. Ao final, tiven acompañamento na viaxe e tamén na "habitación", o gran Rubén Espadas.

Ao chegar a Chandrexa, xa de noite, tiñamos unha aula esperándonos para durmir, con baño incluído no recinto. Coma nun hotel vamos.

Veña, imos ao tema.

Ás 6 da mañá toca a alarma para levantarse. Almorzamos nuns pupitres, tranquilamente e preparámonos para a carreira tranquilamente.

O día parece que ven con calor, pero pode que non tanto como pensabamos, xa que está un pouco nubrado.

SAIDA

Levando o nocello como levo, vendado e con medo a pisar mal, pois saio no medio do pelotón, a disfrutar da paisaxe e de levar un ritmo que me permita acabar a carreira sen escarallarme.

A saída pica para arriba dende o primeiro metro e o ritmo que poñen os de diante xa é de escopeta de balas. Vou detrás do grupo "élite" feminino (imaxe) ata aló polo km2, que decido ir adiantando, tendo un pelín de ritmo máis.

Pouco a pouco vou subindo postos, moi pouco a pouco.

Dende a saída vexo que non levo as sensacións que me gustarían, as pulsacións máis altas do normal co mesmo ritmo, o corpo que prefire andar en lugares que podía ir trotando, unha sensación de calor (isto era normal) que non estou acostumado, bueno, que menos mal que o obxectivo que levaba non era moi esixente.

Non tardo en dobrar o nocello, aló polo km5 e aquí comecei a pensar que, aínda me quedan 30 km e que o obxectivo é non acabar mancado principalmente.

Noto que nas subidas, andando, vou acercándome aos corredores de diante, incluso logro adiantar a algúns, pero nas baixadas, volven a pasarme, xa que vou case andando por mor de ferir o nocello.

Teño a sensación, pola paisaxe e o percorrido, que estou correndo por Asturias. Isto non é monte, onde acostumo correr, senón que isto é montaña. E así vou toda a carreira, pensando no fermoso e variado percorrido que nos ofrece a organización.

Chega un momento, xa non recordo que km, que podo distinguir ao lonxe a José Santiago dos Corzos de Ortegal, a Miguel Portela do Bestarruza e a Antón Doval do Toxos&Birras. Aos dous últimos logro collelos ata en dúas ocasións ao final de dúas subidas, pero escápanse baixando lóxicamente.

As baixadas fágoas sempre pensando en onde pousar o pé ferido, co que en poucos km comezo a ter algún músculo que se vai agarrotando ao non facer a pisada limpa.

Por momentos hai zonas que deixan correr que tamén se disfrutan e outras zonas, sobre todo baixando, que non saben onde pisas, chea de topeiras. Aquí era onde tiña máis precaución, e aínda así, algún que outro berro metín por forzar o nocello demasiado.

Recordo tamén outras baixadas con auga, que tamén baixei con moito coidado. Aínda así, estrañoume coller algún corredor por estas zonas, xa que o meu ritmo era pésimo.

No último tercio de carreira, logro xuntarme cun par de corredores. Un deles, do Cornelios, Diego Dominguez Crespo, ao que adiantara había tempo, pasoume coma un foguete nunha das baixadas e conseguín xuntarme de novo con él neste último tramo. A Diego recórdoo como único corredor que me pasou dende que aló polo km2 collese ese ritmiño que me levaría a meta.

No penúltimo avituallamento, en baixada, vexo de Jano do Jarnachas, que estaba seguindo á súa muller Alba. Alí levaba un ritmo que me gustaba para finalizar e logo de repostar auga, saio detrás desta parella de corredores. Cando a cousa picaba para arriba, fun pouco a pouco acercándome a eles ata facer un trío. E despois dalgunhas dúbidas e facendo un pouco a goma, decido forzar un pouco o ritmo. Consigo trotar para arriba e pouco a pouco vou deixándoos atrás. Chego a unha zona de subida onde fai un calor excesivo e onde noto un pouco de mareos, polo que baixo un pouco o pistón e miro cara atrás. Non lle saco moito, pero xa é unha distancia destacable.

Toca baixar, creo que cara meta. Xa deixei o último avituallamento atrás e non parei nel. Pensei, en calquer momento me volven a pasar baixando, pero o percorrido xa non era tan técnico e o meu ritmo era bo para chegar.

Xa vexo o arco da saída. Só queda subir ata a meta, pero non teño forzas nin para mirar cara atrás, polo que lle pregunto á xente que está animando se ven alguén por aí atrás. Tranquilízanme dicindo que non se ve a ninguén, polo que subo a última costa andando, que tampouco pasa nada. Ao chegar a meta, noto que me mareo un pouco, non sei se do calor ou do esforzo, pero xa estamos sans e salvos en meta.

O terceiro tempo, coma sempre, top.

Por certo, laveime en auga fría e non me sentou mal jajaj.

Finalmente na posición 20 e 4º veterán, por detrás de Maneiro que non o vin en toda a carreira.

DATOS: