Trail Polas Cabeceiras do Anllóns (08-03-20)

Día de penurias con

resultados favorables

Bastante cedo se houbo que levantar para ir correr a tan preto da casa.

Compartimos coche que tampouco temos que andar gastando e contaminando en exceso. Pois aló fomos, dende o parque de bombeiros e nun só vehículo, Martín Pardo, Roberto Vázquez, Pablo Mella e máis eu. Non paramos de falar para os escasos vinte minutos que nos durou a viaxe. Dorsais, cafés, saúdos, baño, cambiarse de roupa e para a saída.

O trail (31km) semellaba rápido para os 1300m+ que saldrían.

SAÍDA:

Saíuse amodo (cousa rara) e despois de estirar o pelotón polas rúas da Laracha, a entrada nos camiños xa foi máis tranquila.

Aos 3 quilómetros (si, en galego é con"q", non é un erro gramatical) xa se identificaba o grupo dianteiro do resto, polo que fun a rebufo que aínda quedaba moita carreira. 

Foi polo Qm5.5 nunha baixada moi resbaladiza, onde por dúas veces non me vou de cus, pero na última, sinto como o isquio dereito ten gañas de darme un tirón, polo que baixo con máis "delicadeza". Aquí dou conta de Cesar Rodríguez Ventureira, do Running Arteixo que deixarei definitivamente nas primeiras ramplas do cortalumes.

Aquí podemos calcularnos as distancias que nos levamos, sobre todo os do grupo de cabeza, posto que o resto do pelotón xa viaxaba máis lonxe. 

Por diante, David Alonso, Roberto Tuñas e Roberto Vázquez ían moi xuntos, cuns metros de distancia con respecto a Marcos Trelles e este outros tantos multiplicado por dous con respecto a min. 

Claro que as distancias enganan e cando saín do avituallamento 1, a cabeza levábame a recta toda de pista (1Qm). 

Aínda que non baixo ben, no lugar de Seixo, levo diante a poucos metros a Roberto Vázquez e a Trelles. Saltando un pequeno balado, en vez de pisar enriba del, a perna pasa para o outro lado, co conseguinte golpe contra as pedras do balado ca perna atrasada. Un golpe tan tan intenso que me mareo por un intre. Sigo andando e coxeando, pensando na retirada pero, "aquí non me van vir buscar" e continúo pouco a pouco ata que son capaz de trotar de novo. O ritmo é baixo e a dor intensa. A ferida comeza a sangrar. Vexo unha boa "rajada". Pouco a pouco voume mentalizando en, "se a dor non vai a máis, remato igual que non viñemos a Laracha para retirarnos".

Foi en Vilanova cando, ao cruzar a estrada, vexo a todo o grupo dianteiro compacto e que baixaran o ritmo (porque eu non o puiden subir). Foi un visto e non visto. A viaxe facíaa só ata que voltou a carreira a porse costa arriba, subindo ao Mirador de Santa Marta, onde volvo a enchufarme ao grupo, poñéndome incluso á par de Trelles e a poucos metros dos tres mosqueteiros. Chegados arriba, está o avituallamento 2, no que pido un vaso de auga que tomo de golpe. Está fría, moi fría. Tanto que aos poucos minutos noto que o estómago se me revolve de tal forma que un quilómetro máis tarde teño que parar porque algo se producira na parte traseira do meu corpo. Menos mal que levo sempre papel hixiénico. Aquí xa perdín toda esperanza de loitar por algún caixón do podium xeral. Na miña vida me pasara tal cousa. 

Continuei como puiden e dende ese Qm16 ata o 26, levei unha cantareira producida polo  meu estómago. Nin podía comer nin beber e só estaba desexando que isto rematase. 

Pasei o último avituallamento en San Cristovo, onde non parei. Comezaba a sentirme un pouco mellor. Non ollaba participantes nin por diante nin por detrás

.

Á cabeza venme o rápido que deben ir os de diante, posto que o circuíto dábase para iso. 

Foi polo Qm26, no último anaco de desnivel que quedaba para chegar a meta cando vexo de novo a Marcos Trelles ao fondo. Pouco a pouco voume achegando a él ... ata que mira para atrás e me ve (estaba a 40 metros del). Non tardou o percorrido en poñerse cara abaixo e foi coma se o comese a terra. Non se volveu saber máis del. 

En nada estábamos enlazados os do percorrido curto e o longo. Isto fai que me anime e aumente o ritmo e os ánimos que dan as e os participantes fan que dea un pouco máis. Pouco antes de cruzar o río, recordo que me dou un subidón de la virgen e pouco máis fago unha desfeita no paso do río (perdoádeme as e os que alí estabades). Saín do río fresco coma unha troita recén pescada e con moitas ansias de chegar a meta. Aínda tiña esperanzas de que algún de diante "reventase", pero non foi así. 

Chegamos a META por fin.

Visita ao baño, falar un pouco (gustaríame máis), ducha en auga quente (que se agradece moito) e visita á ambulancia para mirar ese corte na tibia. Desinfectar ben e unha grapa que levo de agasallo.

A partir de aquí, marchamos para o comida do día de Patrón de Bombeiros que ben a merecía, aínda que o estómago estaba máis revolto que o mar nun día de temporal. 

Curas no hospital para 7 días. 

CONCLUSIÓNS:

Non viña eu moi motivado. A noite paseina mal e parecía que me custaba levar un ritmo óptimo.

Finalmente o grupo de cabeza non foi moi forte, pero as desgracias varias fixeron que non se poidese facer máis, que creo que podería.

Un quinto posto na xeral e un 1º posto en veteráns A non está nada mal.

MATERIAL EN CARREIRA:

- Pantalón e camiseta:  salomon S-LAB

- Zapatillas:                 salomon S-LAB ultra 2

- Calcetíns:                  lurbel
- Outros:                      tubular de obsequio da carreira

COMIDA E BEBIDA:

- Isotónico:                1 soft de Tailwild cola

- Xeles:                      1 amix cafeína

                                    

- Avituallamentos:      1+1 vasos de auga

quito

Maratón do Castelo (Quiroga) 15-02-2020

Voltamos á festa do trail galego en Quiroga

Coa carreira metida na cabeza dende había semanas, xa que era a primeira do ano e comezaba a atoparme ben, por non dicir moi ben, estaba desexando que chegase o día. 

Cunha accidentada última semana, achégome a Quiroga grazas a David Alonso, un xoven trailero que promete chegar alto. 

Recollida de dorsais, cea con Pablo Mella, Diego Couto, Martín Pardo e para a camper deste último durmir. Antes, preparar a equipación para ter todo listo ao levantarse.

Durmín moi a gusto e almorzamos en hora (cousa rara). O día prestábase en canto ao tempo, non facía moito frío, pero sí me inquietaba unhas molestias que traía dende onte (venres) no biceps femoral. Xa nesta noite pasada estaba a darlle voltas cómo me podía afectar e cal sería a estratexia a levar. 

Xa na liña de saída, e vendo ao persoal, decido retirarme a un segundo plano e levar un ritmo constante que oscilaría entre os 7:00 e 6:50/km. 

SAÍDA:

Coa mente no que quería facer, vexo como co asubío da saída pásanme corredoras e corredores por todos os lado. Cando entramos na primeira costa arriba, levaría máis de 100 participantes diante miña. Claro que, logo se poñen a andar e comeza a facerse tapón. Este último non o esperaba tan grande, pero unha vez en pista ancha, todo volve ao seu sitio.

Continúo "trotón" e mesmo coincido co meu compañeiro Roberto Vázquez e Victor Maneiro. Pasado o avituallamento 1, no que non paro, vou progresando pasiño a pasiño. Antes de chegar ao alto da Torca, atopo a varios corredores do ultra que ían ao seu. Comezamos a baixada cara Outeiro e atópome con David Alonso, que o daba por cabeza de carreira. Parece que os primeiros levan un ritmo demasiado alto e decidiu baixar cómodo. Chegamos xuntos ao avituallamento de Outeiro, do que saiu antes, pero que en nada o volvín a coller. O ritmo que eu levaba non era o que él quería, polo que andivemos intercambiando as posicións durante quilómetros, dependendo de cara onde tirase o camiño. Creo recordar que ante de Rugando adiantamos a un corredor, non estou xa moi seguro.

Chego ao avituallamento de Rugando diante del e decido non parar (posiblemente foi un erro), continúo ao meu e ritmo e entre este avituallamento e o de Paradaseca, quito de diante a 2 corredores. Alguén me dí que vou terceiro. 

Pouco antes do avituallamento de Paradaseca, comezo andar un pouco, para descansar e coller folgos. Paro para comer algo e coller auga, continúo, non queda moito, pero queda bastante ajjaaj. 

Quedaban 5 Km, case todos de baixada, comezo ben, pero pouco a pouco os cuadriceps comezan a resentirse e non baixo cómodo, tanto que o ritmo comeza a baixar.

Pasamos O Castelo e continuamos, non queda prácticamente nada, xa se ve Quiroga ao fondo e o camiño ábrese para entrar nunha pista, moi preto no bucle de volta (o que se repite da saída) e escoito un "Que tal Quito", coñooo, cando miro para atrás, aí estaba David Alonso, todo pancho e case sen despeinarse. Colleume de sorpresa, cando xa estaba saboreando o 3º posto da xeral. Pois nada, vaille dando. Dende aquí, a miña inquietude xa eran os que viñan por detrás, por si acaso traía sorpresa, mentres vía cómo David ía collendo pouco a pouco distancia. Por fin comezo a ver a gasoliñeira e era tempo de volver a mirar atrás, non fora ser, pero non, non se aveciñaba ninguén e así foi como por fin vexo a tan ansiada meta. 

O resto creo que xa non importa, porque todos o sabemos, aproveitar o avituallamento de meta, ducha, charlar, podium e comer. Si, comer ás 17:15 horas da tarde, antes non quería entrar a comida (quizáis outro erro), pero a carreira xa rematara. 

CONCLUSIÓNS:
Contento porque a estratexia funcionou á perfección, baixando en 7 minutos o tempo do ano pasado.
O de quedar sen ese 3º posto, unha anécdota máis, posto que algún ano me saiu ben a min e outros non tan ben. 

MATERIAL EN CARREIRA:

- Pantalón e camiseta:  salomon S-LAB

- Zapatillas:                 salomon S-LAB ultra 2

- Calcetíns:                  recordo do Trail das Bestas (erro)

- Mochila:                    salomon sense ultra 5

                                  * levei 4 softs, 2 cheos de isotónico + 2 con polvos isotónicos que

                                         enchín en Outeiro (mellorable esto)

COMIDA E BEBIDA:

- Isotónico:                Tailwild cola (4 softs)

- Xeles:                      1 overstim-s anti oxydant (verde)

                                 1 energy up caffeine 

                                     * levei máis xeles, o cal inclúe máis peso

- Avituallamentos:      (2) plátano, améndoas, patacas, spetec

                                (4) plátano, laranxa, frutos secos

podium veteranxs A

Quito