Trail das Bestas -03-11-2019-

A Escocia galega

fíxose dura

A ver se non me espallo demasiado.

Alí aparecemos o domingo á mañanciña, na área recreativa A Veiga no concello de Muras. Un día de inverno, con choiva, vento e neboa. 

O maratón da SalomonUltraPirineu debería ser a última carreira do ano, pero xurdiu a posibilidade de ir ao Trail das Bestas a alí estabamos. 

A semana que remataba non foi moi propicia para esto do deporte. Un curso de formación intenso, unido aos ricos xantares e ceas, pouco descanso nocturno e a falta de activación e adestramento fixo que non chegase nas condicións que me gustaría. Na cabeza andaban dúas posibilidades, 1) un plantexamento conservador para dar todo nos últimos 7 km e, 2) o corpo podía estar para 30km. Xa vedes que son contrapostos por completo.

Bueno. Café ás presas, cambiarse e coller dorsal. Xa é hora da saída e para non aburrirvos moito, vou intentar ser breve.

A choiva está facendo acto de presencia, polo que o spiker invítame a que sexa eu o que saque o gando de debaixo da carpa. Aló vou de valente. 10, 9, 8, ..., 3, 2, 1 arrancamos. Como me atopo diante de todo, saio cómodo. Nas primeiras rampas xa se pon en cabeza o "Rei do monte galego", o barbas non tarda en impor o seu ritmo. Tras del varios kamikazes, pola miña cabeza pasaba o de sempre ... "isto está comezando, tranquiliño Quitiño que xa verás como van caendo". 

Efectivamente, polo km 5 cada un xa está no lugar que lle toca polo ritmo que leva. Arca ao seu, un trío moi fortes perseguíndoo (Iván Barreiro, Edgar Franco e Iván Redondo) e a continuación a grupeta na que vou con David Eiroa, Pernas, David Alonso, Victor Dominguez, Pablo Conde, Aitor Franco, Álvaro Iglesias, entre outros. 

Polo de agora, todo vai sobre rodas, en liñas xerais levaba na cabeza levar un ritmo cómodo e a partir do km 30 darlle candela ao corpo, pero ...

Retorzo o nocello tres veces (que recorde), paro mexar unha vez e logo outra. Isto non é normal. Non atopo o ritmo dende o primeiro momento pero aínda así estou diante.

Pouco a pouco vou poñéndome nos postos dianteiros (3º, 4º, 5º e 6º). Vai caendo xente do grupo ata atoparme un bo anaco con David Alonso, Eiroa e Iván Redondo. Cae do grupo Eiroa e súmase Iván Barreiro que ía por diante. Polo km 25 atopo un ritmo bo xunto con Iván Redondo, deixando uns metros por detrás a Iván Barreiro e no que comeza a escaparse por diante David Alonso que vai moi cómodo. Por unha vez penso no 3º ou 4º posto, pero aquí comeza o erro.

Comezo a pensar na carreira cos outros corredores en vez de pensar na miña carreira. Está claro que houbo un desgaste neste punto, no que David Alonso se escapaba por diante, Iván Barreiro se quedaba e Iván Redondo aguantaba. E isto qué fixo? pois que chegara ao km 30 e dixera "ata aquí cheguei". Nese intre ía con Iván Redondo que, logo dunha breve conversa, tira para adiante ao que se une Iván Barreiro. Se quero chegar a meta teño que baixar o ritmo e xa o corpo ía completamente roto, así que bye bye e esperamos que ese pouco ritmo nos vaia levando. E así foi, a duras penas chego a meta. 7 km nos que non me adianta ninguén para sorpresa miña. Entro en meta na 6ª posición, branco coma o leite e co corpo roto completamente. Había tempo que non chegaba tan destrozado.

Logo, o mellor de toda a carreira, a postcarreira (aquí si que non sufrimos). Conversar, xuntarse cos coñecidos e coñecidas e atopar xente nova con quen falar. Este é o espiritu trail. 

Callos, larpeira, cervexa e moita lingua.



Comida de carreira:

Durante as 3 horas 42 minutos de carreira, metinlle:
 - 4 bidóns de isotónico
 - 4 xeles overstims
 - 1 xel victory endurance
 - Un cuarto de laranxa

Para reflexionar:

Unha 6ª posición e grazas, puido ser pior. Aínda que poida ser unha boa posición, creo que debería estar máis arriba, por iso me queda unha sensación agridoce que me fai reflexionar. 

Non chegábamos xa no mellor momento nin estábamos preparados para esta carreira. O cansancio acumulado da tempada, a última semana de curso, non adestrar, non durmir e non comer adecuadamente, deron como froito esta carreira. 

A decisión dende o día de hoxe que estou a escribir esta crónica é que non se compite máis nesta tempada. Descansaremos unhas semanas e miraremos as carreiras do ano que ven.

Temos todo novembro para desfrutar do monte cos amigos e amigas. Quizáis unhas saídas grupais non nos fan nada mal.

Quito

Trail SalomonUltraPirineu 2019 (56km - 2800m+) 05-10-2019

A Salomon Ultra Pirineu chama a atención dende o primeiro momento que escoitas falar dela e da publicidade que ten por detrás. Estos cataláns saben enganchar e saben vender. 

A viaxe comezou xa hai meses e os compañeiros/a que levaba déronme todo feito. JabyRubio, Valen e Moss foron os mestres de ceremonias desta viaxe. Dende o primeiro momento fixemos boa piña e as risas e anécdotas non pararon de sair.

Con 2 días de antelación saímos cara aló. Aclimatarnos aos 1000 metros nos que está situado Bellver de la Cernadya, unha vila preciosa na que o máis pobre da aldea debe ser o máis rico da comarca. Paisaxe de montaña por todos os costados. Dicir que chegar do aeroporto de Barcelona ata esta vila tivemos que sacar a carteira varias veces, algo así como cando estás de borracheira e todos queren pagar e ao final tes que tomar tantas consumicións coma xente hai na cuadrilla. Pois iso, xa non sei se foron 4 ou 5 peaxes, que ven sendo uns 30 euros. 

As anécdotas foron moitas, así que non me lío.

Venres á tarde, recollida de dorsais e "mercadillo" do corredor en Bagá, centro neurálxico da carreira e ónde comezaban e finalizaban as probas raíñas da Ultra e da Sky. Aquí quedamos con dous grandes corredores como son Esther e Iván Redondo (PakitaTrail ou Os Pakitos, como lle chaman algúns). Pasamos unha tarde estupenda pero a carreira comezaba moi cedo e había que arrancar para Bellver, cear á hora do bocadillo e meterse na cama á hora da cea, non sen antes preparar mochila e material para a carreira. A saída do trail dábase ás 6 da mañá, co cal sobre as 5:15 horas queríamos estar na saída e polo tanto había que levantarse ás 4:00 para almorzar e pasar polo WC.

O planning foi levado a raxatabla. Ás 5:15 xa estabamos na liña de saída. O que escribe levaba "dorsal amateur-PRO" (cágate lorito) que ven sendo algo así como dorsal preferente e podía sair no caixón dianteiro (esto debíase a que tomaban como referencia determinados puntos ITRA). O resto do equipo pasou á zona "dos comunes", zona á que me fun eu tamén durante un bo anaco antes da saída, aburrido de estar case só debaixo do arco de saída. 

Os nervios palpábanse entre as corredoras (moitísimas) e corredores. 

A CARREIRA:

Sitúome na liña de saída, xusto ao lado de Tofol Castañer (un dos claros favoritos e pertencente ao equipo Salomon Spain) e seguidamente de Oihana Cortazar (favorita feminina). Por alí tamén andaba Samuel Dávila (Inverse) e André Rodrigues (Prozis). Todos/a coñecidos das revistas de trail e das redes sociais e claros favoritos que, a posteriori así foi. 

O sair diante nestas carreiras é importante, máis que nada para adaptar o ritmo e ter menos posibilidades de caer pola multitude. Pero non pasaron dous quilómetros (nunha estrada asfaltada e ancha para sair da vila de Bellver) cando comezaron a pasarme por ambos lados xente coma foguetes. Eu ía a un ritmo de 5:10-5:30 e non daba crédito. Así foi que cando veu a primeira pendente esa xente xa ía andando en zonas que aínda se podía correr. E claro, entre tanta multitude de xente é máis difícil adiantar (935 inscritos). E non só iso, por estos lares, é moi raro que te deixen adiantar aínda que leves mellor ritmo, senón que "te buscas a vida" para adiantar. Non me preocupou moito esta situación, posto que tiña a estratexia clara dende había días (continúa máis abaixo).

A ESTRATEXIA:

Dividín a carreira en 3 partes:

1.- Dende a saída ata o punto máis alto da carreira, aló polo km18 ou incluso ata o avituallamento 2 (km24). Obxectivo: 3 horas. Non mancarse nas baixadas e tomalo con tranquilidade pero sen perder moitas posicións. 

2.- Iría dende o avit2 ata o avit4 (km 44). Nesta parte da carreira tiña previsto aguantar un ritmo constante sen sufrir e ir consumindo km pensando na última parte.

3.- Iría dende o km44 ata meta (km56). Aquí era onde comezaba a carreira para mín. Tiña que chegar con pernas suficientes para facer un trail rápido de 12km, sabedor que, a partir dese km44 non todo o mundo é consciente de que falta aínda moita carreira e é onde sufre. 

CONTINUAMOS COA CARREIRA:

A partir do km4 cando comezan as primeiras costas, comezo a adiantar de forma constante e sen forzar a unha cantidade de corredores e corredoras, sempre que o terreo mo permite. Xusto pasado o Mirador de Cap del Ras, onde se anchéa de novo a carreira ao entrar nunha pista, a distancia co grupo que nos precede é grande. No meu mini grupo imos un inglés, un francés, eu (un galego) e ... bueno, que non é un chiste vamos, e un pouco máis atrás varios corredores máis. Nun punto aparecen balizas por dous lados, unhas que tiran máis adiante cara abaixo e outras á esquerda que tiran un pouco cara arriba. O inglés colle cara a esquerda preguntando algo (eu "nin papa" do que dí, pero sigo tras del, e o francés fai o mesmo. Máis atrás vemos que o grupo perseguidor tamén nos sigue, así que decido meterme diante e impor o meu ritmo. 

Non as teño todas conmigo e pregunto si realmente é por aquí, o cal o inglés "balbucea" algo e o francés tamén se pregunta o mesmo ca min. Non tardamos en quedar sós. O grupo de atrás debeu dar volta. Nun cruce vexo unha sinal por atrás. Paro e vexo que está indicando en sentido contrario, polo que estamos nun track equivocado. Damos volta a fume de carozo. Eu paro a facer as primeiras necesidades de carreira. Ao chegar ao punto problemático vexo que está un voluntario e que puxera unha sinal de "X". Bueno, xa era tarde. Non sei nin o que perdín, nin a cantidade de xente que me volveu a adiantar. Incluso pensei en ver aos meus compañeiros Valen e JabyRubio. Aproveito a adiantar coma un "foghete" pola pista abaixo e chego por fin ao primeiro avituallamento. Estaba no km10 e eu xa estaba con 12 e pico. Bueno, encho de auga e para adiante. A cantidade de xente que había no avituallamento xa me dicía que estaba bastante atrás. 

Viña agora unha das partes máis temidas da carreira, uns 11km con 1164m+ e chegando aos 2500 de altura. Sigo adiantando postos e comeza a facerse de día. Chegado a un collado, podemos ver o amencer xa por enriba das nubes. Unha preciosidade de vista. O camiño faise perigoso por momentos e xusto ao chegar aos 2000m+ sufro unha especie de mareo espontáneo, polo que decido andar despaciño na subida. En canto se pon horizontal o sendeiro comezo de novo a trotar. E así chegamos á cima e comezamos o descenso, moi rápido por certo e perigoso por momentos. Cando me dou conta xa estou no avituallamento 2 (Agulló).  Encho de auga, un anaco de laranxa, outro de plátano e unha presa de cacahuetes. Un avituallamento rápido e saímos del por unha pista ancha. A carreira vai moi estirada, pero sempre tendo unha referencia por diante. Pouco a pouco vou clavando obxectivos e vanse cumprindo. 

Baixando polo km30 e indo nun grupo de 4 corredores, un deles tropeza e dá coa cabeza contra unha pedra. Queda medio "liló" axudámoslle a incorporarse e facémoslle unha valoración. Dóelle a cabeza polo lado dereito, mais ten un corno no lado esquerdo. Quéixase do cóbado esquerdo, máis ten o hombro dese lado completamente magullado. Decide seguir e aos 20 metros volve caer. Parece que anda medio aturdido, continuamos andando un pouco ata que o compañeiro decide que se queda con él e nós continuamos a baixada. 

Pouco antes de chegar ao avit3 (Estana), unha corredora cae de bruces no bosque. Axúdolle a incorporarse e ver cómo está. Nun principio dime que ben e que continúe, ata que a vexo chorar. Volvo a querer axudala pero cun berro vótame dalí a fume de carozo (tiña xenio carallo). 

Saímos do avit. de Estana. Parece que imos un gran número de corredores xuntos. Creo que levan mellor ritmo ca min por eso me collen e me pasan no avituallamento, mais en carrreira non vexo que ninguén me adiante. 

Comezo a baixada cara Martinet (avit4), nalgunhas zonas algo rota e noutras podendo voar. 

Aquí sí comezan a adiantarme varios corredores. Ao chegar ao avituallamento, vexo que deben ser da zona, posto que coñecen a moita xente que alí se congrega. Saímos do avit. rápido, queda o último empurrón e o que en teoría debía explotar o que me quedase dentro. Saio trotón, aínda con tranquilidade, comendo e bebendo o plantexado. Nunha destas, tropezo e voume cun xeonllo a unha pedra. Aínda que é doloroso e vou coxeando un bo anaco, consigo recuperar e recuperar ao corredor que perseguía, polo que soamente foi un susto. 

"Os da comarca" adiántanme con facilidade no terreo á beira do río, terreo prácticamente chan. Van a bo ritmo. 

Polo km46, e despois de parar de novo por unha pedra na zapatilla, decido votarlle o último xel e comezar a marcar un punto máis no ritmo que levaba. Parece que da resultado. Cando o perfil se pon en positivo, vou acercándome aos corredores de diante. Comezo a coller ao "miuras" da comarca que, despois de sair da civilización e meterse no bosque costa arriba, parece que flaquean. Polo km50 do caza ao francés que se confundira comigo aló polo km9 (logo falo del) e pouco a pouco vou avanzando nos postos. Unha forte subida antes do avit5 (Nas) favoréceme e adiante a 3 dun tiro, simplemente andando.

Avit5 (Nas), 5km para meta. Encho medio litro de auga e poño o "modo automático". Comezo a pensar no estilo da zancada e ela soa vai collendo o ritmo desexado. Nótome rápido, aínda que un cuadriceps avísame de posibles calambres. Vou estable pero sen baixar o pistón. Sigo adiantando aos da "comarca" e algún máis que vai reventado. Comeza a baixada cara Bellver e aínda me da tempo de pasar á que sería 2ª feminina absoluta, a xermana Kerstin Engelmann-Pilger que vai rota pero que lle quedan pouco menos de 3km. Xa se ve ao fondo a meta, e tamén 2 corredores máis aos que poño por obxectivo. Collo a un deles que xa non pode máis e o outro dase conta de que veño e da todo o que pode por chegar a meta. Acaba exhausto. 

Agora chego eu. Feliz coma unha perdíz e pensando que fixen unha moi boa carreira.

Hidrátome e saúdo aos corredores que alí estaban. Recibo felicitacións de varios deles que me felicitan polo último tramo. Sospeito que son os que adiantei despois do avit. de Martinet (o da comarca).

CHEGA O POST-META:

Despois de tirarme no céspede que invitaba a elo e debaixo dunha árbore que daba unha boa sombra é cando collo o teléfono e vexo infinidade de whatsapps, messenger, tuíteres, ... dando a noraboa pola carreira. Parece que a xente estivo seguindo a carreira. Eso gústame. 

É pois cando vou mirar a clasificación e non dou entrado na aplicación nin na web. Decido preguntar a estas e estos amigos e dinme que quedei no top20 e 5º veterano. Non mo creo e decido preguntar a máis que me confirman o dito. Súbeseme polo corpo un escalofrío que me fai sentir moi ben e orgulloso da carreira. Nin mo imaxinaba. 

O whatsapp tamén me sirve para poñerme en contacto cos meus compañeiros e compañeira de fatigas. Javi e Valen preguntan cómo é o percorrido que lles queda. Van ben, tanto que ao final clavaron o tempo que tiñan previsto. Esperei por eles no avituallamento de meta, onde conversei con moitos atletas chegados de todas as partes do mundo. 

Chegan Valen e Javi e despois de que comesen algo e se hidratasen, agora sí, imos ducharnos e tomar as cervexas da recompensa. Temos que esperar a Moss e darlle un bo recibimento. E así foi, voltamos á meta e alí compinchámonos co spiker que lle deu unha entrada triunfal. Despois viñeron as conversas e fotos con Tofol Castañer e claro está, despois viñeron máis cervexas e cea, todo relacionado coa maravillosa experiencia desta SalomonUltraPirineu2019.

O FRANCÉS:

Fago unha mención especial porque él (o corredor francés) foi un dos que se "equivocou" comigo no km9 collendo o trazado da ultra. Dende aí, fomos coincidindo en carreira e compartindo algún quilómetro (máis ben moitos quilómetros).

Sempre era eu o que o collía e adiantaba en moitas ocasións, e él adiantábame nos avituallamentos, cando eu paraba por algunha pedra na zapatilla, cando paraba abonar a terra e esas cousas ... Tiven que ser un pesadelo para él.

Tal foi a nosa atracción que pensei que estábamos abonados a rematar xuntos, pero houbo un punto de inflexión, o km49-50 onde, cando mirei para atrás non o vín e xa decidín non esperar por él. Era tamén de dorsal amateur-PRO, Mathieu Leclercq. Nunca pensei en rematar diante del. Levaba sempre un ritmo constante, tanto nas subidas como nas baixadas, parecía un corredor experimentado nestas carreiras.

CONCLUSIÓN DA CARREIRA:

Carreira moi rápida. Notei a altura a partir dos 2000m+, cun lixeiro mareo durante uns minutos. 

O de adestrar a ras do mar non axuda moito. Levaba ben plantexada a carreira así como a comida e bebida.

A balizaxe quizáis me sorprendeu polo distanciadas das balizas e nalgún caso custaba ver. 

A saída moi chula pero quizáis a meta algo descafeinada, ao estar apartada da vila e non sentir esa "euforia" de chegada con xente ao redor, como puido ser en Bagá (creo)

MATERIAL EN CARREIRA:

Zapatillas: Salomon S-Lab ultra 2

Camiseta e pantalón: Salomon S-Lab

Mochila: Salomon sense ultra 5

Calcetins: Kalenji 

Quito

Trail de Vilatuxe 2019 (09-06-2019)

A serra do Candán

nas terras de Lalín

Pois aló fomos, descubrir novas serras, novos camiños e novos sendeiros. 

Nesta ocasión, tocou ir con Manu Ramos e Moncho Muíños. A compañía non podía ser mellor. 

As sensacións non son as que me gustaría levar, pero si estamos inscritos e podemos ir, facémola aínda que sexa andando. Non foi o caso, pero unha forte dor nos sóleos e no lombo, non eran as mellores cartas que podía levar. 

Despois de que o gps nos levase ao sitio, parece que chegamos con algo de tempo (case temos que montar nós a saída). Deu tempo para votarlle unha pequena sonata no coche.

Aínda que chegamos con tempo, coma sempre, á hora da saída andamos con presas (que si me falta unha cousa, que si me falta outra, ...). 

Pois aí estamos por fin, na SAÍDA:

Con grandes traileros xa na primeira liña e saudando a diestro e siniestro a corredoras e corredores, poñémonos en segunda liña que é a que debo coller tal e como me atopo de físico e ánimos. Na foto, un amigo virtual (Kike) que por fin nos vemos "en directo".

Dase a saída, e aquelo parece un día de rebaixas, xente adiantando por onde pode mentres intento ver o chan para non esnaquizarme xa na primeira pedra. A saída é cara arriba e decido levar un ritmo moi suave pero constante. Non tardamos, e digo tardamos porque me acoplo a Manu Ramos, en adiantar pouco a pouco posicións desas e deses que tanta presa tiñan nos primeiros segundos de carreira. Pouco a pouco o pelotón vai facéndose lineal e a alongarse. O ritmo dianteiro debe ser terrible.

Entre a xente que atopo hai varios indios (parece que é a tribu máis extendida nestos momentos polos montes galegos). Nas baixadas parece que me atopo algo mellor e avanzo un pouco, pero vou perdendo fuelle nas subidas. 

Tras varios quilómetros, atopo a José Ángel Bautista (sobre o km 8), que me sorprende collelo, aínda que unha vez intercambiado palabras, dime que o ritmo dianteiro era moi forte. Imos nun grupiño pequeno durante varios km. 

Aínda que chego diante no avituallamento onde estaban as "nenas pandereiteiras", co desnivel José Ángel comeza a impoñer un ritmo máis forte que non quero seguir. Pouco a pouco vai desaparecendo no horizonte. Eu vou adiantando algún que outro corredor e vou perdendo de vista aos que me preceden, polo que o ritmo tampouco é malo. Pouco a pouco voume sentindo mellor.

Chego ao avituallamento de Zobra, onde paro para encher de auga e meterme algo na boca. Dende aquí era onde dicía eu que comezaba a carreira. Aínda que a primeira parte non foi o ben que quería, tampouco foi tan mal.

E así foi, sobre o km 22 e o 26, vou collendo a Estivel, Luís Calvo, Alberto Iglesias. Pero é que antes destes km foi Iván Pimentel, Barral, Picos, ...

Chego ao avituallamento da Moa onde encho de auga. E dende aquí, algo sucede no corpo que me atopo cómodo correndo e con gañas. Como se tomara a poción máxica de Asterix e Obelix, comezo a voar. Sobre o km 28 vexo no outro lado do monte (uns 800m) un grupo de 3-4 persoas e decido ir a por eles. O que me sucede moitas veces a min (que me collen faltando poucos km para meta) hoxe pode darse á inversa. Cada paso que avanzo, mellor me atopo e cando me dou conta, vexo que estou a 50 metros dun corredor que coñezo, era Montilla (era polo km 32). Aí xa ía desbocado, polo que o pasei coma un foguete, pero é que uns 50m diante del ía Carlos Bardanca e Eduardo Sotelo, que tamén os pasei no aire. Estaba convencido que podía levar ese ritmo ata o final e así foi.

Chego a meta en 3:42:06 e top 10.

Remato moi contento pola carreira e como rematei. Aínda hoxe estou pensando qué foi o que me dou esa sensación de voar nos últimos quilómetros. 

Por suposto, quedamos a tomar as cervexas, aos podiums e a rica paella que nos tiña preparada a organización nese lugar tan fermoso que é a carballeira e a praia fluvial. Para repetir, tanto polo percorrido como pola organización, como polo ambiente e polo lugar.

De volta aínda tivemos tempo de comentar as xogadas e parar en Ordes tomar uns cafés. 

Un día extraordinario.

Quito

Travesía do Xalo (05-05-2019) #Dezanosdemonte

Un ano máis fomos á festa do Xalo.

Tiña boas sensacións durante toda a semana e o domingo presetábase ben. Aínda que menos corredores que outros anos, a carreira non defraudaría e sobre todo nos primeiros postos estaría a cousa interesante. Unha incógnita de qué pasaría cos Fernandos (Arca e Cancelo) que viñan de facer o ultra do Lor. Eu apostaba por Carlos Bardanca seguido de Moncho Muíños. 

SAÍDA:

E comezou a carreira. Por diante teríamos 18km con 1200m+ e unha incógnita de por onde pasaba o percorrido. Co que me dicía o corpo, decidín ir ao meu ritmo e a ver qué pasaba. Xa nas primeiras rampas fórmase un grupo de 10-12 corredores que toman a inciativa e no primeiro xiro á dereita (cando collemos por debaixo la liña eléctrica) distingo a Carlos Bardanca, Moncho Muíños, Luciano e Diego Bermúdez entre outros. Diante miña levaba a Manu Ramos cun ritmo constante. Pouco antes de coroar por aí e antes da baixada cara a aldea do Xalo, parece que me sinto mellor cun ritmo un pouco máis alegre, polo que adelanto a Manu e déixome ir logo cara abaixo, posto que xa ían sacando distancias o equipo dianteiro.

A subida ao monte Xalo faise dura e bonita á vez. Atópome ben e vou collendo ritmo e posicións. Algún que outro corredor vai caendo pero será na pronunciada baixada do Petón, onde adianto a Luciano e vou collendo distancias visuais cos que vexo por diante. Será nunha das pistas onde logo distinguir a Moncho, Bardanca e outro acompañante. Supoñño e espero que sexa o grupo de cabeza. 

Pouco a pouco vóulle restando metros, sobre todo ao 3º acompañante do grupo, que parece que vai cedendo distancia con respecto a Moncho e Carlos. Por detrás non vexo rastro de ninguén. Aínda que atopo ben, a cabeza dime "tranquilo que queda moita carreira" e tendo moi presente aínda o que sucedeu no maratón do Castelo (Quiroga). 

Será sobre o km 10 cando dou caza a Alberto Carou que era o que me precedía. Do dúo dianteiro nen rastro. 

Nin rastro ata a subida de Star Wars que, ao levantar a cabeza, vexo aos dous magníficos a nada, un metros por diante miña. Volve a pasarme pola cabeza o de "tranquilo que queda moita carreira" e "esa non é a túa carreira", así que continuo co ritmo que levaba e intento manter a calma. 

E, efectivamente, ao chegar a pista e en plano, na pista que levará despois á urbanización do Xalo, a distancia era considerable, tanto que case chegando á urbanización, levaba a Bardanca a uns 150 metros e de Moncho nin rastro. Parece que dera o achazo definitivo. Por detrás, non vía rastro de ninguén, polo que na cabeza xa ía pensando nese 3º posto que me enchía de ilusión.

Xa descendendo cara Castelo, no último tramo por debaixo da liña eléctrica, logro ver a Bardanca que xa parecía imposible collelo. Pero para sorpresa miña, volvo a ver a Moncho e Carlos nun bonito lugar, na subida dos pinos antes de coller camiño directo á polideportiva de Castelo. Alí as distancias estaban clara. Moncho case coroando ese tramo, Carlos a media subida e eu comezando a mesma. Se esas eran as distancias e os tempos, soamente tiña que coller a distancia visual no medio e arriba, para saber o que me esperaba por detrás. E así foi, pero cando cheguei ao final do tramo non atopei a ninguén no mesmo, así que ata meta sen mancarse. A alegría corría polo corpo ata a entrada en meta. 3º posto e subida ao caixón do Xalo. 

Despois da ducha e conversas cos corredores e corredoras, chegou o turno do cativo da casa. Participou na súa carreira e, aínda que non quería, ao final pasouno bomba e disfrutou do churrasco en familia. O que máis lle emocionou foi ver a Jose Touriñán co que sacou unha foto. 

E ata aquí a crónica da X Travesía do Xalo que, aínda que tarde, fíxena como deus manda.

   

  

                                                                 

ToxizaGranTrail 42km 07-04-2019

Mondoñedo converteuse

na capital da tribus galaicas

Vou colléndolle gusto ao de ir durmir ao lugar da carreira (para as que vou, tampouco é moito pedir). Un ambiente trailero, onde da gusto ver a toda esa xente tola que adoece por ir escarallar o corpo ao monte e encherse ben de barro (si xa, se fose para ir traballar non ía ninguén ...).

Bueno, que nos acercamos recoller o dorsal e xa fomos quedando para ir cear, unha cea con mestre de ceremonias e todo, o gran Victor Maneiro fixo de Toro Sentado e montou unha cea entre amigos na que xa fomos entrando en conversa.

Non tardamos en liscar cada un para o seu aloxamento. No meu caso para o Albergue Montero, xunto con Dani Rodríguez. Dicir que durmín estupéndamente, nunhas instalacións novas e moi acolledoras, ademáis de bonitas. Pero a eso das 4:30 da mañá, parece que xa durmira dabondo, posto que a cabeciña comezou a dar voltas e reviravoltas.

Ás 6:20 horas xa comezou a levantarse a xente da distancia maratón e eu con eles. Vestirse rápido e tomar o almorzo. Unha cousa rápida e para a saída. Aínda que ninguén dicía estar nervioso, todos íamos falando coma cacatúas Tina Formoso, Miguel Lestón,e compañía, ... En fin, que se notaba.

Xa na saída apareceu o resto de ganado variado que ía correr a maratón, ademáis da prensa audiovisual con Xosé María á cabeza. Por alí estaban as tribus chegadas de todos os montes de Galiza, ademáis de moito Indio, estaban os Brutanzos, os dos montes de Vilatuxe e máis para aló, Bestarruzas, os de Boimorto, os dos montes de Viveiro, ... Ah, e por suposto os Brigantias.  Todos revoltos, coma irmás que somos.

As 8 da mañá dase a SAIDA.

Un pequeno percorrido polas rúas da Mondoñedo para sair do urbán e meterse nos montes. O grupo vaise estirando e xa nas primeiras costas xa se vai posicionando cada un acorde ao ritmo que leva. Aquí comeza a miña historia.

Jose e Iván Brea van cun ritmo máis alegre e uns metros dun pequeno grupo de corredores onde me atopo. As costas son curtas pero algunha xa algo esixentes, polo que decido (bueno, xa traía decidido) ir ao meu ritmo, que faltaba moita carreira. Na 8º-9º posición fun un bo anaco, ata que comeza algunha baixada curta, na que parece que avanzo máis que algún corredor de diante. Comeza outra boa subida que a fago con Xan e Roberto García (compañeiro de profesión). Aí fomos un bo anaco falando e esas cousas. Éramos o 3º grupo (5º, 6º e 7º). Moi preto viña un bestarruza facendo a goma e outro máis por detrás del.

Chega un momento, nunha costa que parece que vou cómodo cunha marcha máis, polo que se vai quedando Xan. Cada vez a paisaxe vaise volvendo máis fermosa, pero tamén hai máis neboa. Parece que comezamos a acercarnos (Roberto máis eu) aos 2 corredores que van diante nosa. No primeiro avituallamento, damos caza a un deles. 

Despois, iremos pouco a pouco comendo distancia ao seguinte. Pasada unha das cotas (onde había xentes das tribus da zona berrando coma se non houbese mañá) xa somos un trío. Máis adiante, o da comarca para, para atar a zapatilla e xa non volvemos saber máis del.

Comeza a primeira baixada complicada, onde caio por primeira vez (xan no km 3.7 torcera un nocello), e non tarda en caer tamén Roberto. Dende aquí comezo a sacarlle distancia e en pouco tempo xa non o vexo detrás. O fermoso bosque faime desfrutar da carreira e parece que vou máis alegre. Non vexo xente por detrás nin por ... coño, por diante, alí van Jose e Iván, uns metros por diante, subindo unha costa imposible polo medio dunha carballeira.

Eles tamén se decatan da miña presenza. Pola cabeza pásaseme que teño que facer a miña carreira e non picar con outros ritmos. Tiña moi presente o sucedido no Trail do Castelo -Quiroga-, onde petei no km30. Aquí non podía pasar o mesmo, polo que, ata o de agora ía todo como foi plantexado.

Aínda que me aproximo un pouco máis a eles, decido deixar esa distancia e seguir ao ritmo que levo, posto que queda moita carreira aínda.

No avituallamento do km 18.5 a distancia que me levan é pouco menos dun minuto.

Encho de auga, un anaco de laranxa e outro de plátano e a seguir.

E así será ata moi moi pasada a carreira, só, sen rastro nin por diante nin por detrás. Algunhas veces disfrutando da fermosa natureza que por aquí hai e outras, sufrindo coma todos.

Será no km32, cando xusto antes de chegar á última cota da carreira, vexo a Iván ao lonxe, desgastado e sen o ritmo que soe levar en carreira. Saco unha referencia, 1´20´´ subindo. Por detrás, por detrás non hai rastro de ninguén por ningures. Chegamos á baixada, esa parede que como tropeces xa chegas a Mondoñedo pero a rolos. Si, esa baixada que comezaba pouco antes do km33. Aínda queda un mundo, e baixando Iván é máis rápido ca min, así que mellor será conservar o que temos que xa é moito. E así foi ata Mondoñedo, conservando patas e levando un ritmo de cruceiro suficiente como para que os que viñesen atrás o tivesen difícil.

Xa se ve Mondoñedo, e incluso se escoita a macroverbena que montaron na fin de semana. Avituallamos de auga e rematamos co último xel. E veña volta para aquí e volta para aló. Estamos en Mondoñedo pero non hai forma de ver a meta. Por fin unha voluntaria me di que nada, que collo no cruce á esquerda e todo recto e xa estou. Vale. Collo o cruce á dereita, todo recto e ... a dereita, a esquerda, outra vez á dereita, subimos un pouco, collemos á dereita, a esquerda outra vez, dereita, ... xa non recordo máis. Dalí a un bo anaco, por fin comezo a recoñecer as rúas, xa se escoita o son da meta, por fin. Xa vexo o arco de meta e entro na preciosa praza. Súbeseme algo polo corpo, debe ser a alegría e a satisfacción de cumprir co estipulado e conseguir con elo un posto no podium desta gran carreira. A alegría percorre o corpo. 3º clasificado. Ou yeeeaa!!!

   

Quito

Maratón Trail do Castelo #QuirogaTrailTrallenge (16-02-2019)

Esta é unha carreira

das que hai que vivir dende o día anterior

Non só porque a saída do ultra e maratón é ás 8 da mañá, senón polo ambiente trailero que se respira en Quiroga dende a tardiña do venres.

Levantárame cunha tortícolis de cabalo, pero parecía que ía a menos ao longo do día.  

Á chegada xa atopamos xente coñecida que nos fixo moita ilusión saudar e parlar con ela, así como no Chapacuñas, lugar emblemático xa nesta carreira. Tivemos sorte ao chegar ao bar (ou algo de pillería), porque foi chegar e ter mesa para cear. E alí, ceando, parecíamos o Papa cando sae no papamobil, saudando por aquí, saudando por aló. Xente na pila. 

Non tardamos en arrancar tampouco, pois había que preparar a cama no albergue e durmir algo, que logo chegaban as 6 da mañá, hora de levantarse.

Hai que dicir que durmimos ben, pero coma sempre, non chegan as horas. Cando nos demos conta, xa estábamos espertos para ir almorzar e cambiados para a carreira. Pero claro, e que faltan 5 minutos para a saída e aínda estamos na habitación. Oh my god!.

SAÍDA:

Estou saíndo pola porta do albergue e están coa conta atrás para a saída. É igual, xa vou quentando nos primeiros metros da carreira. 

Non tardo en darme conta que, aínda que levo soamente unha camiseta e un par de "bragas", non fai tanto frío como esperaba e quizáis pase calor (e non fallo). 

Nada máis sair da estrada xeral, e cando comeza a poñerse costa arriba, levaría sobre uns 30 corredores por diante, contando o que me estaba a pasar nese momento, o barbas que, ou chegou tarde ou algo lle pasou, pero é moi raro que este saia á hora. Pouco a pouco o grupo vaise alongando e poñendo de a un, polo que intento non quedarme no grupo de atrás e dou ese empurrón de 20 metros para agarrarme a él. 

Pouco a pouco cada un vai collendo o seu sitio polo ritmo que levamos, mentres se sigue alongando o grupo (ou imos dicir que xa non hai grupo). Vou adiantando algún que outro corredor, que vou deixando conforme pasan os km, posto que os ritmos son tan iguais que soamente se saca espacio en grandes distancias. No primeiro avituallamento (km8), no que non paro, deixo atrás a 3 corredores (creo que do ultra), dos que ía "a roda", pensando que me collerían máis adiante, cousa que non sucedeu. Non saín cómodo nin me sinto cómodo. Non teño o ritmo nin as sensacións deseadas, por non dicir que non teño sensacións, ou máis ben, teño unhas sensacións de ir coma un "tractor coa reductora posta" (os de aldea sabedes do que falo e os da cidade, que me pregunten cando me vexan, ou que compren libros jajjaj).

Seguimos. Aló polo km10, escoito o meu nome moi preto. A voz era a de Iván Brea que ía por diante (ultra). Levábame escasos 100 metros (en subida) e alí estivo ata o comezo da baixada cara Outeiro (km15), onde me coloquei detrás del e aínda fomos falando camiño do avituallamento da preciosa aldea. Neste si que parei, a coller auga, comer algo e beber. Prácticamente levaba o mesmo tempo que o ano anterior, pero como dixen, as sensacións eran outras ben distintas. Aquí, cada un foi polo seu lado (Iván para o Montouto -ultra- e eu aldea abaixo). Non tiña moi claro os corredores que levaba diante, pero logo me sacou de dudas Javi Rubio. 5 corredores diante miña. Bueno, comezaba o sector no que o ano pasado me atopara tan ben, a ver cómo se prestaba neste 2019. Aínda que non me notaba mal, seguía sen esa sensación de correr libre. Despois de pasado un tempo, podo ver ao lonxe dous puntos de colores movéndose e podo incluso coller algunha referencia. 2 minutos é o que me separan dos corredores de diante. Ía xa polo km20 e teño por costume nese km mirar para atrás, posto que sobre esta distancia soe collerme un tal José Angel Díaz Bautista (si, ese mesmo). As vistas eran impresionantes e abertas, e sí, por alí o vexo vir. Sobre uns 700 metros por detrás.

A distancia foise acortando pouco a pouco ata que non avituallamento de Rugando (km26), chega prácticamente comigo. Él xa non para e eu doulle un "ala, vai indo". 

O que me durou a min beber e coller 2 anacos de laranxa e un de plátano, xa desapareceu polo asfalto abaixo.

Eu seguín ao meu, en solitario, papando algo de calor, en terra de ninguén ata aló polo km29, no que pasando unha vagoada, volvo a ver ao lonxe a José Angel, que xa dera caza aos 2 de diante. Esto deume ánimos, posto que había tempo que non os vía e parecíame que estaba máis preto deles nestos momentos. Collendo referencias, vexo que vou un pelín máis rápido que algún deles, pero as pernas comezaban a estar menos alegres do pouco alegres que saíran. E si, foi no km30 aproximadamente cando o corpo comezou a sufrir, a cabeza a pensar un pouco máis e o cansancio a facerse notar. E pasóuseme pola cabeza ..."quedan 12km, e hai que chegar a Paradaseca con algo de forzas, posto que de aí a meta algún pincha e esperemos que non sexa eu". E reservando combustible, como se dun fórmula 1 se tratase, así fun pouco a pouco chegando a Paradaseca. E como non, a costa da saída da vila coñécea todo o mundo. Esas rampas non deixan indiferente a ninguén. E de súpeto, vexo con moitas dificultades a un dos predecesores, un rapaz de melenas pasándoas putas. Chego con él ao avituallamento, onde como algo, e encho de auga, mentres vexo a súa cara desencaixada. "Me retiro" -espetoulle a un dos da organización. "Bueno, pois eu vou indo" -díxenlle eu. E efectivamente, algún caeu. Agora era cuestión de non decaer e facer unha baixada forte coma a do ano anterior, pero oh deus meu, aí ven un dos do maratón ... "boas Quito, que tal??", -qué tal?? pois peor que tí, vou mallado, desfeito, así que tira -díxenlle-. Mala sinal. Comezan a collerme por detrás. O que vai mal son eu.

Hai que dar todo o que teño (que non é moito) nestos escasos 5km que restan a meta. Intento apurar na baixada e consigo dar caza a ese rapaz que me adiantou, pero non foi pola velocidade de baixada non, foi porque parou a mexar cousa que, nestas circunstancias, dura máis do normal, polo que unha vez adiantado, xa non foi capaz de collerme de novo.

Pero a cousa non ía ben, os cuádriceps non aguantaban nas baixadas e parecía que ía pisando ovos. E foi xusto no Castelo, nesa curva pechada de dereitas, onde me adianta un corredor a toda mecha (Martín Fontán). Mal asunto. Non tardo en decatarme que pode vir por aí abaixo algún que outro corredor, de aí as presas deste. Xa non me importaba o posto, senón chegar a meta dunha vez. Martín case non a conta tampouco, posto que 500m máis adiante de onde me adiantou estaba acalambrado e só lle dou vida volver a verme. Liscou de novo como puido. 

Xa non quedaba nada (ou iso parecía). Faltando 600m para a chegada, un pouco antes de entrar na estrada xeral, un pouco antes do cruce si (ben sabedes ónde) alí me pasa Barral do TribuTrail "a fume de carozo". "Merda, que veñen os indios todos por aí abaixo" -pensei. E a duras penas cheguei por fin a meta. Esa meta que tanto agardaba e tan sufrida.











Finalmente,

6º posto na xeral (4:53:42), cando pensaba que ía 8º.

4º veteranos que, por eso de non repetir podium, subinme como 2º vet. A.

Quito

Carballo Trail Race (03-02-2019)

Fair Play no

Carballo Trail Race

Con gañas de participar na primeira carreira do 2019. Non era outra que o trail de Carballo.

Custoume levantarme tan cedo, pero máis me custou sair do coche para ir recoller o dorsal co termómetro marcando 0ºC.

regalo dun amigo

Recollida de dorsal, encontro con amigos e a prepararse para a saída. E desos amigos, houbo un que se acordou de min antes de sair da casa.

E xa sen tempo, meterse no autobús dirección á praia de Razo e directos ao bar para tomarlle algo quente cos veciños (Pelé, Dani e Adrián). Alí dou tempo a falar e a rir un pouco antes de voltar salir ao exterior.

Xa non quedaba nada, todo o mundo preparado no areal para que se dese a saída e así foi, un visto e non visto. Chegar e sair.

Esos primeiros metros había que facelos con cabeza, posto que podían pasar factura ao longo dos 29 km. Cun vistazo rápido á cabeza do pelotón, xa me din conta ónde tiña que estar neses primeiros metros. E sen entrar en calor, xa veu a primeira costa do día. Aquí xa se comezaba a ver quen era de asfalto e quen era de monte. O pelotón comeza a estirarse e xa se comeza a diferenciar o grupo de adiante (moi nutrido) e o resto do pelotón. Eu fago por estar no grupo de cabeza.

Comezamos a subida cara Santa Mariña que xa vai poñendo a cada un no seu sitio, polo menos nun primeiro momento. Por aquí recordo adiantar a Victor Cousillas, que creo que saiu algo forte e estaba a recuperar un pouco. Eu intento levar un ritmo alegre pero non asfixiante, aínda que vaia perdendo de vista por diante a algún corredor. E o que eu pensaba que era a subida a Santa Mariña, convértese na subida a Monte Neme (literal), non hai descanso e si un longo cortalumes no que visualizo a menos corredores por diante dos que me gustaría, pero sigo co meu ritmo, sabedor do que queda e do que podo dar. Por aquí adianto a Victor de Km Vertical que animo a que me siga, pero non accede.

Xa polo que queda da canteira de Monte Neme, vexo que me vou acercando a algún corredor nos falsos chans e collo algún nalgunha baixada. Cando me dou conta, nunha das poucas zonas técnicas, paso coma un lóstrego a 4 corredores (e eu que non son bo baixador). E xa chegando abaixo, levo un ritmo moi similar a un corredor alto e esbelto que non coñecía (ata que rematamos e fun collendo datos ;)). O ritmo que levaba era bo e adapteime a él. Xuntos entramos no tunel por debaixo da estrada que, por certo, que calorciño había alí. E xa, sen darno conta, estábamos na meta do trail curto, no que vexo de refilón ao amigo Pi Fraga e un pouco máis adiante a Laura, a muller de Carlos Bardanca á que lle pregunto cantos van diante, contestándome -sodes os dous primeiros. Mmmmm, non pode ser, posto que Carlos saiu diante miña e non o adiantei por ningún lado. Pensei, unha de dúas; ou vai moi rápido e xa non o viu pasar (era o máis probable) ou que estivese apuntado no trail curto pero, se fose así, qué facía Laura despois da meta do curto. Algo non cadraba.

aquí o momento dos temblores

Bueno, dende aquí, fun ás veces con Aitor (que era así como se chamaba o corredor que ía diante miña) e ás veces deixábame caer un pouco. Por atrás a distancia parecía que se ía facendo máis grande ata o punto de non ver a ninguén nuns centos de metros. Pero esto ía cambiar. Xa chegando ao avituallamento intermedio (o dos piratas), sentín como temblaba o chan, ao principio non lle dín importancia (sería que me faltaba osíxeno na cabeza), pero pouco a pouco noto máis temblores, coma cando se pon a trotar un cabalo percherón. Ñoooo, que raro, e dóuseme por mirar cara atrás. Alí viña Carlos Bardanca que sabe demos de ónde saiu e viña coa directa posta. Pensei, este tivo que perderse nalgún sitio e ven recuperando a marchas forzadas.

Esto fai que me active un pouco e me anime, e os metros que me levaba Aitor, papeillos nuns 100 metros, ou máis ben xusto no precioso tramo do río. De boas a primeiras, alí estábamos, un grupo de tres corredores en cabeza e xa pasado o quilómetro 20.

O ritmo aumentou considerablemente e pola miña cabeza xa pasaba que aí estaba o podium, a non ser que pasase algo extraordinario. Por detrás non se vía xentío algún.

Collemos un pouco de asfalto nunha pequena aldea de "catro casas" para meternos de novo nun camiño á esquerda. Un camiño cheo de auga e barro no que de repente, vemos  unha bifurcación e facémonos unha pregunta.

- E por ónde é?, será polo camiño (esquerda) pero o camiño fáise máis pechado.. Voltamos de volta. -Será polo río (o camiño parecía un río). A auga estaba xeada, e alí nos metemos como poidemos, pero nada. Volvemos atrás. Un para cada lado. Pero nada. Comezan a chegar corredores e entre todos imos mirando. Decidimos chamar á organización para, polo menos, nos saquen dalí. E nese intre, un dos 8-9 que alí estábamos, berra que atopou unha baliza ao lonxe. Pois nada, resolto o problema para nós pero, e todos os que veñen detrás??. Avisada a organización, esta fixo todo o posible por arranxalo canto antes.

Unha simple baliza leva pode levar ao traste un evento, pero así son estas cousas.

Pois nada, en grupeta, fixen unha pregunta en voz alta ... - e agora cómo facemos?, ao que alomenos un contestou, - home, os tres que íades diante arrancade diante. Pero a carreira xa perdera o espiritu competitivo. Con frío, mollados e desgañados, sobre todo Carlos Bardanca, decidimos entre todos ir neutralizados ata o final da carreira. Non houbo negativa por parte de ningún, polo que aló fomos en grupeta. Ritmo suave e falando entre nós. Agora o problema podía estar en cómo facemos o podium, posto que podium terá que haber. E como xa dixen non había espiritu de competición, entre os tres que íamos primeiros fomos decidindo. Bueno, quen menos decidiu foi Carlos que, quen o coñeza xa sabedes que é de poucas palabras (jajaj).

Imos ver logo: - Carlos, como tí te perdeche antes e nos colleches e levabas mellor ritmo, ti vas quedar primeiro. Decidido. E polo que a min respecta, Aitor vas quedar segundo que foches por diante case toda a carreira ou ías tirando de mín. Así que, así foi.

Tíñades que ver as caras da xente que seguía a carreira. Non entendían nada do que estaba pasando. Tan preto da meta e non había ataques, cun ritmo trotón. E cando avistamos a meta, coa xente aplaudindo e animando aos seus, e os seus que non reaccionaban. E así chegamos, xuntos pero un pasiño máis diante que todos.

E é que este deporte, ademáis de competir, moitas veces (non digo sempre) é un deporte de amigos e cabaleiros, amigas e doncelas.

Pola miña parte, moi moi contento coa carreira, tanto polas sensacións físicas como a lectura que fixen da carreira.

Deu tempo a falar co resto de corredores, de rir e de papar uns deliciosos callos con pan de Carballo, por suposto.

P.D. Para os curiosos, vendo o track do gps, estivemos 7 minutos clavados buscando a saída do atolladero. 

Clasificación

Quito