VII Travesía do Xalo -Castelo-

Chegou a festa do Trail

Cita ineludible dende que o ano pasado participei por primeira vez. O traballo e esforzo de toda unha aldea volcada con este evento fai que esta data esté marcada de novo no calendario. Aínda que non se veña competir, hai que vir participar.

Dende o Costa Trail de Oleiros, non é que adestrase moito. E é que as dores que traía dende esa proba non me deixaron adestrar o mínimo que podía. A esto hai que sumarlle que 3 semanas antes o corpo non estaba nin física nin mentalmente preparado para o adestramento. Menos mal que fun recuperando sensacións 8 días antes da carreira e, o pouco que se pode facer neses oito días, foi escollido detalladamente acorde a ese estado.

Chegou o día da proba. O ambiente que hai na aldea de Castelo é impresionante. O traballo que fai a Asociación Castelo Deporte para que ese día sexa unha festa para recordar é espectacular. Visten a "Polideportiva" como se fose un evento internacional televisado. Non se pode describir aquí todas as sensacións que se teñen alí. 

Os saúdos de coñecidos e coñecidas non paran, xa menos mal que nos colleron os dorsais.

Este ano teñen preparado un percorrido cun ascenso cronometrado que, polo que vemos no perfil, máis ben parece unha montaña cortada á metade. Saímos en sentido contrario ao ano pasado, polo que non sabemos moi ben qué máis sorpresas nos deparan.

O Xalo, é un monte precioso, o percorrido pasa por carballeiras e demáis flora autóctona e, increiblemente creo que non pasamos por ningún tramo con eucalipto (que xa é raro nestas latitudes galegas). 

Saímos nos primeiros postos e buscando o lugar que entendemos pode correspondernos. Por diante van as gacelas de sempre, no que se pode intuir unha gran batalla (Fernando Arca, Moncho Muíños, Carlos Bardanca, Fernando Cancelo) seguimos máis atrás por Jorge Martínez, e despois o trío Javier Tourís e Rubén Díaz Franco e mais eu. 

Coma nos últimos meses, pequenos pinchazos en diferentes partes das pernas fan que non corra a gusto creendo quizáis que vaia demasiado rápido, polo que as distancias entre os 3 deste grupo vanse estirando.

Nas subidas parece que recupero espazo, pero en llano e nas baixadas este aumenta. 

Chegamos aquilómetro cronometrado, impresionantemente precioso pero extremadamente duro. Aló arriba vese a cabeza de carreira. Como cabía de esperar, pouco a pouco vexo máis cerca a Tourís e a Rubén. A xente na subida deixa unha estampa chulísima e difícil de definir. Os gaiteiros e as banderolas e o arco ao rematar a subida dalle moitos quilates á carreira. Teño a Rubén a tiro de pedra, pero no llano, comezan a avisarme os abductores e a gacela de Rubén vaise disfrutando entre os pinos. En nada xa o perdo de vista e na miña cabeza xa pasa o de aguantar ese pequeno ritmo e esperar que a ventaña co predecesor sexa suficiente. Nun llano consigo durante uns minutos coller de novo un ritmo bo, pero durou pouco, Ao lonxe xa se escoita ao spiker, estamos preto da meta e o obxectivo de quedar no top10 cumprido, aínda que non as tiña todas na saída.

Xusto no arco de meta, vexo a miña muller e a meu fillo, aos que non esperaba. Eles tamén se quixeron unir á festa. 

E vaia festa nos tiñan preparada os de Castelo Deporte, churrasco, sorteos, compañía, cantina, ... unha festa por todo o alto, no que me traio o recordo da comida en familia coa familia e amigos, así como as conversas post-carreira. Que ben o pasamos.

6º Costa Trail Oleiros

Era un día frío 

Publico algo tarde esto, pero polo que recordo, era un día de frío. 

Sen quentar e sen descansar o suficiente e xa non digamos o pouco que corrín os días antes, posto que a semana foi complicada polas inundacións en Ponteceso. A alimentación tampouco fora boa durante toda a semana, sen horarios e comendo case de bocadillo. 

Ahí estabamos na liña de saída. cunhas sensacións extrañas. Dase a saída e temos un tramo de praia, no que se pode coller moi ben a posición desexada.

Xa saínda da praia, os trotamundos de Fernando Arca e Rubén Seco van a un ritmo que, nin que foran apagar un lume. Por atrás estamos aínda en fila india. A posición está collida, así que a darlle para adiante. Non por moito tempo. 

Comezo a notar que non me sinto a gusto, nin en ritmo nin en pulsacións, e comezan a poñerse as pernas coma pedras, cunha dor en tobillos e tibial fora do normal. Por un momento, sobre o km 3, pásame pola cabeza retirarme (cousa que só se me pasa pero que nunca fixen), levo as pulsacións ao límite sen facer un gran esforzo físico, polo que vou preocupado. 

Dese terceiro-cuarto posto, caio ao doceavo e en caída libre, pero algo volve a funcionar e recobro a vitalidade durante un tempo, voltando a coller a Diego Lanchiñas e Alex, que había un bo anaco que xa non os vía. Volta con problemas idénticos ao principio e volta a reducir o ritmo, pero neste caso os que me seguían estaban moi atrás. Consigo de novo xuntarme con Diego e despois dun par de quilómetros, cando me deixa pasar para meter algo na boca, vexo que se vai quedando, e despois dun momento, xa vexo que, agora si, levo un ritmo alegre, xa era hora.

Dende ahí ata o final, recordo moita auga, moito barro e moitas polas (ramas para los españoles). Xa se ve o final do percorrido, moi preto está a meta, na que chego en 7º posición con 1:29:08.

Un trail moi bonito no que non puiden disfrutar como quería. Haberá que volver, pero espero que non pasen 6 anos.