O primeiro do ano e con ganas de ver os progresos nos adestramentos. Este trail estaba marcado como fase dunha progresión (aos 40 anos comezo a adestrar con cabeza, é o que hai).
E que mellor carreira que unha organizada polo CAS, un grandísimo club, cunhas grandes persoas que, como era de esperar, poñerían toda a carne no asador para que o trail saíse perfecto. E así foi. Un club volcado co deporte, unha vila e un concello volcado con este tipo de actividades. Chapeau.
Despois dunha cea de promoción a noite anterior, na que só a nós se nos ocurre pedir un lacón con grelos, e despois de estar toda a noite desperto e viaxando ao baño, levanteime cansado, pero coa mente en face-lo o mellor posible.
Despois dun almorzo completo, a chegada a Sada fíxose corta e ao sair do coche, unha calor tropical ás 9 da mañá sorprendeume. O ambiente era exquisito e non tardei en poñerme de cháchara e repartir saudos.
Uns minutos de concentración e quecemento, repasando o obxectivo: top10.
A carreira saiu moi rápida, como cabía esperar, pero o grupo principal logo se alineou e foi quedando sen xente. Fernando Cancelo estaba noutra "liga" e marchouse xa no primeiro quilómetro (como cabía esperar), e o grupo ía quedando sen xente importante para cubrir os outros dous caixóns.
 |
| grupo km 5 |
No km 5 (avituallamento) as distancias, aínda que mínimas, ía poñendo a cada un no seu lugar, ainda que a desconfianza seguía ahí. Neste punto, recordo que houbo un pequeno parón entre os 3 que perseguiamos a Cancelo, polo que non dubidei en acelerar un pouco, pois sentíame mellor con outro ritmo. Aínda que me acercaba de vez en cando a Fernando Cancelo, era sóamente unha "ilusión óptica" (cando o sendeiro tiraba cara arriba), posto que él ía máis que sobrado.
 |
| baixada á praia |
Pouco a pouco, o primeiro ía sacando ventaxa e os dous compañeiros de grupo ían quedando máis atrás, ata que chegamos á baixada á praia (corda). Unha vez saín da praia e mirei para atrás, non vín rastro dos perseguidores, polo que eso dicíame que xa lle levaba polo menos, cuarenta segundos de ventaxa. Non podía relaxarme, posto que estas carreiras danche moitas sorpresas ata que non pasas o arco de meta.
Sobre o km 19 recordo que comecei a andar un anaco, e aínda quedaban 5 km, "Se chegaches aquí, non desvanezas", "nunca tan cerca tiveches un podium", "os obxectivos están para consegui-los" -dicíame.
E así foi coma no último avituallamento sabía que, se non tiña ningún lesión, o podium estaba cerca. Estaba en terra de ninguén. Por diante, nin rastro do primeiro, por detrás, nin rastro dos perseguidores.
 |
| entrevista despois de meta |
 |
| entrada triunfal en meta |
Cando me vín polas rúas de Sada, parecía o neno máis feliz do mundo. E ahí chegamos, pasando o arco de meta en 2ª posición.
Despois viñeron as felicitacións, as fotos, os abrazos, as cervezas e as medallas. E os callos claro.
 |
| podium absoluto |
Este é un deporte que une, que socializa, que cando rematas nunca vas cabreado con ninguén.
Que coñeces os lugares máis sorprendentes da nosa terra, lugares con encanto que, se non é por eses sendeiros, nunca chegarás a coñece-los. Lugares onde respiras vida, respectas á naturaleza e faste partícipe dela.
Esa debe ser a esencia deste deporte.
Fotos de: Runningplus e La Voz de Galicia.
 |
| clasificación final masculina |
