As Lendas e Aventuras no Fogar de Breogán: junio 2021

Obxectivo máis que cumprido

Íamos a por un top20 e

conseguimos entrar en podium

Despois de máis dun ano sen competir pola dichosa pandemia, era o momento de evaluarse e ver onde nos atopábamos en carreira.

A cita xa estaba escollida dende o mes de outubro do ano pasado, así que había tempo para planificar a carreira. O obxectivo xa estaba escollido e a planificación comezou en decembro. Por fin, fixemos aquelo de "vísteme despacio que tengo prisa". E por suposto, a planificación, está para cumprila.

Bueno, aló imos.

RiañoTrailRun.

91Km con 7000m+ e 6850m-, repartidos en 3 etapas.

Etapa 1: 38km con 3081m+ e 2818m- dende Caín de Valdeón a Ermita del Pontón

Etapa 2: 29,9km con 2450m+ e 2684m- dende Valverde de la Sierra e Boca de Huérgano

Etapa 3: 22,7km con 1391m+ e 1330m- dende Salamón a Riaño

O xoves sobre as 11:30 horas saio cara Riaño, cunha calor digna do verán. Co coche cheo de lotes, paro a comer pasado Valcarce. Debaixo dun carballo, á sombra e fora do ruído das estradas, alí como tranquilo unha ensalada de pasta. Descanso un pouco tamén nesa tranquilidade.

A calor cada vez é maior e continuamos o camiño cara o Riaño Camp. Despois dunhas longas horas, xa se comezan a ver as preciosas montañas ás que imos achegándonos pouco a pouco e que me deixan coa cara de parvo, de espantado pola súa fermosura e os seus desniveis. Non tardo en chegar a RiañoCamp, onde será o meu "fogar" durante os vindeiros días. Aloxado en tenda de campaña e pensión completa, respírase dende o primeiro intre un ambiente de deporte, aventura, natureza e libertade.

Recollida de dorsal (105) e escoller a tenda para o aloxamento.

En breve comezará a Charla técnica para informarnos das últimas novas da carreira e da etapa 1.

Logo chegará a cea que teñen preparada nunha carpa estilo "bufé". Chega para cear Jose Angel Díaz Bautista, o do Brutanzos tamén se apuntou a festa e será o meu compañeiro de fatigas durante toda esta fin de semana.

Ceamos ben e comentamos algunhas cousas da etapa e da carreira. Non tardamos en ir cada un para a súa tenda, xa que ás 6:30 horas hai que estar en pé para almorzar e sair cara Caín en bus, onde está a saída da primeira etapa.

A noite foi movida en canto ao vento. De vez en cando había algún refacho de vento que parecía que ía mandar a tenda e ao que está dentro a uns cantos centros de metros do lugar. Aínda así, o pouco que durmín, creo que se aproveitou (ás 5:10 h xa estaba levantado jajaj).

Bueno, un almorzo con bastantes calorías e cando íamos a subir ao bus, a organización invítanos a ir en coche. Bueno, en coche ... o coche parecía o do Vaquilla, todo rascado, aboiado e con pouca hixiene no interior. Algún presinouse antes de entrar, pero finalmente, chegamos salvos a Caín.

ETAPA 1:

Con saída en Caín de Valdeón, ascensión por Canal de Mesones, Puertos de Cuba, descendendo pola canle de Capozo, bosque da Farfada en dirección a Cordiñanes de Valdeón. Ascensión pola Vega de Llós e cimera do Frade e descendendo cara Vegadebaño, Soto de Sajambre e Oseja de Sajambre onde está a meta.

En definitiva, e como non coñezo a zona, dividín o perfil en 2 partes ben diferenciadas. Unha, dende a saída ata o primero avituallamento (km14), onde deixaría xa case a metade do desnivel da etapa e outro de aí en diante, que subdibidía en 2 zonas, a primeira dende ese primero avitallamento ata o km25, última cota destacable, e dende aí ata meta.

Recordo que dende a saída era todo cara arriba, con fortes desniveis positivos e que non se veía o fin. Pouco a pouco fun collendo ritmo e adiantando onde se podía. Ao lonxe aínda veía a Jose Angel, polo que non íamos tan mal. Isto acababa de comezar e iso tíñao moi presente.

En menos de 6km xa subíramos 1500m+, sen descanso. Agora tocaba baixar, por fin se pode correr un pouco, pero por pouco tempo. Os desniveis negativos son peor que os positivos e xa por dúas veces tropecei. Entre a néboa, vexo un par de corredores e cando me dou conta xa estou ao lado deles. Son un pequeno grupo de corredores onde se atopa Jose Angel. Parece que baixo máis "kamikaze" que eles e, xunto con outros 2 corredores, collemos unha lixeira distancia no descenso. Esa distancia queda en nada pouco antes de chegar ao avituallamento 1, despois de dun bonito percorrido entre árbores.

Sorprendentemente, vou 5º por este paso, polo que me parece que o ritmo non é o adecuado pensando nos 91 km totais. E menos mal, porque a partir desde punto, o percorrido vólvese "feo" abrupto, sen sendeiro, campo a través, por enriba do "brezo", pendentes pronunciadas e unha calor mortífera. En menos de 2km, volvo a encher outro litro de auga e refrescarme nunha das fontes do percorrido.

Por diante, xa non se ve a José Angel, por detrás, teño un corredor e o resto, parece que non da signos de vida dende as miñas alturas. Sí veñen a fume de carozo, os cordobeses Angel Merino e José Antonio Cuevas, como equipo masculino, pero estes non me preocupan.

Despois duns quilómetros levadeiros, volta de novo a picar cara arriba. Por aquí, vou entre os equipos mixtos que teñen a súa propia "guerra". E veña cara arriba, as costas son moi sufridoras pero por fin corono (Peña Parda). A partir de aquí, pinta que todo é cara abaixo ou máis fácil. Xa non o recordo ...

meta 1ª etapa

Segundo avituallamento e dende aquí á meta, serían sobre uns 45 min. O percorrido fáise máis cómodo e por carballeiras. Xa se escoita ao lonxe o spiker e xa se ve a meta. Chegamos.

cara cando chego a meta

Non estivo mal, pero agora hai que recuperar canto antes e descansar que mañá será outro día.

Viña co obxectivo do top20 e sería fermoso meterse no top10. A primeira etapa remateina no top6 e as cousas pintaban ben, moi ben.

Deixei gasolina para os días seguintes e o corpo non quedou "mallado". Agora había que saber como ía o resto de persoal. A recuperación será moi importante.

Imos de volta para o Riaño Camp nun vehículo da organización, polo que se agradece. En Riaño estanos esperando xa Jorge Rente e Lucía (do Toxos e Birras). Escoitamos a charla técnica (eu xa non creo nada do que dí Miguel Heras jajaj). Ceamos todos xuntos e intercambiamos opinións. Mañá será dura a etapa.

Durmo mellor do esperado pola noite e levántome "fresco". Iso é unha boa sinal. O obxectivo vai ser aguantar o 3º posto veterano. Sairei tranquilo, deixando mecha para a segunda parte da etapa.

ETAPA 2:

A mesma parafernaria do día anterior. Almozo calórico e bus. Xa hai calor ás 8 da mañá, polo que hai que telo en conta.

O percorrido sae de Valverde de la Sierra, para ascenser o Pico Espigüete, dirixíndonos a Fuentes Carrionas e Fuente Cobre, para coller os últimos quilómetros en dirección a Boca de Huérgano, onde está a meta.

Saída rápida na que eu vou ao meu ritmo. Hoxe xa participan os corredores de 2 etapas, polo que xa non sei quenes son de unha ou de outra.

Ao lonxe xa se ve o coloso Pico Espigüete, polo que decido ir con calma. Comeza a ascensión e, como me imaxinaba, comezan a caer os primeiros participantes. Os primeiros xa non se lles ve, pero isto é unha carreira por etapas e do que se trata e de rematar ben nos 91km e non nesta etapa. Sempre levo en mente non "consumir" músculo e ler a carreira.

Despois de varios sustos por caída de pedras, chegamos pouco a pouco á cima do pico. Tan impresionante coma perigoso a súa cresta. Persoal da organización cada 10 metros para dicirche onde apoiar o pé. Fago a cresta andando, xa que me impón moito respeto.

Se a subida foi dura, a baixada foi moito máis. Parte do percorrido apoiando as máns e de lado, para non precipitarnos. Aquí fun collendo xente por diante, incluso baixando despacio para non romper cuádriceps, e por atrás ían acercándose tamén. Total, que xusto na base, no avituallamento 1 (km 10,6), parecía aquelo unha romería. Aquí coincidín cos cordobeses Angel Merino e José Antonio Cuevas, o meu veterano perseguidor Unai Biain, e os equipos mixtos de Silvia Trigueros-Victor Pimentel e Sofía García-Salvador Olivas entre outros. Conmigo baixaba Jorge Rente, co que coincidín uns bos quilómetros ata que se foi indo despois do avit.

Despois compaxinamos pista con sendeiro e fora de sendeiro. O track comeza a poñerse "feo", polo medio do brezo, por enriba del, ou mesmo por baixada de regatos secos. Nalgúns tramos, intúo por onde vai. Grazas a deus, levo bastóns e falta que fan.

Volvo a coincidir, de novo, cos equipos mixtos durante uns bos quilómetros, ata que collo uns centros de metros no Pico de la Rasa. Os bloques de granito, fan que me alegre, como se estivese na costa galega. Comecei a saltar de pedra en pedra, co asombro do resto de corredores que ía adiantando. Algúns, os mallorquíns, decidiron pisar onde eu o facía. Despois desa montaña de pedra, comezamos a pisar non sabemos onde. Buratos, auga, toperas ... pero pouco a pouco íamos indo. Levo a pranta dos pés reventadas. Ata que chegando ao final, vexo un corpo que recoñezo, era José Angel que, pensando que me levaría sobre 45 min, chego a él abraiado. O percorrido era bastante técnico para él e o corpo pedíalle calma. Fomos xuntos ata pasado o avituallamento 3 (km 24,7). Pouco antes, adiantounos coma lóstregos o equipo mixto de Trigueros. E antes de chegar a meta, rompo o bastón, nunha baixada de locos fora de sendeiro (como case toda a etapa). Chegando a meta, no llaneo e faltando menos de 3km, José Angel colle unha lixeira vantaxe para entrar en meta diante miña.

meta 2ª etapa: corredores de 3 etapas e 2 etapas

Uns minutos despois chego eu, moi cansado, pero moi satisfeito coa carreira de hoxe. Todo vai segundo o pensado.

Ao finalizar, vexo que teño unha gran boza no talón esquerdo, producto do técnico que foi a etapa e o non estar acostumbrado a este tipo de chan. Aquí comeza unha serie de mensaxes cos amigos traileros para buscar a mellor solución.

Na xeral, vexo que houbo un retirado dos que ía diante miña e que lle meto máis minutos ao veterano que me persigue (Unai Biain), polo que agora só toca rematar a faena e finalizar mañá a carreira, controlando de non mancarse. Tería que recortarme 20 minutos en 20 quilómetros e, tal como me atopo, creo que debería ser imposible, pero nesto das carreiras, hai que ter moito coidado.

Como o que podo, hidrátome e comezamos coa recuperación muscular e buscando o mellor para ese talón.

Ao final decido, reventar a bocha e deixar que drene toda a noite.

Durmo ben, estou canso. Levántome cedo e comezo a facer a cura. Parece que non está mal. Coloco pel sintética e por enriba, un esparadrapo plegable e axustable. Almorzo e para a liña de saída.

Jorge déixame os bastóns seus, que os agradezo. Parece que podo pisar ben, pero nas baixadas vou a sufrir. Así que a estratexia será, correr en llano, subir andando rápido apoiado aos bastóns e baixar sen mancarse.

E alá fomos.

ETAPA 3:

As pernas xa piden papas e os aduptores tamén. Aínda así, estou convencido de facelo ben e que non perderei a cabeza nesta última etapa.

Na saída atopamos a María Martínez Medina, que participaba na etapa de hoxe e a Chechu Penas, co que compartimos uns bos minutos.

A saída darase dende Salamón, para subir ao Pico Gilbo e descender cara Riaño, onde está a meta.

A saída xa pica cara arriba polo que mo tomo con calma. Hoxe do que se trata é de chegar. E todo o que se sube, hai que baixalo, e aí estaba o problema. Parecía que ía rompendo ovos, adiantávanme por canto sítio había pero na miña mente estaba só, non facerme máis dano no talón e chegar á meta. O camiño comezaba a poñerse horizontal e aí podía correr, e así o fixen. Un ritmo de trote agradable que facía que todo o que me adiantara baixando, fose voltando para atrás. E cando me din conta, xa estábamos subindo unha das primeras cotas importantes do día, que nada tiña que ver co de días anteriores. E ese ritmo vivo, andando, fai que vaia recuperando posicións e vexo que vou collendo incomprensiblemente a corredores que estaban por diante na clasificición xeral, ou preto miña. Parece que as molestias e feridas son para todos e non só para min. A baixada desta cota é fácil pero para min é perigosa. Vou baixando de puntillas e iso fai que se me vaian cargando outros músculos das pernas, polo que vou controlando o tema. Conmigo ven Jorge Rente que se pon de cháchara con canta persoa pasa. E así foi durante uns bos quilómetros.

E cando me dou conta, xa estamos no único avituallamento do día (km 14), queda a temida subida ao Pico Gilbo e a súa baixada que é para min o perigoso. E sorpresa de min, vou por diante dos equipos mixtos (que sería o meu ritmo) e diante incluso de Andreu Borrás, que ía diante miña na clasificación xeral. Por un momento, pensei en forzar a máquina para intentar subir un posto, cousa que estaba bastante complicado, xa que me levaba máis de 6 minutos.

Non tardou él en atacarme pero deixeino ir.

Despois duns quilómetros, e comezando a subir o Gilbo, vexo que se me acerca un corredor por detrás, que non era outro que outra vez Andreu que se perdera nun cruce. Aínda que lle invitei a pasar, non o fixo e xa vin eu que o que quería xa era chegar a meta sen complicacións. E aí estábamos, subindo o Gilbo e facendo cu
me. Xa só tocaba baixalo con precaución e cruzar a mítica ponte de Riaño e chegar a meta.

Na baixada levei un susto, un gran susto, case me despeño despois de tropezar cunha pedra. Aínda que ía andando, os reflexos salváronme dunha caída que podía ser mortal (sí, así o quero deixar escrito). Despois duns segundo parado polo susto e no cal tamén se parou Andreu, continuamos a baixada que cada vez se facía máis amable. Xa nun precioso sendeiro, atopo a Pablo Negro que me faría un pequeno video baixando de puntillas. Grazas fenónemo.

E pouco a pouco vou restando metro á etapa e como aínda había gasolina, pois seguín moi ao límite, ata que tamén atrapamos a Toni Coll, que estaba de 3º na xeral.

E chegamos ao llano e aquí póñome a velocidade cruceiro ata meta. A unha media entre 4:45 e 5:15 ata meta, vou deixando pouco a pouco a Andreu e a Toni. Claro que en tan pouco percorrido, pouco poido restar ao tempo que me levan, pero gústame chegar forte a meta sempre que podo.

Subimos as escaleiras e aquí finaliza a carreira. Conseguimos con creces o obxectivo co que chegábamos.