As Lendas e Aventuras no Fogar de Breogán: octubre 2019

A Salomon Ultra Pirineu chama a atención dende o primeiro momento que escoitas falar dela e da publicidade que ten por detrás. Estos cataláns saben enganchar e saben vender.

A viaxe comezou xa hai meses e os compañeiros/a que levaba déronme todo feito. JabyRubio, Valen e Moss foron os mestres de ceremonias desta viaxe. Dende o primeiro momento fixemos boa piña e as risas e anécdotas non pararon de sair.

Con 2 días de antelación saímos cara aló. Aclimatarnos aos 1000 metros nos que está situado Bellver de la Cernadya, unha vila preciosa na que o máis pobre da aldea debe ser o máis rico da comarca. Paisaxe de montaña por todos os costados. Dicir que chegar do aeroporto de Barcelona ata esta vila tivemos que sacar a carteira varias veces, algo así como cando estás de borracheira e todos queren pagar e ao final tes que tomar tantas consumicións coma xente hai na cuadrilla. Pois iso, xa non sei se foron 4 ou 5 peaxes, que ven sendo uns 30 euros.

As anécdotas foron moitas, así que non me lío.

Venres á tarde, recollida de dorsais e "mercadillo" do corredor en Bagá, centro neurálxico da carreira e ónde comezaban e finalizaban as probas raíñas da Ultra e da Sky. Aquí quedamos con dous grandes corredores como son Esther e Iván Redondo (PakitaTrail ou Os Pakitos, como lle chaman algúns). Pasamos unha tarde estupenda pero a carreira comezaba moi cedo e había que arrancar para Bellver, cear á hora do bocadillo e meterse na cama á hora da cea, non sen antes preparar mochila e material para a carreira. A saída do trail dábase ás 6 da mañá, co cal sobre as 5:15 horas queríamos estar na saída e polo tanto había que levantarse ás 4:00 para almorzar e pasar polo WC.

O planning foi levado a raxatabla. Ás 5:15 xa estabamos na liña de saída. O que escribe levaba "dorsal amateur-PRO" (cágate lorito) que ven sendo algo así como dorsal preferente e podía sair no caixón dianteiro (esto debíase a que tomaban como referencia determinados puntos ITRA). O resto do equipo pasou á zona "dos comunes", zona á que me fun eu tamén durante un bo anaco antes da saída, aburrido de estar case só debaixo do arco de saída.

Os nervios palpábanse entre as corredoras (moitísimas) e corredores.

A CARREIRA:

Sitúome na liña de saída, xusto ao lado de Tofol Castañer (un dos claros favoritos e pertencente ao equipo Salomon Spain) e seguidamente de Oihana Cortazar (favorita feminina). Por alí tamén andaba Samuel Dávila (Inverse) e André Rodrigues (Prozis). Todos/a coñecidos das revistas de trail e das redes sociais e claros favoritos que, a posteriori así foi.

O sair diante nestas carreiras é importante, máis que nada para adaptar o ritmo e ter menos posibilidades de caer pola multitude. Pero non pasaron dous quilómetros (nunha estrada asfaltada e ancha para sair da vila de Bellver) cando comezaron a pasarme por ambos lados xente coma foguetes. Eu ía a un ritmo de 5:10-5:30 e non daba crédito. Así foi que cando veu a primeira pendente esa xente xa ía andando en zonas que aínda se podía correr. E claro, entre tanta multitude de xente é máis difícil adiantar (935 inscritos). E non só iso, por estos lares, é moi raro que te deixen adiantar aínda que leves mellor ritmo, senón que "te buscas a vida" para adiantar. Non me preocupou moito esta situación, posto que tiña a estratexia clara dende había días (continúa máis abaixo).

A ESTRATEXIA:

Dividín a carreira en 3 partes:

1.- Dende a saída ata o punto máis alto da carreira, aló polo km18 ou incluso ata o avituallamento 2 (km24). Obxectivo: 3 horas. Non mancarse nas baixadas e tomalo con tranquilidade pero sen perder moitas posicións.

2.- Iría dende o avit2 ata o avit4 (km 44). Nesta parte da carreira tiña previsto aguantar un ritmo constante sen sufrir e ir consumindo km pensando na última parte.

3.- Iría dende o km44 ata meta (km56). Aquí era onde comezaba a carreira para mín. Tiña que chegar con pernas suficientes para facer un trail rápido de 12km, sabedor que, a partir dese km44 non todo o mundo é consciente de que falta aínda moita carreira e é onde sufre.

CONTINUAMOS COA CARREIRA:

A partir do km4 cando comezan as primeiras costas, comezo a adiantar de forma constante e sen forzar a unha cantidade de corredores e corredoras, sempre que o terreo mo permite. Xusto pasado o Mirador de Cap del Ras, onde se anchéa de novo a carreira ao entrar nunha pista, a distancia co grupo que nos precede é grande. No meu mini grupo imos un inglés, un francés, eu (un galego) e ... bueno, que non é un chiste vamos, e un pouco máis atrás varios corredores máis. Nun punto aparecen balizas por dous lados, unhas que tiran máis adiante cara abaixo e outras á esquerda que tiran un pouco cara arriba. O inglés colle cara a esquerda preguntando algo (eu "nin papa" do que dí, pero sigo tras del, e o francés fai o mesmo. Máis atrás vemos que o grupo perseguidor tamén nos sigue, así que decido meterme diante e impor o meu ritmo.

Non as teño todas conmigo e pregunto si realmente é por aquí, o cal o inglés "balbucea" algo e o francés tamén se pregunta o mesmo ca min. Non tardamos en quedar sós. O grupo de atrás debeu dar volta. Nun cruce vexo unha sinal por atrás. Paro e vexo que está indicando en sentido contrario, polo que estamos nun track equivocado. Damos volta a fume de carozo. Eu paro a facer as primeiras necesidades de carreira. Ao chegar ao punto problemático vexo que está un voluntario e que puxera unha sinal de "X". Bueno, xa era tarde. Non sei nin o que perdín, nin a cantidade de xente que me volveu a adiantar. Incluso pensei en ver aos meus compañeiros Valen e JabyRubio. Aproveito a adiantar coma un "foghete" pola pista abaixo e chego por fin ao primeiro avituallamento. Estaba no km10 e eu xa estaba con 12 e pico. Bueno, encho de auga e para adiante. A cantidade de xente que había no avituallamento xa me dicía que estaba bastante atrás.

Viña agora unha das partes máis temidas da carreira, uns 11km con 1164m+ e chegando aos 2500 de altura. Sigo adiantando postos e comeza a facerse de día. Chegado a un collado, podemos ver o amencer xa por enriba das nubes. Unha preciosidade de vista. O camiño faise perigoso por momentos e xusto ao chegar aos 2000m+ sufro unha especie de mareo espontáneo, polo que decido andar despaciño na subida. En canto se pon horizontal o sendeiro comezo de novo a trotar. E así chegamos á cima e comezamos o descenso, moi rápido por certo e perigoso por momentos. Cando me dou conta xa estou no avituallamento 2 (Agulló). Encho de auga, un anaco de laranxa, outro de plátano e unha presa de cacahuetes. Un avituallamento rápido e saímos del por unha pista ancha. A carreira vai moi estirada, pero sempre tendo unha referencia por diante. Pouco a pouco vou clavando obxectivos e vanse cumprindo.

Baixando polo km30 e indo nun grupo de 4 corredores, un deles tropeza e dá coa cabeza contra unha pedra. Queda medio "liló" axudámoslle a incorporarse e facémoslle unha valoración. Dóelle a cabeza polo lado dereito, mais ten un corno no lado esquerdo. Quéixase do cóbado esquerdo, máis ten o hombro dese lado completamente magullado. Decide seguir e aos 20 metros volve caer. Parece que anda medio aturdido, continuamos andando un pouco ata que o compañeiro decide que se queda con él e nós continuamos a baixada.

Pouco antes de chegar ao avit3 (Estana), unha corredora cae de bruces no bosque. Axúdolle a incorporarse e ver cómo está. Nun principio dime que ben e que continúe, ata que a vexo chorar. Volvo a querer axudala pero cun berro vótame dalí a fume de carozo (tiña xenio carallo).

Saímos do avit. de Estana. Parece que imos un gran número de corredores xuntos. Creo que levan mellor ritmo ca min por eso me collen e me pasan no avituallamento, mais en carrreira non vexo que ninguén me adiante.

Comezo a baixada cara Martinet (avit4), nalgunhas zonas algo rota e noutras podendo voar.

Aquí sí comezan a adiantarme varios corredores. Ao chegar ao avituallamento, vexo que deben ser da zona, posto que coñecen a moita xente que alí se congrega. Saímos do avit. rápido, queda o último empurrón e o que en teoría debía explotar o que me quedase dentro. Saio trotón, aínda con tranquilidade, comendo e bebendo o plantexado. Nunha destas, tropezo e voume cun xeonllo a unha pedra. Aínda que é doloroso e vou coxeando un bo anaco, consigo recuperar e recuperar ao corredor que perseguía, polo que soamente foi un susto.

"Os da comarca" adiántanme con facilidade no terreo á beira do río, terreo prácticamente chan. Van a bo ritmo.

Polo km46, e despois de parar de novo por unha pedra na zapatilla, decido votarlle o último xel e comezar a marcar un punto máis no ritmo que levaba. Parece que da resultado. Cando o perfil se pon en positivo, vou acercándome aos corredores de diante. Comezo a coller ao "miuras" da comarca que, despois de sair da civilización e meterse no bosque costa arriba, parece que flaquean. Polo km50 do caza ao francés que se confundira comigo aló polo km9 (logo falo del) e pouco a pouco vou avanzando nos postos. Unha forte subida antes do avit5 (Nas) favoréceme e adiante a 3 dun tiro, simplemente andando.

Avit5 (Nas), 5km para meta. Encho medio litro de auga e poño o "modo automático". Comezo a pensar no estilo da zancada e ela soa vai collendo o ritmo desexado. Nótome rápido, aínda que un cuadriceps avísame de posibles calambres. Vou estable pero sen baixar o pistón. Sigo adiantando aos da "comarca" e algún máis que vai reventado. Comeza a baixada cara Bellver e aínda me da tempo de pasar á que sería 2ª feminina absoluta, a xermana Kerstin Engelmann-Pilger que vai rota pero que lle quedan pouco menos de 3km. Xa se ve ao fondo a meta, e tamén 2 corredores máis aos que poño por obxectivo. Collo a un deles que xa non pode máis e o outro dase conta de que veño e da todo o que pode por chegar a meta. Acaba exhausto.

Agora chego eu. Feliz coma unha perdíz e pensando que fixen unha moi boa carreira.

Hidrátome e saúdo aos corredores que alí estaban. Recibo felicitacións de varios deles que me felicitan polo último tramo. Sospeito que son os que adiantei despois do avit. de Martinet (o da comarca).

CHEGA O POST-META:

Despois de tirarme no céspede que invitaba a elo e debaixo dunha árbore que daba unha boa sombra é cando collo o teléfono e vexo infinidade de whatsapps, messenger, tuíteres, ... dando a noraboa pola carreira. Parece que a xente estivo seguindo a carreira. Eso gústame.

É pois cando vou mirar a clasificación e non dou entrado na aplicación nin na web. Decido preguntar a estas e estos amigos e dinme que quedei no top20 e 5º veterano. Non mo creo e decido preguntar a máis que me confirman o dito. Súbeseme polo corpo un escalofrío que me fai sentir moi ben e orgulloso da carreira. Nin mo imaxinaba.

O whatsapp tamén me sirve para poñerme en contacto cos meus compañeiros e compañeira de fatigas. Javi e Valen preguntan cómo é o percorrido que lles queda. Van ben, tanto que ao final clavaron o tempo que tiñan previsto. Esperei por eles no avituallamento de meta, onde conversei con moitos atletas chegados de todas as partes do mundo.

Chegan Valen e Javi e despois de que comesen algo e se hidratasen, agora sí, imos ducharnos e tomar as cervexas da recompensa. Temos que esperar a Moss e darlle un bo recibimento. E así foi, voltamos á meta e alí compinchámonos co spiker que lle deu unha entrada triunfal. Despois viñeron as conversas e fotos con Tofol Castañer e claro está, despois viñeron máis cervexas e cea, todo relacionado coa maravillosa experiencia desta SalomonUltraPirineu2019.

O FRANCÉS:

Fago unha mención especial porque él (o corredor francés) foi un dos que se "equivocou" comigo no km9 collendo o trazado da ultra. Dende aí, fomos coincidindo en carreira e compartindo algún quilómetro (máis ben moitos quilómetros).

Sempre era eu o que o collía e adiantaba en moitas ocasións, e él adiantábame nos avituallamentos, cando eu paraba por algunha pedra na zapatilla, cando paraba abonar a terra e esas cousas ... Tiven que ser un pesadelo para él.

Tal foi a nosa atracción que pensei que estábamos abonados a rematar xuntos, pero houbo un punto de inflexión, o km49-50 onde, cando mirei para atrás non o vín e xa decidín non esperar por él. Era tamén de dorsal amateur-PRO, Mathieu Leclercq. Nunca pensei en rematar diante del. Levaba sempre un ritmo constante, tanto nas subidas como nas baixadas, parecía un corredor experimentado nestas carreiras.

CONCLUSIÓN DA CARREIRA:

Carreira moi rápida. Notei a altura a partir dos 2000m+, cun lixeiro mareo durante uns minutos.

O de adestrar a ras do mar non axuda moito. Levaba ben plantexada a carreira así como a comida e bebida.

A balizaxe quizáis me sorprendeu polo distanciadas das balizas e nalgún caso custaba ver.

A saída moi chula pero quizáis a meta algo descafeinada, ao estar apartada da vila e non sentir esa "euforia" de chegada con xente ao redor, como puido ser en Bagá (creo)