Un ano máis fomos á festa do Xalo.
Tiña boas sensacións durante toda a semana e o domingo presetábase ben. Aínda que menos corredores que outros anos, a carreira non defraudaría e sobre todo nos primeiros postos estaría a cousa interesante. Unha incógnita de qué pasaría cos Fernandos (Arca e Cancelo) que viñan de facer o ultra do Lor. Eu apostaba por Carlos Bardanca seguido de Moncho Muíños.
SAÍDA:
E comezou a carreira. Por diante teríamos 18km con 1200m+ e unha incógnita de por onde pasaba o percorrido. Co que me dicía o corpo, decidín ir ao meu ritmo e a ver qué pasaba. Xa nas primeiras rampas fórmase un grupo de 10-12 corredores que toman a inciativa e no primeiro xiro á dereita (cando collemos por debaixo la liña eléctrica) distingo a Carlos Bardanca, Moncho Muíños, Luciano e Diego Bermúdez entre outros. Diante miña levaba a Manu Ramos cun ritmo constante. Pouco antes de coroar por aí e antes da baixada cara a aldea do Xalo, parece que me sinto mellor cun ritmo un pouco máis alegre, polo que adelanto a Manu e déixome ir logo cara abaixo, posto que xa ían sacando distancias o equipo dianteiro.
A subida ao monte Xalo faise dura e bonita á vez. Atópome ben e vou collendo ritmo e posicións. Algún que outro corredor vai caendo pero será na pronunciada baixada do Petón, onde adianto a Luciano e vou collendo distancias visuais cos que vexo por diante. Será nunha das pistas onde logo distinguir a Moncho, Bardanca e outro acompañante. Supoñño e espero que sexa o grupo de cabeza.
Pouco a pouco vóulle restando metros, sobre todo ao 3º acompañante do grupo, que parece que vai cedendo distancia con respecto a Moncho e Carlos. Por detrás non vexo rastro de ninguén. Aínda que atopo ben, a cabeza dime "tranquilo que queda moita carreira" e tendo moi presente aínda o que sucedeu no maratón do Castelo (Quiroga).
Será sobre o km 10 cando dou caza a Alberto Carou que era o que me precedía. Do dúo dianteiro nen rastro.
Nin rastro ata a subida de Star Wars que, ao levantar a cabeza, vexo aos dous magníficos a nada, un metros por diante miña. Volve a pasarme pola cabeza o de "tranquilo que queda moita carreira" e "esa non é a túa carreira", así que continuo co ritmo que levaba e intento manter a calma.
E, efectivamente, ao chegar a pista e en plano, na pista que levará despois á urbanización do Xalo, a distancia era considerable, tanto que case chegando á urbanización, levaba a Bardanca a uns 150 metros e de Moncho nin rastro. Parece que dera o achazo definitivo. Por detrás, non vía rastro de ninguén, polo que na cabeza xa ía pensando nese 3º posto que me enchía de ilusión.
Xa descendendo cara Castelo, no último tramo por debaixo da liña eléctrica, logro ver a Bardanca que xa parecía imposible collelo. Pero para sorpresa miña, volvo a ver a Moncho e Carlos nun bonito lugar, na subida dos pinos antes de coller camiño directo á polideportiva de Castelo. Alí as distancias estaban clara. Moncho case coroando ese tramo, Carlos a media subida e eu comezando a mesma. Se esas eran as distancias e os tempos, soamente tiña que coller a distancia visual no medio e arriba, para saber o que me esperaba por detrás. E así foi, pero cando cheguei ao final do tramo non atopei a ninguén no mesmo, así que ata meta sen mancarse. A alegría corría polo corpo ata a entrada en meta. 3º posto e subida ao caixón do Xalo.
Despois da ducha e conversas cos corredores e corredoras, chegou o turno do cativo da casa. Participou na súa carreira e, aínda que non quería, ao final pasouno bomba e disfrutou do churrasco en familia. O que máis lle emocionou foi ver a Jose Touriñán co que sacou unha foto.
E ata aquí a crónica da X Travesía do Xalo que, aínda que tarde, fíxena como deus manda.
