O Olimpo Celta, como tamén o chaman, ten un encanto
especial, por eso atrae a miles de visitantes durante todo
o ano.
Ás 17 horas daríase a saída, polo que fomos con tempo
dabondo para facer turisteo e ensinarlle esta fermosa natureza ao meu fillo
Marcos.
A calor era intragable, coma o ano pasado, ao que había que
sumarlle un vento molesto que non sabía
se ía favorecer ou todo o contrario. Cansado, cun tobillo “estropeado” e con este
panorama, andaba algo decaído durante todo o día. O previo da carreira faime olvidar
por momentos todo isto, posto que, como todos os traileros/as sabemos, este
deporte non é só correr, senón que ten moito de “sociable” e cachondeo.
Al lío.
A saída dábase pasadas as 17 horas, coa mesma calor que ao mediodía.
Sairía reservón e coa cabeza en intentar acabar esos 30 km con 1600 m+.
Preocupábame o nocello (tobillo). Antes de sair da Praia do Pindo e comezar con
desnivel, vexo que vou da metade para atrás. Quizáis ese sería o meu lugar a
día de hoxe. Nos primeiros 200 metros cara arriba vexo que ese ritmo de “ir
andando” non vai comigo, posto que, aínda que lesionado, eu podo ir trotando. O
problema é que agora non hai prácticamente sitio para adiantar polo que hai que
buscar onde poder ir avanzando. Non tardamos en chegar á primeira pista e aquí
avanzamos ao noso antoxo.
No primeiro avituallamento, vexo que non vou mal
posicionado e que hai moita xente parada no mesmo e que non leva hidratación
incorporada. A miña parada é moi curta, podendo adiantar a uns 8-10
participantes neste avituallamento. Neste pisteo vexo ao lonxe traileros que van non aire, cousa que
eu non podo facer se quero chegar ata o final. Entre eles, distingo varios
corredores que coñezo, polo que deben ser do grupo de cabeza (algo escajallados
pero …). A carreira pasa por fermosos sendeiros cunhas vistas impresionantes da
zona costeira. Pero logo volvemos a adentrarnos no monte. Unha baixada técnica
antes de chegar ao segundo avituallamento avísame que teño un nocello
“estropeado” e pouco antes de chegar a Caldebarcos (polo km 8) vou de fuciños ao chan
gracias a unha desas silvas traidoras que abundan nesta Galicia.
Segundo avituallamento, onde me está esperando meu fillo.
Alegría que me da. Xuntámonos varios corredores coñecidos, e xa sabemos que
imos entre os 10 primeiros. Ufff, pois non vou mal. Cara arriba levo eu o
ritmo, pero en llano e cara abaixo, non son quen de seguir a ninguén. Chegamos
á división de distancias, ao que o voluntario nos informa que somos segundo e
terceiro. Ostiaaas. O ritmo non era malo, pero non pensaba estar tan adiante.
Polo camiño ía seguindo a carreira Martín Lestón (Jarnacho por excelencia) que
nos ía informando de cómo transcurría a carreira. Durante un bo treito do
percorrido, íamos intercambiando posición dende o segundo posto ao sexto (con
Iván Brea, Roberto Vázquez, Marcos Trelles "O Jarnacho" mais eu). Caso do paso por San Cibrán, no que íamos todos en menos de 100 metros.
Pouco a pouco, pasando "Cornido"? nunha subida longa, atópome que lle saquei
unha boa distancia ao resto, que tamén ían estragallados. Comezo a baixar
despois dunha pista deportiva metida no medio do monte e vexo que non me colle
ninguén, supoño que lle saquei bastante subindo e que tardarán algo en
collerme. Subo o cortalumes e non vexo nada tampouco. Ao chegar ao
avitullamento (km 20), e punto de control intermedio, fáiseme extraño que aínda non me
collesen. Atopábame ben, aínda que unhas 10 pulsacións por enriba do habitual,
que lle achaco ao forte calor. A pouco máis de 2 km do alto da Moa e subindo,
doblo o nocello. Vaia mala sorte. Teño que subir andando. Non tardo en ter
dores nos músculos que están a traballar máis, para non forzar o nocello. E a
pouco menos dun quilómetro do alto, pásame Xoán Rodríguez coma un lóstrego. Por atrás non
vexo a ninguén máis. Desgraciadamente chego á fermosura do Alto da Moa,
desgraciadamente, porque todo o que se sube hai que baixalo e non estou eu para
baixar como as cabras. E sin pensalo, a 200 metros pasado o alto da Moa, doblo o
pé coma nunca, botando un berro que nin os romeiros de San Fins do Castro. Vou
coxeando durante bastante tempo e aullando cada vez que piso co pé esquerdo.
Vaia tontería, pero parece que un queda máis a gusto. E uns minutos máis tarde,
chega a miña altura Marcos Trelles "O Jarnacho" que lle deixo paso para que non me leve por
diante. Faltaban aínda moitos quilómetros para meta e non sabía cómo ía
responder o corpo e a mente. Non tardo
en perdelo de vista. Supoño que non tardarán en pasar Iván Brea e Roberto. Por
fin chego ao último avituallamento. En teoría faltan 3 km. A pista debíame dar
un descanso, pero o desnivel negativo mátame e non fago máis que pensar no
nocello. Menos mal que quedaba unha lixeira subida e non todo era baixar. Por
fin vexo ao lonxe as primeiras casas de
O Pindo. Cruzo a estrada e adéntrome na Praia. Ao lonxe xa se ve a xente
na meta. Por detrás teño vista suficiente para ver cando chegan o seguinte
corredor, polo que prefiro ir andando. Obviamente, os últimos metros da proba,
fanse correndo, que foi o que fixen. O
cansancio era tal que incluso cheguei a marearme, cansancio físico, pero tamén
mental. 
A organización estaba en todo momento pendente dos
corredores, sabedores do esforzo titánico que fixemos.
Por fin en meta, co meu fillo e en 4º posición da xeral e 2º
na miña categoría vet. A .
Ducha, trofeos, conversas cos outros traileros/as e
rodaballo de confraternización. Un día redondo e espléndido nestas fermosas
terras de Carnota.
