E á sexta edición puiden participar.
Non ía ser unha carreira calquera.
Estaba marcada no calendario.
Dende xaneiro, unha vez sabida a participación na gran aventura das series mundiais de raid de expedición, había que facer un calendario de preparación e a falta de competicións era a anécdota principal en dito calendario, polo que esta carreira era perfecta para desfogarse, pero con cabeza.
Levantámonos cedo para almorzar ben. Estivo toda a noite chovendo a cubos. O monte estaría duro. Aló fun, sobre as 8:20 xa estaba no lugar da saída. O coche ben aparcado, cerca por si había que coller algo de última hora e esas cousas. Atopo xente e xente coñecida e como teño pouca leria, non daba chegado á recollida de dorsais (menos mal que cheguei cedo).
Hoxe estrenaba equipación do club Brigantia. Estaba ilusionado. Sentíame ben.
Decido poñerme debaixo do arco de saída, en primeira fila, máis que nada para sair na foto, coas cores do club. A estratexia xa estaba máis que pensada e os máis achegados sabían do que ía facer ou alomenos o intuían.
A golpe de bomba de palenque dase a saída e vou collendo posición, non coñezo cómo é o percorrido e tampouco quería atoparme cun tapón ás primeiras de cambio. Vou ben. No quilómetro 2,3 estou no lugar onde quero estar, coa carreira rota xa por diante. En nada me pasará Pedro Nimo. Sempre controlando as pulsacións, adianto a varios corredores, síntome a gusto con esos ritmos. No segundo avituallamento dannos referencias, 3 e 4, cousa que replico dicindo que por diante deben ir sete ou oito, ao cal o que ben comigo (Emilio Montilla) contesta dicindo que non, que somos o terceiro e cuarto. Subidón, diante van Fernando Arca (como non) e Pedro Nimo.
A Montilla sácolle tempo nas baixadas, pero acércase nas subidas. Decido ir en parella con él, e aos de atrás, nin os vemos. Está lesionado e non vai disputarme a terceira praza, polo que sigo ao seu ritmo, vou cómodo. No último avituallamento vexo ao meu compañeiro de equipo Antonio, que tivo que deixar a carreira ao lesionarse ao principio e dame ánimos, sigo a gusto, comezamos a baixada de pedras en parella, Montilla e mais eu, moi técnica e hai que estar moi pendiente de onde pisas, tanto que cando nos damos conta, non atopamos sinais do percorrido, miramos para arriba e alí estaban. Hai que volver a subir. A miña sorpresa é cando nos colle o quinto clasificado naquel momento (Stivel). Despois do esforzo intenso para remontar de novo o camiño perdido, teño que recuperar folgos, cousa que aprobeita para impoñer un ritmo máis forte. A miña fortaleza mental decae, cousa que aproveita para impor un forte ritmo para min. A duras penas consigo colle-lo de novo.
Dame información de que Fernando Cancelo ven por detrás moi forte. Do compañeiro de penas anterior xa non sei nada, agora comeza outro novo esforzo con Stivel. Tiro cara abaixo, onde atopo tamén a Iván Brea que está animando nun cruce.
Aínda queda moito para a meta pero non podo deixar de loitar agora. Unha gran pendiente na que sigo tirando e ao chegar arriba, aínda non foi capaz de xuntarse Fernando con nós. Stivel cree que xa non poderá collernos (non sabía o canso que ía eu xa). Para abaixo impón un gran ritmo e decido non segui-lo. Agora non podía decaer de repente e mellor un cuarto posto que un décimo. Á falta de un quilómetro e pouco cólleme Fernando Cancelo no que intercambiamos algunhas verbas, "jódeme collerte aquí" -díxome-. A duras penas consigo seguir o ritmo imposto por él, consigo colle-lo nas baixadas, aínda que nas subidas se escapa. Á falta de 500 metros estamos xuntos, o ritmo é asequible. A falta de 300 metros digo "vou" e salgo con un ritmo máis alto, Fernando non me sigue. A chegada está chea de xente aplaudindo, Un subidón.
Chega Fernando Cancelo, creo que houbo un pacto non falado, un "pacto entre cabaleiros".
Ninguén contaba comigo nunha posición tan adiantada. Eu puiden soña-la, puiden, non o sei.
Contento coma un neno cun caramelo.
Despois hidratarse e esperar aos compañeiros, Diego non tarda en chegar (posto 18) e despois chegaría Priscila con Tanis. Chegan informacións de que Ana Varela ven de 2* feminina. Que maneira de estrenar as camisolas. Curro, Vicky, Iván, ... dios que bonita é a camisola. Lo flipas.
E despois a celebra-lo todos xuntos, churrasco, cervezas, viño, sorteos, unha festa do trail. Case que me atrevería a dicir que esta é unha das Catedrais do Trail en Galicia, tanto pola carreira como polo ambiente que existe.
P.D. Finalmente, e unha vez descargado o GPS, perdín nese tramo perdido 1:12 min. Quén sabe se este erro puido valer un podium.
