As Lendas e Aventuras no Fogar de Breogán: Maratón das seimeiras (27.01.24). Trail Terras de Burón

A Fonsagrada ten

moito que ensinar

Gran fin de semana que pasei na Fonsagrada, especialmente co ambiente e colegueo do día anterior.

Estou firmemente pensando que estas carreiras hai que disfrutalas dende o día anterior.

Con saída dende A Coruña ás 17 horas do venres, aló fomos compartindo vehículo Marcos Varela (o chofer), Martín Pardo, Roberto Vázquez máis eu. A viaxe faise moi amena falando de carreiras, aventuras e traballo (todos nós somos bombeiros), o que ven sendo "arranxando o mundo".

Xa na Fonsagrada, tiñamos habitación de 4 na pensión Cantábrico, polo que metemos os "cachibaches" todos na habitación e fomos recoller o dorsal. Hai boa tarde e non tardamos en darlle ganancia á hostelería local. Non tardamos tampouco en xuntarnos cos jarnachos, cos cales íamos cear. E que tan ben o pasamos, ademáis de cear moi ben no restaurante Cantábrico (o mesmo nome que a pensión pero non teñen nada que ver en canto a empresa). Esto xa parecía unha festa co ben que o pasamos, pero había que ir durmir.

Sobre ás 22.30 horas xa estábamos na habitación, con todo preparado para antes da saída (almorzo colocado, roupa e material para a carreira ben colocado para non perder moito tempo).

Durmir, o que ven sendo durmir, non durmimos moito, xa que nunha pensión, chea de "runners" e con algúns con gañas de festa, pois... tivo que sair Marcos a pedirlles que baixasen a voz para intentar polo menos, descansar. Tardei eu algo máis en ir ao baño e pecharlle a porta da habitación aos "amigos" e xa de paso, comentarlle que non eran horas de fuliada. Sobre as 00.20 horas pararon de facer ruido os fenómenos.

Ás 6.00 toca diana e todo arranca para comezar o día. Almorzo forte, material e roupa no seu lugar e con tempo suficiente para poder ir ao baño antes da saída e (crucemos os dedos) non ter que parar en carreira. Tivemos sorte 😅.

7.40 horas xa estamos na cámara de chamadas, onde entramos os primeiros. Hai unha boa temperatura para correr e non vai chover.

Pouco a pouco vai entrando xente, e saudámonos coma de costume, cun sorriso e con moita alegría de volver a ver a xente do trail.

SAÍDA:

Colócome no medio do grupo para non estorbar. O que ven sendo, o lugar que creo que me corresponde...

Por diante, todo tipo de fauna, galgos, rebecos, algún castrón...

O maratón en liñas xerais era, a primeira parte tiraba cara abaixo e a segunda metade cara arriba, en liñas xerais, recalco.

Ata o primeiro avituallamento (Aldomán - km11), recordo ir moi rápido, entre pistas, camiños e sendeiros á beira do río e moi corrible. Neste tramo, coincido con Adrián López varias veces, cara arriba adiantaba eu, cara abaixo adiantábame Adrián. Tamén recordo de pasar a Fito.

Entre Aldomán e Airixín (km15), o terreo vólvese espeso, cun sendeiro espectacular que nos vai levando pola beira dun río e onde vemos espectaculares estampas, onde destaca a seimeira de Vilagocende. Aquí xa temos lama a barrer, a humidade da zona e a choiva de días pasados xa se nota no sendeiro.

Entre Airixín e San Martín de Suarna (km25). Seguimos con ritmo moi alto e aínda non chegamos á metade do percorrido. Pasamos por un fermoso lugar, a Pena do inferno, cunha ponte colgante que hai que pasar amodo, xa que se menea bastante. Logo, outra vez a zoupar pola outra beira do río Suarna. Nesta zona, adianto a Miguel Portal, que ata aquela non o vira en carreira. Fun un bo anaco falando con él, cando o terreo o deixaba, falando de estratexias de carreira ata que pouco a pouco, fun deixándoo atrás.

Non tardei en baixar o ritmo, xa que a carreira comeza a ascender moi suave. E aí, polo km19, temos o cronometraxe intermedio. Ollo, coas coñas, levamos 900m+ e sen enterarnos. A partir de aquí, sí que a cousa se pon máis seria e o desnivel vaise facendo maior. Comeza o tempo de camiñar rápido. E é aí polo km20, cando vexo ao lonxe a dous corredores, xusto antes de coller á esquerda monte arriba. Son capaz de acercarme o suficiente para ver que son Iván Montes e Sergio Pensado. Aquí pasou algo, e supoño que petaron no grupo dianteiro. Efectivamente, Sergio comenta que non se atopa ben físicamente. Logo de pasalo, consigo conectar con Iván pouco antes da metade do cortalumes (ao lonxe e xa case no alto, vexo 3 corredores máis).

Despois de preguntarlle a Iván quenes son eses corredores que vemos no alto do cortalumes, sigo co meu ritmo e Iván vaise quedando un pouco. Non tarda en contactar de novo comigo na baixada e continuamos xuntos un bo anaco. E de súpeto, nunha forte baixada empinada saíndo da estrada á esquerda, comeza a temblar o chan, miro cara atrás e ben coma un lóstrego Sergio Pensado. O primeiro que fago é buscar unha escapatoria para que non me leve por diante. Mi madriña a maneira de baixar deste fenómeno 🙆‍♂️.

Cando a cousa se tranquiliza, volvemos a estar xuntos, polo menos ata o avituallamento de San Martín de Suarna. Aquí collo auga e métolle un anaco de plátano. Saio diante...

Avituallamento de San Martín de Suarna (km25). Chegamos aquí os 3 prácticamente xuntos (Iván, Pensado mais eu). Eu collo auga rápido e saio, polo que lles collo unha pequena distancia. Durante un bo tempo, vou só, pero nunha desas subidas abertas, distingo dúas de tres siluetas, eran Maneiro e "o letrado" Xosé María. Non me precipito en ir a collelos, xa que as forzas non son moitas e aínda queda case a metade da carreira. Sobre o km27 xa contacto con eles, non sen esforzarme e facer moitas veces "a goma". Despois de tantearnos varias veces, paso por diante o túnel que cruza a estrada, pero non tardan de novo en collerme. As forzas son similares. E así imos ata o seguinte avituallamento.

Avit de Queixoiro (km33,5-ida). Xusto antes de chegar a este avituallamento, e na entrada da aldea, dunha curva aberta de dereitas, déuseme por mirar cara atrás (signo indiscutible de que as forzas comezan a flaquear) e vexo non moi lonxe a Miguel Portal que ven fresco e con moi bo ritmo. Non tarda en pasarme xusto despois do avituallamento e xa non penso nin en facer un amago de seguilo. Ahh, e vou por detrás do letrado e de Maneiro que me sacan uns 100 metros.

Polo km35 Maneiro párase un momento e logro contactar con él. Durante un bo anaco imos xuntos.

Avit. de Queixoiro (km38-volta). Dende aquí a meta, só recordo que nunha desas subidas polo monte, vemos a Sangiao e pouco a pouco imos acercándonos a él. Eu consigo adiantalo e seguir co me ritmo. Por diante, non levo moi lonxe a Xosé María "o letrado" e por detrás, por detrás xa non miro, pero vanse quedando Sangiao e Maneiro. Bueno, sí que miro. En Paradanova, xusto antes de pasar o túnel da estrada, miro cara atrás, pero non vexo a ninguén. Por diante, xusto ao meternos na pista de zahorra, ao saír do túnel, nunha gran recta, miro cara adiante... e xa non vexo a Xosé María. Quitoume neste anaco moito tempo. Vense as primeiras casas da Fonsagrada, así que hai q apretar o cu e rematar canto antes. E así é como chego ás rúas que me levan cara meta. O cansancio xa vai a menos, sabendo que a meta está cerca e que mereceu a pena o sufrimento final. Contento de chegar e ademáis, cun tempo moi inferior ao que pensaba (que era entre 5:15 e 5:30 h.).