As Lendas e Aventuras no Fogar de Breogán: Trail do Cervo (09.12.2023). Trail do Maneses

Fomos á lameira de

Campo Lameiro

A participación foi meditada, posto que ata un par de horas antes do peche de inscrición aínda non tiña claro que puidese ir.

Pero aló fun, co GPS para que me dirixise ao lugar. A verdade é que nunca souben onde quedaba Campo Lameiro. Despois de erguerme ás seis da mañá, aló fun cun tempo algo revolto e sabendo que o monte tería auga polo que chovera días antes e a noite anterior sobre todo.

Faláranme que era o concello onde máis chovía de Galicia e que a temperatura nos altos do monte ía ser baixa.

Despois de parar 2 veces o coche para ver se realmente me estaba mandando o GPS ao lugar exacto, cheguei con tempo para incluso, recoller o dorsal, tomar un café e poñer o traxe de faena tranquilamente.

COMEZAMOS

Despois duns exercicios de quecemento e mobilidade, puxémonos na liña de saída. Quizáis ía algo abrigado, con mallas longas, camiseta térmica, buff e chubasqueiro. Algún mirábame raro...

A saída foi rápida e "en seco", non caía auga. Antes de que chegase a facer o primeiro quilómetro xa vin que me sobraba o chubasqueiro, polo que non mo pensei e recollino como puiden para meter no cinturón. Non tardei tampouco en percatarme da cantidade de auga que tiña o monte, nin de onde lle ven o nome a este concello, había lameira para todos e todas.

Bueno, pois non tardei tampouco moito en ver ás velocidades que se sae nos trails curtos (si, esta é a primera carreira da pretempada e non traía nin km e pouco adestramento feito).

Non era capaz de coller un bo ritmo, e canto quería tirar un pouco, subíanseme as pulsacións máis do debido, polo que durante os 6 ou 7 primeiros quilómetros fun facendo "a goma" con varios corredores.

Tamén ía con moita precaución posto que nalgún lugar costábame atopar a baliza de señalización do percorrido (demasidas cousas que atender).

E foi precisamente a partir dese quilómetro 7 onde atopei un corredor que levaba un ritmo moi similar ao meu. Era Carlos Guerra Magán, do Club Atletismo Cambados. Eu creo que andivemos intercambiando posición continuamente, pero dende aquí a distancia entre nós nunca superou os 100 metros.

E así foi como chegamos ambos a un avituallamento e nos din que imos cuarto e quinto. Iso quere dicir que non íamos tan mal (eu pensei que irían sobre uns 9 ou 10 por diante). Pois coa tranquilidade de que a carreira comezaba xusto antes do cortalumes, sobre o km 8, aló fomos os dous pouco a pouco e cando nos demos conta, vemos ao trío de cabeza, aos cales pasamos nun plis plas, coroando o alto Abel Barros (Atletismo Moraña), eu e Oscar. Non tardamos en escaparnos cara abaixo Oscar mais eu.

Aínda que me quixen escapar nalgunha ocasión, teño que recoñecer que nalgún cruce costoume ver as balizas, polo que decidín ir acompañado o máximo posible, posto que 4 ollos ven máis que dous.

E así foi como entre lameira e lameira, río, sendeiro e monte, fomos chegando a Campo Lameiro, tan rápido que cando lle preguntei a Oscar o que faltaría, él me contestou que xa estábamos preto da meta e que faltaba menos dun quilómetro.

E así foi, chegamos ao asfalto e xa víamos o arco de meta. Aquí, con tantos quilómetros xuntos, e sen preguntarlle, supuxen que o mellor sería entrar os dous da mán. Oscar non comentou nada, polo que entendín que estaba dacordo, e así foi como entramos en meta.

O "problema" para a cronometraxe era saber a quen poñía primeiro o cal, tanto me tiña e foi a máquina de cronometraxe a que determinou que o dorsal de Oscar entrara primeiro. E aquí remataba este trail curto para min, onde non pensaba nin por asomo que puidese entrar no podium nin moito menos atoparme como me atopei.

E foi rematar a carreira e poñerse a chover. Ducha, pinchos, conversas cos amigos traileros e con veciños de Ponteceso e entrega de trofeos. Dende que comezou a chover, marchei dalí sen que parase. Mi madriña.

DATOS:

🏃‍♂️ 16.6 km 📈 815m+ 📉815m-